Οποτε ο Α. Παπανδρέου αισθανόταν να εντείνεται η λαϊκή δυσφορία και η αγανάκτηση για την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησής του, ή όποτε ετοιμαζόταν για κάποιο μεγάλο ξεπούλημα (π. χ. συμφωνία παραμονής των αμερικανικών βάσεων), τότε ακριβώς θυμόταν τον... σοσιαλισμό! Τότε ακριβώς αναθέρμαινε τα περί συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων, μέσα στις οποίες έβαζε, εννοείται, και τον εαυτό του! Τότε ακριβώς έβγαζε από τη ναφθαλίνη προβληματισμούς της σοσιαλδημοκρατικής ατσιδοσύνης και απάτης, καλώντας χιλιάδες καταταλαιπωρημένους από την πολιτική του μέλη του ΠΑΣΟΚ να τυρβάσουν περί... οραμάτων! Να πέσουν με τα μούτρα πάνω τους και να ξεχάσουν τα χάλια που οδηγούσε λαό και τόπο η σοσιαλδημοκρατία. Επιπλέον, έκανε και αυτοκριτική! Ενα σοσιαλιστικό κόμμα έλεγε, δεν μπορεί να ανέχεται την ανεργία!..

Αυτή την τακτική επαναλαμβάνει και ο Κ. Σημίτης, όπως σαφέστατα φαίνεται από τις δηλώσεις του μετά τη συνεδρίαση του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ (14.1.1997). Με αυτές, ο πρωθυπουργός εγκαινίασε μια ιδεολογική συζήτηση για τη νέα εποχή, για τον... σοσιαλισμό, για τα δικαιώματα και (φυσικά) για την Κεντροαριστερά. Και κάλεσε κι άλλους, να συμβάλλουν στη συζήτηση με ιδέες, προσθέτοντας στα παραπάνω και τις σαπουνόφουσκες περί ηλεκτρονικής δημοκρατίας και άλλες επινοήσεις - αποκυήματα της κρίσης που μαστίζει την αστική σκέψη, ιδεολογία και πολιτική.

Ο Κ. Σημίτης είναι, λοιπόν, στριμωγμένος, όπως στριμωγμένη είναι συνολικά η κυβέρνησή του των εφοπλιστών, των Αμερικανοαγγλογερμανών και λοιπών συνεταίρων του. Είναι στριμωγμένοι, γεγονός που εκφράζεται και με την κρίση στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, πρώτα και κύρια εξαιτίας της αντιλαϊκής (στον κύβο) πολιτικής του ΠΑΣΟΚ. Οπως, επίσης (που είναι και το βασικό), εξαιτίας της ανάκαμψης των λαϊκών αγώνων και της διαφαινόμενης ακόμα μεγαλύτερης ανάπτυξης της ταξικής πάλης. Αυτήν τρέμουν και προσπαθούν, με ιδεολογικοπολιτικές τρικλοποδιές, να την αναχαιτίσουν. Ενας καλός - κατά τη γνώμη τους - τρόπος, προκειμένου να χτυπήσουν τις ανερχόμενες αγωνιστικές διαθέσεις των μαζών, είναι και οι παγίδες της Κεντροαριστεράς. Η όποια συζήτηση γι' αυτήν και οι όποιες κινήσεις για την υλοποίησή της έρχονται να συντείνουν στον εγκλωβισμό των μαζών στους σχεδιασμούς της ολιγαρχίας. Τους σχεδιασμούς αυτούς, όμως, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τους συμπληρώνει και με άλλα μέσα, για τα οποία ο Κ. Σημίτης δεν έκανε κουβέντα στις δηλώσεις του για τον... σοσιαλισμό: Με τις 5.000 μηνύσεις κατά αγροτών που συμμετείχαν στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Με την εξαγορά συνειδήσεων και με εκβιασμούς κατά των εργαζομένων. Με την ιδεολογική τρομοκρατία και με την καθύβριση των εργαζομένων που κινητοποιούνται. Με το απλόχερο μοίρασμα προγραμμάτων της ΕΕ, από τα οποία ουκ ολίγοι τρώνε το καταπέτασμα. Και ανταποδίδουν, εκθειάζοντας την Κεντροαριστερά, το..... κοινωνικό κράτος, το.... σοσιαλιστικό τους όραμα και άλλες παρλαπίπες ισοβαρείς των απολαβών τους.

Οι ανησυχίες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, για τη ρεαλιστική δυνατότητα συγκρότησης ενός μεγάλου λαϊκού μετώπου, έχουν ενταθεί. Το ίδιο και για τη δυνατότητα αλλαγής του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων σε βάρος των ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΝ - ΔΗΚΚΙ. Στη μάχη για την αποτροπή τέτοιων εξελίξεων θα ρίξουν όλα τα μέσα που διαθέτουν. Δε θα περιοριστούν στα Κεντροαριστερά σενάρια.

Μ.