Ο Στ. Παπαγιάννης υπήρξε συνταγματάρχης Πυροβολικού στο ΔΣΕ. Πέρα από τη γενική πολεμική του προσφορά, σε όλη την πορεία του μεγάλου αγώνα, είχε ιδιαίτερη συμβολή και στην ανάπτυξη του όπλου του πυροβολικού στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Σε άρθρο του στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός",στο τεύχος του Γενάρη του 1949 (επανεκδόθηκε πρόσφατα από το "Ρ"), με τίτλο "Το Πυροβολικό μας στο 1948",ανάμεσα στα άλλα, τονίζει:

"Με την έναρξη του 1948, έμπαινε στο στίβο του απελευθερωτικού πολέμου, το όπλο του πυροβολικού, κάνοντας την εμφάνισή του ακριβώς την εποχή που ο λαϊκοεπαναστατικός στρατός μας περνούσε σε ανώτερες μορφές οργάνωσης και δράσης. Κοντά στο δοξασμένο πεζικό μας, που έδινε στην περίοδο αυτή, ιδιαίτερα στη Δυτική Μακεδονία, τις πρώτες σοβαρές ταχτικές του μάχες, ύψωνε τη σημαία του και το νεαρό πυροβολικό μας (...). Οι πρώτοι πυροβολητές μας προέρχονταν από τις μονάδες του πεζικού. Μέσα στη φωτιά των αδιάκοπων μαχών του Δημοκρατικού Στρατού, είχαν ποτιστεί με το ρωμαλέο επιθετικό πνεύμα του λαϊκού αγωνιστή, που παλεύει για τα υψηλά ιδανικά της λευτεριάς, της ανεξαρτησίας και της λαϊκής δημοκρατίας (...)".

Μέσα σε άλλο άρθρο του Στ. Παπαγιάννη, στο περιοδικό "Δημοκρατικός Στρατός" (τεύχος Ιούνης '48) με τον τίτλο "Ο Λοχαγός στο ΔΣΕ",αποτυπώνεται η λογική και ο χαρακτήρας του ΔΣΕ ως λαϊκός - επαναστατικός στρατός που ήταν. Στο άρθρο αυτό, δίνει μια συνοπτική εικόνα για τα καθήκοντα του λοχαγού διοικητή λόχου, για το σοβαρό ρόλο του στο ΔΣΕ. Ανάμεσα στα άλλα τονίζει:

"Ο λοχαγός διοικητής λόχου του ΔΣΕ είναι διαλεχτός λαϊκός αγωνιστής. Από απλός μαχητής, αναδείχθηκε μέσα στις σκληρές δοκιμασίες, σε αξιωματικό του Δημοκρατικού Στρατού. Γέννημα και θρέμμα του λαού μας, στον οποίο τρέφει τη μεγαλύτερη αγάπη και αφοσίωση, παλεύει ακούραστα με βαθιά πίστη και απέραντη αισιοδοξία, για τη λευτεριά και ανεξαρτησία της πατρίδας. Αισθάνεται φλογερό μίσος προς τους ξένους καταχτητές και τους ντόπιους φασίστες λακέδες τους.

(...) Η συμβολή του στο έργο του Δημοκρατικού Στρατού είναι αποφασιστική, γιατί αυτός κρατά τον παλμό της ζωής και της δράσης των μαχητών μας.

Ο λοχαγός διοικητής λόχου, που στέκεται πραγματικά στο ύψος της αποστολής του, αφιερώνει όλες του τις δυνάμεις στην ολόπλευρη προετοιμασία του λόχου του για τη μάχη. Φιλοδοξεί να έχει πάντα το καλύτερο τμήμα στην πειθαρχία και συνοχή, το πιο άρτια εκπαιδευμένο σε όλες τις μορφές του αγώνα, πρώτο στη γενική πολεμική επίδοση. Προσπαθεί να έρχεται πρώτος ο λόχος του στη στρατιωτική παράσταση, πρώτος στο τραγούδι και το χορό, πρώτος στις καλές σχέσεις με το λαό (...).

Ο λοχαγός διοικητής λόχου, που έχει συνείδηση του ρόλου του σαν διοικητής, καθημερινά σφυρηλατεί τους δεσμούς του με τους μαχητές, ολοένα στερεώνει και δυναμώνει την πειθαρχία και τη συνοχή στο τμήμα του. Μέσα στο λόχο του, καλλιεργεί μεθοδικά την ηρωική παράδοση, εκλαϊκεύοντας τους ηρωικούς μαχητές και στελέχη και προσπαθεί αυτός πρώτος να συγκεντρώνει όλα εκείνα τα προσόντα που θέλει να έχει το τμήμα του. Ζει διαρκώς μαζί με τους μαχητές και ακούραστα φροντίζει για την τροφή τους, για το ντύσιμό τους, την ψυχαγωγία τους. Προσπαθεί συνεχώς να τους ανεβάζει στρατιωτικοτεχνικά, ηθικο-πολιτικά. Τους παρακολουθεί από κοντά, ενδιαφέρεται για τη ζωή τους και τα ιδιαίτερα ζητήματα που απασχολούν τον καθένα χωριστά (...).

Φροντίζει να γίνεται στο λόχο του σωστή κατανομή των υπηρεσιών και των αποστολών, δίκαια να απονέμονται οι ηθικές αμοιβές, να κρίνονται αντικειμενικά τα λάθη και τα παραπτώματα, αμερόληπτα να επιβάλλονται οι κυρώσεις. Θεωρεί τη ζωή των μαχητών σαν το πιο πολύτιμο κεφάλαιο του λόχου και χωρίς να διστάζει να δώσει θυσίες όπου και όταν χρειάζεται, προσέχει όσο μπορεί να τις αποφεύγει όταν είναι άσκοπες και περιττές. Ιδιαίτερα φροντίζει για τους αρρώστους, μα περισσότερο ακόμα για τους τραυματίες του (...). Με μία λέξη, αυτός ο ίδιος είναι ο καλύτερος μαχητής του λόχου του, ο αγαπητός φίλος και αδελφός για τον κάθε μαχητή, ο πραγματικός σύντροφος και καθοδηγητής. Ξέρει να είναι αδιάλλαχτος, αυστηρός στην τήρηση του κανονισμού, να επιμένει ανένδοτα στην εκτέλεση των διαταγών, προβάλλει όμως το προσωπικό του παράδειγμα στην αυταπάρνηση, στον ηρωισμό, στην αντοχή, στην αφοσίωση, στο καθήκον (...).

Ο καλός διοικητής έχει πάντα έτοιμο το τμήμα του για κίνηση, έτοιμο για μάχη. Κάνει αυστηρό έλεγχο για τις απουσίες των μαχητών, απαιτεί όσοι πηγαίνουν σε αποστολές να γυρίζουν μέσα στην προθεσμία, δεν επιτρέπει στους διμοιρίτες να στέλνουν τους άνδρες εδώ κι εκεί για μικροδουλιές. Κινητοποιεί κάθε φορά όλη την παραταχτή του δύναμη για την εκπαίδευση, για τη δουλιά, για τη μάχη (...).

Την ώρα της μάχης, ο λοχαγός διοικεί το λόχο του, συντονίζει τις κινήσεις των διμοιριών του και τα πυρά τους και δε γίνεται σύνδεσμος ή απλός μαχητής. Μελετά ψύχραιμα και γρήγορα την κατάσταση κάθε στιγμή, όπως παρουσιάζεται, προσπαθεί να νιώσει τις προθέσεις του εχθρού και δίνει τις διαταγές που πρέπει. Κάθε φορά βρίσκεται πιο κοντά στη διμοιρία, που έχει τη σοβαρότερη αποστολή και προς την κατεύθυνση αυτή προσανατολίζει και την εφεδρεία του. Ποτέ δεν ξεχνά ότι είναι ο διοικητής του λόχου και όχι απλός μαχητής".