Σάββατο 3 Μάη 1997
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ματαιοπονούν

Εντελώς ξαφνικά κάποιοι έσπευσαν να μιλήσουν για την "ανυποληψία" του συνδικαλιστικού κινήματος, κάποιοι άλλοι για τις άδειες πλατείες και τις πενιχρές, σε συμμετοχή, συγκεντρώσεις της Πρωτομαγιάς, ενώ μερικοί έφτασαν στο συμπέρασμα της αποστροφής των εργαζομένων απέναντι στο συνδικαλιστικό κίνημα. Τους έπιασε ο πόνος για την τύχη της εργατικής τάξης και των συνδικάτων της; Είναι τυχαίο ότι όλα αυτά εκφράζονται την επομένη της Πρωτομαγιάς και μάλιστα σε σχέση με το περιεχόμενο και τις επιλογές των εργαζομένων και των συνδικαλιστικών τους οργανώσεων; Η δυναμική συγκέντρωση των σωματείων, που εκφράζουν το ταξικό ρεύμα στις γραμμές του κινήματος, ενίσχυσε την ανησυχία στην άρχουσα τάξη, στους πολιτικούς εκφραστές της και προκάλεσε αναστάτωση. Η απάντηση της εργατικής τάξης ήταν τόσο αποστομωτική, που ανάγκασε τους κάθε λογής αντιπάλους της να παραδεχτούν, τουλάχιστον, την υπεροχή των συνεπών δυνάμεων στην Πρωτομαγιά. Δε θέλουν, όμως, να αποδεχτούν ότι οι εργαζόμενοι γυρίζουν την πλάτη στις συμβιβασμένες, τις εξαγορασμένες συνδικαλιστικές δυνάμεις και τους συνοδοιπόρους τους. Δεν άφησαν, λοιπόν, την ευκαιρία, ενόψει της εξελισσόμενης αντιδραστικής αντεργατικής επίθεσης των πολυεθνικών, να συμβάλουν στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και της λαϊκής συνείδησης, με μεθοδευμένη προπαγάνδα. Με προπαγάνδα που να εξυπηρετεί το σκοπό της υποταγής των εργαζομένων, παρουσιάζοντας σαν αδιέξοδη την τακτική ανάπτυξης του κινήματος.

Η ολοκληρωτική αποτυχία της συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ έδωσε την ευκαιρία, να εκτιμήσουν όλοι οι τιμητές της σωτηρίας του συστήματος, την αποστροφή των εργαζομένων στα συνδικάτα, την ανάγκη αλλαγής πορείας γενικά. Αποσιωπούν το γεγονός ότι το ταξικό ρεύμα συσπειρώνει, δυναμώνει, γιατί αυτό τους χαλάει τα σχέδια. Η ΓΣΕΕ "βρέθηκε στο στόχαστρο" όχι για την ταξική της συνέπεια, αλλά για την ανικανότητά της να εκφράσει, με τη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς, την υποταγή της εργατικής τάξης στα ταξικά συμφέροντα του κεφαλαίου. Και επειδή οι εργαζόμενοι τους γυρίζουν την πλάτη, αποσιωπούν τη συσπείρωση στα ταξικά συνδικάτα και "ανακαλύπτουν" ότι αποστρέφονται συνολικά το συνδικαλιστικό κίνημα. Κάνουν την ανάγκη επιθυμία και την επιθυμία αντικειμενική πραγματικότητα, για να προβάλουν την απαίτηση αλλαγής του περιεχόμενου, του χαρακτήρα και του ρόλου των συνδικάτων στην πλήρη, οριστική και ανεπίστρεπτη ρότα του "κοινωνικού εταίρου".

Η Πρωτομαγιά έγινε αντικείμενο συζήτησης ακριβώς γιατί στην εργατική τάξη εντείνονται οι διεργασίες κατάκτησης της ενιαίας δράσης σε ταξική κατεύθυνση. Η αστική πολιτική, στις γραμμές της, αξιοποιεί αυτές τις διεργασίες, για να την ενώσει στο συμβιβασμό και την υποταγή στην εκμετάλλευση. Αυτό αρχίζει να διαφαίνεται όλο και πιο καθαρά και η Πρωτομαγιά ήταν πράγματι ένα αποφασιστικό βήμα. Βέβαια, η συσπείρωση και η δράση των εργαζομένων στα συνδικάτα είναι αναντίστοιχη της άγριας επίθεσης που δέχονται. Γι' αυτή την κατάσταση υπεύθυνες είναι αυτές οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις που παλεύουν χρόνια τώρα να προσαρμόσουν το κίνημα και τους εργαζόμενους στο σύστημα και στην πολιτική που αναπαράγει και οξύνει τα προβλήματά τους, πράγμα που και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι διαπιστώνουν, αναζητώντας διέξοδο και προοπτική διεκδίκησης των συμφερόντων τους και υπεράσπισης της θέσης τους από το αδηφάγο κεφάλαιο. Αυτή τη διέξοδο την ανοίγει το ταξικό ρεύμα στο κίνημα, αυτό που συσπείρωσε στους αγώνες, αυτό που ένωσε στην Πρωτομαγιά. Απ' αυτό θέλουν να αποτρέψουν τους εργαζόμενους, αλλά ματαιοπονούν. Ο δρόμος του αγώνα, όσο κι αν είναι δύσκολος, είναι χωρίς επιστροφή.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ