Ηδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, το 1992 και μετά, η πολιτική των κυβερνήσεων στην Παιδεία χαρακτηρίζεται από το γενικό προσανατολισμό με στόχο τον έλεγχο της εκπαίδευσης από τη λεγόμενη «ελεύθερη αγορά». Ολα συγκλίνουν στο γενικότερο στόχο της ιδιωτικοποίησης της εκπαίδευσης. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο έχει εκδιωχθεί η Τέχνη από το Λύκειο, συρρικνώνεται στο Γυμνάσιο και το υπουργείο την προορίζει για την εκτός υποχρεωτικού προγράμματος αγωγή στα Δημοτικά... Στις «μεταρρυθμίσεις» των προηγούμενων χρόνων, που ουσιαστικά εξοστράκισαν τα καλλιτεχνικά μαθήματα από το σχολείο περιορίζοντάς τα σε οριακά επίπεδα, έρχονται να προστεθούν δύο νέα προβλήματα: το βιβλίο «Εικαστικά» που συνοδεύεται από το «τετράδιο εργασιών» για τη Γ' Γυμνασίου και το θέμα της κατάργησης του τομέα Εφαρμοσμένων Τεχνών από τη δημόσια λυκειακή τεχνική επαγγελματική εκπαίδευση.

Ετσι, για πρώτη φορά φέτος, παραδόθηκε στους μαθητές της Γ' Γυμνασίου βιβλίο για να «διαβάζουν» τα εικαστικά και τετράδιο εργασιών για να «γράφουν», κυρίως, τις απαντήσεις τους. Μ' αυτόν τον τρόπο, ένα εργαστηριακό μάθημα, που εμπεριέχει το δημιουργικό αυτοσχεδιασμό, μετατρέπεται σε ένα ακόμη μάθημα αποστήθισης, θεωρητικό, με συνταγές γενικής χρήσης και μονομερή προσκόλληση σε πρότυπα - καλούπια.

Οπως σημειώνεται στο κείμενο που ψηφίστηκε ομόφωνα από τους εικαστικούς εκπαιδευτικούς κατά τη διάρκεια των πανελλαδικών σεμιναρίων που διοργάνωσε τον περασμένο μήνα η Ενωση Καθηγητών Καλλιτεχνικών Μαθημάτων «Η τέχνη δεν μπορεί να διδαχτεί βιβλιακά και πάντως σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να γίνει αυτό στο παραγωγικό - δημιουργικό μέρος της, που είναι και το ουσιαστικό... Η έκδοση βιβλίων για το μαθητή, αυτού του είδους, αντί να τον μυήσει στην τέχνη, να διεγείρει τη σκέψη και να κεντρίσει τη δημιουργικότητά του, καλλιεργεί αντίθετα το πνεύμα της τυποποίησης και των κλισέ, οδηγεί με δύο λόγια σε μια κατάσταση ασύμβατη προς την καλλιτεχνική διδασκαλία».

Γι' αυτόν το λόγο το ΔΣ της Ενωσης ζητά την απόσυρση του βιβλίου και του συνοδευτικού φυλλαδίου, τονίζοντας ότι «αν και ανέκαθεν οι εικαστικοί πρότειναν, επέμεναν και πάλεψαν οι ίδιοι για να γραφούν, εγκριθούν και εκδοθούν βιβλία για τον καθηγητή, αποφασιστικά απέρριψαν στις συνελεύσεις τους και ποτέ δε συγκατάνευσαν στην έκδοση βιβλίου εικαστικών για το μαθητή». Δεν είναι τυχαίο ότι επί δεκαετίες τώρα δεν έχει υπάρξει τέτοιο βιβλίο, όπως δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και στις Σχολές Καλών Τεχνών δεν υπάρχουν ανάλογα βιβλία για τους σπουδαστές.

«Το βιβλίο αυτό», σημειώνουν οι καθηγητές Εικαστικών, «δεν μπορεί με κανέναν τρόπο να είναι το βιβλίο που θα εισάγει το μαθητή στην έννοια της Τέχνης. Αυτό θα μετέτρεπε το μάθημα των Καλλιτεχνικών σε μάθημα γενικής αναπαραγωγής συνταγών. Το βιβλίο "Εικαστικά" Γ' Γυμνασίου και το συνοδευτικό του "τετράδιο εργασιών" στα χέρια του μαθητή θα λειτουργήσουν - ανεξάρτητα από προθέσεις - σαν ένα αποπροσανατολιστικό εγχειρίδιο τέχνης "άνευ διδασκάλου". Και αυτό θα είναι χωρίς αμφιβολία, απολύτως επιζήμιο».

Η θέση αυτή αφορά όχι μόνο το συγκεκριμένο βιβλίο, αλλά «και οποιοδήποτε παρόμοιο σκοπεύει το υπουργείο να εκδώσει μελλοντικά, μη λαμβάνοντας υπόψη την ιδιομορφία των καλλιτεχνικών μαθημάτων». Οι καθηγητές καλλιτεχνικών μαθημάτων δε θα επιτρέψουν «να μετατραπεί το μάθημα Τέχνης, σε συνταγολόγιο καλλιτεχνικού φαρμακείου, είτε της παλιάς παρωχημένης, είτε της νέας, δήθεν μοντέρνας, τυποποίησης».

Οσον αφορά το θέμα των ΕΠΑΛ, με την εφαρμογή του Νόμου που μετατρέπει τα ΤΕΕ σε Επαγγελματικά Λύκεια (ΕΠΑΛ) και Επαγγελματικές Σχολές (ΕΠΑΣ), μια σειρά ειδικότητες στα ΤΕΕ σπρώχνονται αποκλειστικά στις ΕΠΑΣ, σε μία υποβαθμισμένη δηλαδή και φτηνιάρικη κατάρτιση. Ετσι, το παιδί των 15 χρόνων ωθείται στο να εγκαταλείψει τη γενική παιδεία, με αποτέλεσμα να αναπαράγεται η κοινωνική ανισότητα και η ταξική διαίρεση της κοινωνίας, καθώς και η μορφωτική και πολιτιστική υποβάθμιση της κοινωνίας...

Οι εικαστικοί καθηγητές θεωρούν πως «μόνο μέσα από την ισότιμη και συνολική - σφαιρική - ανάπτυξη του συνόλου των ικανοτήτων του ανθρώπου, μπορούν να καλλιεργηθούν και να αναδειχτούν ιδιαίτερες ικανότητες και ταλέντα. Μέσα σ' αυτή τη σφαιρική ανάπτυξη του νέου, ο ρόλος της τέχνης και της καλλιτεχνικής δημιουργίας είναι αναντικατάστατος». Η ολόπλευρη διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου, επιτυγχάνεται όχι μέσα από χωνευτήρια που δεν έχουν διέξοδο, αλλά μέσα από την ισόρροπη καλλιέργεια της νόησης, του συναισθήματος, της κριτικής ικανότητας και της βούλησής του.