Κατά σύμπτωση, η υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα αυτές τις μέρες, εξαιτίας των αρχείων Καραμανλή. Ας αφήσουμε κατά μέρος, το αν ο τότε πρωθυπουργός της χώρας γνώριζε ή όχι την κίνηση των παρακρατικών μηχανισμών και τις μεθοδεύσεις του παλατιού και των ξένων μυστικών υπηρεσιών, που οδήγησαν στη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ και πρωτοπόρου του ελληνικού φιλειρηνικού κινήματος. Αυτό που αποδεικνύεται και τώρα είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός, ότι το να ζητάς ειρήνη, να αγωνίζεσαι για τον αφοπλισμό, για την αποτροπή του πολέμου,ήταν και είναι "ενοχλητικό" για ορισμένους, για όσους τον χρειάζονται και "θρέφονται" απ' αυτόν. Κι αν δεν είναι, τότε πρέπει να γίνει.

Αυτό καλούμαστε να αποδείξουμε και την Κυριακή, με τη συμμετοχή μας στη Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, στα βήματα του Γρηγόρη Λαμπράκη. Με τη συμμετοχή μας στις πολύμορφες εκδηλώσεις, που οργανώνονται σε ολόκληρη τη χώρα από την Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη. Σήμερα, που η ειρήνη και ο πόλεμος έχουν γίνει όψεις του ίδιου νομίσματος, της "νέας τάξης πραγμάτων". Σήμερα, που η ελληνική κυβέρνηση, όχι μόνο συμμετέχει στις στρατιωτικές επιχειρήσεις σε γειτονικές χώρες, αλλά δηλώνει την ετοιμότητά της για να παίξει το ρόλο του "χωροφύλακα" σε βάρος των γειτονικών λαών.

Αν, όμως, χρειάζεται και ένας ακόμη λόγος για τη συμμετοχή στη μεθαυριανή πορεία, αυτός είναι το εν εξελίξει σχέδιο της "νέας τάξης" για την περιοχή της Βαλκανικής, της Μέσης Ανατολής και, γενικότερα, της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Ενα σχέδιο, που απαιτεί από την Ελλάδα, όχι μόνο υποτέλεια, αλλά και εκχώρηση εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Με ένα τέτοιο σχέδιο, όπου ο πόλεμος δεν απομακρύνεται, αλλά είναι συστατικό του στοιχείο, αφού το "διαίρει και βασίλευε" είναι ο μόνιμος και σταθερός τρόπος επιβολής αυτής της πολιτικής.

Σήμερα, όμως, το να ζητάς και να παλεύεις για την ειρήνη, σημαίνει, εκτός των άλλων, ότι αγωνίζεσαι κατά της "ειρήνης τους". Της "ειρήνης", που επιβάλλεται από τους εμπρηστές του πολέμου, της "ειρήνης", όπως τη γνώρισαν οι λαοί στον Περσικό, στη Μέση Ανατολή, στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στη Βοσνία, στη Σομαλία, όπως τη γνωρίζει τώρα και ο λαός της Αλβανίας. Αυτή η "ειρήνη" δεν έχει καμιά σχέση με τους πόθους και τις ανάγκες των λαών, δεν έχει καμιά σχέση με τις αρχές της ειρηνικής συνύπαρξης, της ισότιμης συνεργασίας, της αλληλεγγύης, του σεβασμού του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμφωνιών. Είναι μια "ειρήνη", που γίνεται για να ικανοποιήσει τις νέες ανάγκες των πολυεθνικών, που χρησιμοποιεί χώρες και λαούς σαν αναλώσιμες πρώτες ύλες για την ομαλή λειτουργία των μηχανισμού της "παγκοσμιοποίησης". Που έχει σαν απαραίτητο συμπλήρωμα (και προϋπόθεση) την εξαθλίωση εκατομμυρίων ανθρώπων, τη λαφυραγώγηση χωρών, περιοχών και ηπείρων. Το φιλειρηνικό κίνημα οφείλει να έχει μόνιμο πόλεμο μ' αυτήν την "ειρήνη".