ΜέροςΒ

Να ένα παράδειγμα, που επιβεβαιώνει ότι η αντι-ΚΚΕ στάση είναι ασυμβίβαστη με τη φιλολαϊκή. Λέει ο Γρ. Φαράκος: "Στο όνομα του αντιατομισμού, η ηγεσία μας έκανε αγώνα επικράτησης, στο όνομα της σεμνής ανώνυμης μάζας επιδίωξε την επικράτηση των μαζανθρώπων. Ηταν φυσικό - και μάλιστα σε μια εποχή που οι διαφορές Κολωνάκι - Δουργούτι ήσαν πολύ πιο έκδηλες - να ξυπνήσουν σύνδρομα και από τις δύο πλευρές. Να μην εισακούονται φωτισμένες φωνές - πολλές και αστικές φιλελεύθερες, Θεοτοκάς, Σεφέρης. Ο κομματικός σάλαγος, συνυφασμένος με ψυχικά συμπλέγματα - ανωτερότητας ή κατωτερότητας δεν έχει σημασία - οδηγούσε αναπόφευκτα σε ωμές αναμετρήσεις απωθημένων... Οι άνθρωποι μισούνται, φαίνεται, για πολλούς λόγους και πολλές φορές χωρίς να είναι βέβαιοι για το γιατί. Αν τύχει, μάλιστα, οι πράξεις τους να υπόκεινται σε έξωθεν παραγγέλματα, τότε εξαχρειώνονται. Οι μόνοι που μπορούν να το αποφύγουν είναι όσοι υψώνονται πάνω από τον εαυτό τους. Αλλά, πόσοι είναι αυτοί; Για τους περισσότερους, στο βάθος υπάρχει το ψυχικό κατακάθι, συμπληρωμένο από έλλειψη αγωγής" (σελ. 579 - 580).

Σ' αυτό το ξέφρενο από άμβωνος ιεραποστολικό κήρυγμα θα μπορούσαν να σημειωθούν τα εξής:

Πρώτο: Η αντιμετώπιση του λαού σαν κοπάδι ζώων αποδείχνει μόνο την αθλιότητα του Γρ. Φαράκου και την πλήρη αντιδραστικοποίηση της σκέψης του. Φαίνεται πως ο νιτσεϊσμός έχει γίνει αναπόσπαστο στοιχείο της "ανανεωτικής" αντίληψης, όσο κι αν οι εκπρόσωποί της κόπτονται να επιδείχνουν τη... δημοκρατικότητα και τη... συλλογικότητά τους!

Δεύτερο: Οι εργαζόμενοι άνθρωποι μισούνται μεταξύ τους όσο πιο χαμηλό είναι το επίπεδο της πολιτικής τους συνείδησης, όσο ο ατομισμός - το σήμα κατατεθέν της καπιταλιστικής κοινωνίας - είναι κυρίαρχος. Οσο, όμως, οι εργαζόμενοι χειραφετούνται από τα αστικά κόμματα, τόσο ανθίζει η συλλογικότητα (και μέσα σ' αυτή και η ατομική προσωπικότητα).

Τρίτο: Αυτό δε σημαίνει ότι ο κάθε εργαζόμενος αποβάλλει 100% τις όποιες αδυναμίες τον φόρτωσε αυτό το σάπιο σύστημα και οι κράχτες του συστήματος. Αλλά δεν είναι - ούτε ήταν - καθόλου κακό, που το ταξικό μίσος εκατομμυρίων ανθρώπων εκδηλώθηκε έντονο σε μεγαλειώδεις αγώνες. Κάτι τέτοιο θεωρείται κακό από όσους πέταξαν κάθε ίχνος αγωνιστικής στάσης και αξιοπρέπειας και πήραν την αγιαστούρα του ηθικοδιδασκάλου - όπως ο Φαράκος - για να... νουθετήσουν τις μάζες, που στερούνται αγωγής! Τις οποίες μάζες (δηλαδή ένα ολόκληρο ΚΚΕ και ένα γιγάντιο ΕΑΜ), ο Φαράκος χαρακτηρίζει κομπλεξικές (!), επειδή μπήκαν στο ιστορικό προσκήνιο και επειδή τη συσσωρευμένη καταπίεση αιώνων δεν την εκδήλωσαν με... σαλονάτο τρόπο, αλλά (άκουσον - άκουσον) ένοπλα!..

Τέταρτο: Οι χιλιάδες ήρωες, που έδωσαν τη ζωή τους στους τιτάνιους και άνισους αγώνες της 10ετίας 1940 - 1950, αγνόησαν τις... φωτισμένες αστικές φωνές των Θεοτικά, Σεφέρη κ.ά και πειθάρχησαν στη φωνή του Κόμματος, του ΕΑΜ, της συνείδησής τους. Προφανώς - κατά τον Γρ. Φαράκο - όλες και όλοι αυτοί οι ανιδιοτελείς είναι... υπόλογοι απέναντι στον οπορτουνισμό και στην ατομική υπερ-έπαρση των Φαράκων...

"Εάν μισούνται ανάμεσόν τους, δεν τους πρέπει ελευθεριά" (σελ. 569) γράφει ο Φαράκος! Η αναφορά του γίνεται για τις αντίπαλες παρατάξεις στον εμφύλιο πόλεμο και προηγούμενα, όπου βάζει το ΕΑΜ και τον ΔΣΕ, στο ίδιο τσουβάλι με τα αστικά κόμματα και τους προστάτες τους.

Στην ουσία ο Γρ. Φαράκος οδύρεται για το ότι υπάρχει η ταξική πάλη. Να ακόμα, ορισμένα χαρακτηριστικά από τα γραφόμενά του:

"Η κατεύθυνση για σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής ενότητας (το 1944) ήταν σωστή, αν υπήρχε η θέληση - όπως και έπρεπε να υπάρχει - να αποφευχθεί ο εμφύλιος πόλεμος. Η επιλογή της, όμως, καθυστέρησε. Ενώ η επιδίωξή της συνοδευόταν από οξύ ανταγωνισμό ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, κυρίως ανάμεσα στην ΕΑΜική και τη μη ΕΑΜική πλευρά" (σελ. 570). "Η προσπάθεια να αποφευχθεί ο εμφύλιος δεν μπορούσε να έχει επιτυχία χωρίς μια πανεθνική συνεννόηση" (σελ. 572). "Τα παραταξιακά συμφέροντα μπήκαν πάνω απ' τα συμφέροντα του τόπου" (σελ. 592). "Η Αριστερά δεν επιτρέπεται να φτάνει σε εκβιασμούς και να μην έχει ηθικούς δισταγμούς" (σελ. 578). "Ομως, υπήρξαν από τη μη ΕΑΜική πλευρά μεγάλες παραβιάσεις των συμφωνιών του Λιβάνου και της Καζέρτας. Παραβιάσεις, όμως, γίνονταν και από την ΕΑΜική πλευρά" (σελ. 577). "Η συμφωνία της Καζέρτας έλεγε ότι ο ΕΛΑΣ δε θα καταλάβει τη Θεσσαλονίκη. Και όμως την κατέλαβε" (σελ. 578).

Στον ίδιο σκοπό κινείται και ο Λ. Κύρκος. Λέει: "Ο χειρισμός της υπόθεσης της Αντίστασης που οδήγησε στις ξέρες του Δεκέμβρη και εν συνεχεία στην καταστροφή του εμφυλίου πολέμου" (σελ. 501).

Και ο Λ. Βουτσάς: "Δεν είχε η ηγεσία του κόμματος το ρεαλισμό να αντιληφθεί πού πήγαινε ο πόλεμος, κατά πού πήγαινε ο κόσμος. Μια άλλη πολιτική θα έδινε τελείως άλλα αποτελέσματα" (σελ. 314). Και: "Η επιλογή του εμφυλίου πολέμου επιβλήθηκε από άλλους και θα έπρεπε για την ηγεσία του ΚΚΕ να είναι φανερό ότι η έκβασή του ήταν προκαθορισμένη και το μόνο αποτέλεσμά του θα ήταν το φρικτό αιματοκύλισμα του λαού μας. Και η καταστροφή της χώρας" (σελ. 315).

Πρώτο: Οι αντικειμενικοί νόμοι της ταξικής πάλης γίνεται προσπάθεια να έρθουν στα μέτρα ενός άκρατου υποκειμενισμού. Στην ουσία γίνεται προσπάθεια να καταργηθεί η ταξική πάλη. Μια τάξη, που νιώθει ότι κινδυνεύει η κυριαρχία της, είναι επόμενο να κάνει ό,τι μπορεί, για να την περισώσει. Να χτυπάει - αν μπορεί - το λαϊκό κίνημα ακόμα και με τα όπλα. Αυτό έκανε και στη χώρα μας η πλουτοκρατία μαζί με τον ιμπεριαλισμό. Οι εργαζόμενοι θέλουν και ήθελαν να προχωρήσει η κοινωνική πρόοδος ειρηνικά. Αλλά αυτό δεν εξαρτάται από τους ίδιους και το κόμμα ή τα κόμματά τους. Εξαρτάται από τη στάση της εγχώριας και ξένης πλουτοκρατίας και του ιμπεριαλισμού. Αυτοί επέβαλαν την ένοπλη σύγκρουση. Η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της ή έπρεπε να πουν "σφάξε με αγά μ' να αγιάσω" ή έπρεπε να απαντήσουν και με τα όπλα. Επέλεξαν - και σωστά - το δεύτερο. Με τη διαφορά ότι δεν το έκαναν έγκαιρα και με τον καλύτερο τρόπο. Γι' αυτό και μόνο γι' αυτό ελέγχεται η τότε ηγεσία του ΚΚΕ. Και κυρίως, επειδή δεν έλυσε το ζήτημα της εξουσίας, αλλά ταλαντευόταν στους δρόμους της... ομαλής εξέλιξης, την ίδια ώρα που Εγγλέζοι και ντόπια άρχουσα τάξη έσφαζαν το λαό.

Δεύτερο: Τον ένοπλο αγώνα τον κρίνουν από τα αποτελέσματά του: Αφού το λαϊκό κίνημα ηττήθηκε, είναι φανερό ότι... δεν έπρεπε να είχε πάρει τα όπλα! Τετράγωνη λογική... Ωστόσο, ο Λ. Κύρκος (και άλλοι) εξορκίζοντας τη μορφή της πάλης, εξορκίζουν την πάλη για την εξουσία. Ενώ, ο ίδιος ο Λ. Κύρκος λέει (και ας μη γελάσει κανείς), ότι στην πάλη κατά της δικτατορίας του 1967 "δεν απέκλεια και τον εμφύλιο πόλεμο"!(σελ. 448). Περιορίζοντάς τον, φυσικά, μόνο στην πάλη κατά της δικτατορίας και στην επαναφορά σε ισχύ του Συντάγματος του 1952 (βασιλευομένη δημοκρατία). Ανεξάρτητα και από το αν είναι ειλικρινής, όταν λέει ότι δεν απέκλειε και την ένοπλη πάλη...

Τρίτο: Υποβαθμίζεται συνειδητά η ιδεολογική υπεροχή του ΚΚΕ, πέρα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το συνολικό ιδεολογικό επίπεδο του Κόμματος, όντως ήταν γενικά χαμηλό. Αυτή η υποβάθμιση, ωστόσο, δε γίνεται κυρίως για το τότε. Γίνεται για το σήμερα, όπως θα δούμε παρακάτω.

Τέταρτο: Επιχειρείται μια αναδρομική δικαίωση της πολιτικής της σοσιαλδημοκρατίας και ειδικότερα του ΣΥΝ, μέσω της βάναυσης απόρριψης των μεγάλων στιγμών της λαϊκής πάλης και η ταξική συνεργασία ανάγεται σε κλειδί επίλυσης των κοινωνικών αντιθέσεων (όπως ο "κοινωνικός διάλογος"). Αυτό εκφράζει ο υπερτονισμός της "ανάγκης για εθνική ενότητα", και μάλιστα τη στιγμή που οι ίδιοι καταγγέλλουν (;) τον αντικομμουνισμό του Γ. Παπανδρέου στον Λίβανο και υπενθυμίζουν ότι ο Δ. Λαμπράκης (ο πατέρας του σημερινού Λαμπράκη) έστελνε ανθρώπους του να μπουν στην ΠΕΕΑ (κυβέρνηση των βουνών), για να την... πλατύνουν!..

Πέμπτο: Παραγνωρίζονται οι σκληρές συνθήκες που δρούσε το ΚΚΕ. Κάτι περισσότερο.. Ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρούν το ΚΚΕ υπεύθυνο για τη δημιουργία αυτών των συνθηκών!

Πώς, όμως, όλα τα σχετικά με το τότε, συνδέονται αμεσότατα με την πολιτική τους του σήμερα;

Μάκης ΜΑΪΛΗΣ

(αύριο το Γ μέρος)