Από τις πρώτες σελίδες, το βλέμμα σταματάει σε στίχους όπως «Κλεισμένα σπίτια του χωριού μου./ Τα διπλωμένα όνειρα/ γκρίζα σιγή στ' άδεια σανίδια/ Ψωμί ξερό καλοκαιριού/ Χώμα και ξερά φύλλα...» και επιτρέπει στη σκέψη και στο θυμικό να σταθμίσουν την τραχιά αλήθεια τους, την αδρή εικόνα, την ευθυβολία του λόγου, στοιχεία που προδιαθέτουν για το κλίμα και την ουσία της συλλογής. «Χώμα και ξερά φύλλα στα πιθάρια/ Πού τάχα σκύβουν/ να ξεδιψάσουν οι ψυχές;/ Σε ποια λιμάνια ξεφορτώσαν την αγρύπνια;/ Σπονδή πικρή/ Αταφοι σύντροφοι στο δρόμο του καπνού».

Στίχοι πελεκημένοι σε πέτρα. Νότες σκληρές και τρυφερές, σε συγχορδίες του βιωματικού με το ονειρικό, το λυρικό, το βαθιά ανθρώπινο. «Γερτές/ (...) έν' αξεδιάλυτο τσεμπεριών και ρόκας/ βυζαίνουν με πελώρια δάχτυλα/ τη σιωπή/ (...) Οι ώμοι τους/ κυρτοί τη νύχτα/ βουβή παράκληση.../ γι' αυτούς που λείπουν/ γι' αυτούς που χάθηκαν στην μπόρα/ και κάπου κάπου ξαναγύριζαν τα βράδια/ να ζεσταθούν». Δραστικά μορφικά στοιχεία, επιδέξια εναρμονισμένα, σε γερό νοηματικό υπόβαθρο, δοκιμασμένο στη ζωή. Είναι οι ναυτικοί και ο κόσμος τους, κλεισμένος στα σύνορα ενός πλοίου: Τραυματικά βιώματα και ο πόθος του νόστου, μεταλλαγμένα σε ποίηση. Ο πάσχων άνθρωπος στην ατομική και ομαδική αγωνία του, που βρίσκει μια αυθεντική φωνή:

«Στα φινιστρίνια του καίγαν/ στρογγυλές μακρινές πατρίδες/ τόσο κοντά...», αλλά που «(...) Ητανε τόσο μακριά. Το μάτι σε γέλαγε». «Κάθε πόσο ξυπνούν τα βουνά;/ (...) Πετρωμένοι/ λίθινοι κοιμούνται/ ο Χορτιάτης και ο Πάρνωνας.../» Και: «... κάτω από τη μαρκίζα/ ριζωμένος στον τοίχο/ αγναντεύεις τη Μάνη».

Στίχοι πρόκληση για τους συνθέτες. Και είναι μόλις το τρίτο βιβλίο του Γ. Β., ο οποίος μένει στη Σπάρτη (Εκδόσεις «Ο ΠΟΛΙΤΗΣ», Ζωναρά 10, Αθήνα, 6470.079).