Θέλω ένα απόγευμα να τα ξεχάσω όλα, ξεκούραστος χωρίς καμιά έγνοια, χωρίς να 'χω δουλιά να κάνω, χωρίς προβλήματα, χωρίς ανησυχίες, με μια γενικώς ευχάριστη διάθεση, ν' ανηφορίσω τη Βασιλίσσης Σοφίας. Να πάω μέχρι του Μαξίμου, έχοντας λάβει μια πρόσκληση από τον Κ. Σημίτη για έναν απογευματινό καφέ όπου θα συζητήσουμε για το σοσιαλισμό! Η ιδέα μού 'ρθε προχτές, όταν τον είδα στις δηλώσεις του, μετά το Εκτελεστικό Γραφείο, να λέει πως πρέπει να ξεκινήσει ένας τέτοιος διάλογος και οι κοινωνικές δυνάμεις του τόπου να συζητήσουν για το σοσιαλισμό, την Κεντροαριστερά και την παγκοσμιοποίηση. Για όλα αυτά θα μιλήσουμε, χωρίς προκαταλήψεις και σκοπιμότητες, θ' αρχίσουμε να λέμε ο καθένας τα δικά του κι όπου πάει...

Το σκηνικό πρέπει να 'ναι όμως προσεγμένο. Θα βάλουμε ένα μικρό στρογγυλό τραπέζι δίπλα στο παράθυρο και δυο καρέκλες ψηλούτσικες κι αναπαυτικές, όχι πολυθρόνες, για να βλεπόμαστε. Τον καφέ θα μας τον σερβίρουν με απλά σερβίτσια, δε χρειάζεται κάτι πολύ εξεζητημένο, γιατί θα χαλάσει το ακαδημαϊκό κλίμα. Ούτε "νες", ούτε εσπρέσο, ούτε καπουτσίνο, ούτε ελληνικό. Καφές φίλτρου "γαλλικός" κι εκλεπτυσμένος, με έντονη γεύση που μένει. Βεβαίως, θα υπάρχουν και τα σχετικά βουτήματα, μπισκοτάκια σκέτα ή με σοκολάτα, μπορεί και ζεστά κρουασάν που ταιριάζουν στο χειμωνιάτικο κλίμα των ημερών. Απ' έξω θα φαίνεται - αν θυμάμαι καλά - ο μικρός κηπάκος και θα φυσάει αέρας...

Αφού μου "σκάσει" το κλασικό του χαμόγελο, θα τον ρωτήσω στην αρχή για τα "λιοντάρια" του ΠΑΣΟΚ και για τα εσωκομματικά, ζητώντας λεπτομέρειες άνευ ουσίας και μικροκουτσομπολιά. Ετσι για να σπάσει ο πάγος. Μετά θα αφήσω αυτόν να μιλάει, ως νεότερος. Να μου πει για τα παλιά, για τη Γερμανία, για τον πρώτο καιρό του ΠΑΣΟΚ, για τον Αντρέα, για τις νίκες, τις ήττες και τα οράματα. Να μου μιλήσει για το νέο κόσμο, για την Ευρώπη, για το διεθνή ανταγωνισμό, για την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, για το πώς σήμερα δεν μπορούμε να ζούμε με ουτοπικά οράματα και πως πρέπει να προσαρμοστούμε στις νέες συνθήκες. Για εκείνα που πρέπει να αναθεωρήσουμε και κείνα που πρέπει να κρατήσουμε. Ισως να φέρω και λίγες αντιρρήσεις θεωρητικού περιεχομένου, να 'χει και πιο πολύ ενδιαφέρον. Δε θα τον κουράσω με τα χιλιοειπωμένα προβλήματα της καθημερινής ζωής, η κουβέντα θα μείνει σε υψηλό επίπεδο για να κλείσει με τις ευθύνες του καθενός μας, ενόψει των αναγκών της χώρας και των πολύμορφων κινδύνων που μας απειλούν. Ποιος ξέρει, ίσως παρεκτραπεί και σε φιλοσοφικά ερωτήματα, "τι είναι ο άνθρωπος;", "ποιοι είμαστε και πού πάμε;"...

Στο τέλος, θα καληνυχτίσω ευγενικά, λέγοντας πως δε θέλω να τον κουράσω περισσότερο, αφού γνωρίζω το βαρυφορτωμένο πρόγραμμά του και τι συνεπάγεται το να είσαι πρωθυπουργός. Θα διασχίσω τον κηπάκο κι αφού ανοίξω την εξώπορτα, θα βγω ...στην πραγματικότητα.