Κυριακή 10 Σεπτέμβρη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 7
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΑΣΟΚ
Ο δούρειος ίππος της κυβερνητικής πολιτικής

Αξιοποιώντας και τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ, η κυβέρνηση κλιμακώνει την προσπάθειά της για να πείσει ότι η αντιλαϊκή κατεύθυνση των αναδιαρθρώσεων που ακολουθεί με στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων και τη μείωση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων, αποτελεί τη μοναδική ρεαλιστική επιλογή με δεδομένο το σημερινό διεθνή συσχετισμό δυνάμεων.

Ωστόσο, το μέγεθος της συντηρητικής επίθεσης που αγκαλιάζει όλες τις πλευρές της ζωής της λαϊκής οικογένειας, αυξάνει αντικειμενικά τη δυσαρέσκεια σε σημαντικό μέρος των εργαζομένων, παρά την κυβερνητική προσπάθεια.

Το βασικό λοιπόν πολιτικό πρόβλημα είναι, πού θα διοχετευτεί η υπαρκτή λαϊκή δυσαρέσκεια και διαμαρτυρία. Θ' ανοίξει ο δρόμος για να αντεπιτεθούν ουσιαστικά οι εργαζόμενοι και να διεκδικήσουν τη συνολική ικανοποίηση των αναγκών τους με βάση τον πλούτο που παράγεται σήμερα στη χώρα μας, ή θα εγκλωβιστεί η αντιπαράθεση σχετικά με τους τρόπους, τους ρυθμούς και τις ιεραρχήσεις υλοποίησης των βασικών κατευθύνσεων της κυβερνητικής πολιτικής;

Ο επικίνδυνος ρόλος του ΠΑΣΟΚ

Η επιμονή στην αποκάλυψη του πραγματικού ρόλου του ΠΑΣΟΚ έχει ιδιαίτερη σημασία την περίοδο αυτή, για να μην εγκλωβιστεί η λαϊκή αγανάκτηση στο δεύτερο αδιέξοδο και ανώδυνο για το σύστημα δρόμο. Το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να συγκαλύψει τη στρατηγική του σύμπλευση με τη ΝΔ, προβάλλοντας ορισμένες διαφοροποιήσεις στην κυβερνητική εφαρμογή βασικών αξόνων της στρατηγικής της Λισαβόνας που μπορούν τάχα να διασφαλίσουν ουσιαστική αναδιανομή υπέρ του λαϊκού εισοδήματος, χωρίς να αμφισβητηθούν οι βασικοί στόχοι αναβάθμισης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου.

Στην πράξη παρέχει σήμερα το αναγκαίο στήριγμα της κυβέρνησης για την προώθηση της αντιλαϊκής αναδιάρθρωσης και την επιβολή κλίματος ταξικής συνεργασίας, αφού αποδέχεται τις κεντρικές επιλογές της «απελευθέρωσης» τομέων στρατηγικής σημασίας (π.χ. ενέργεια, τηλεπικοινωνίες), της κρατικής ενίσχυσης του μεγάλου κεφαλαίου, της εμπορευματοποίησης της Παιδείας και της Υγείας, της ανατροπής του πλαισίου της σταθερής-μόνιμης απασχόλησης κλπ.

Ταυτόχρονα, μπροστά στη ΔΕΘ προβάλλει ορισμένες διαφοροποιήσεις σε βασικούς άξονες της κυβερνητικής πολιτικής, που αφ' ενός εκφράζουν διαφορές τακτικής με τη ΝΔ και αφ' ετέρου υπηρετούν τις προπαγανδιστικές του ανάγκες, με δεδομένο τον ταξικό προσανατολισμό που υπηρετεί.

Ετσι, το ΠΑΣΟΚ χωρίς να αμφισβητεί το μονόδρομο της κρατικής στήριξης της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου:

(α) Αντιπαραθέτει στη φορολογική μεταρρύθμιση της ΝΔ την ανάγκη αντιμετώπισης με διαφορετικό μεγαλύτερο φορολογικό συντελεστή των καπιταλιστικών κερδών που διανέμονται στους μετόχους σε σχέση με τα κέρδη που επανεπενδύονται, ώστε να ενισχυθεί το σκέλος των ιδιωτικών επενδύσεων. Το ΠΑΣΟΚ παραπλανά το λαό γιατί η επανεπένδυση μέρους των κερδών αποτελεί αντικειμενική ανάγκη του κεφαλαίου με γνώμονα την κερδοφορία του. Απ' την άλλη, το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς την απόδοση μερισματικού κέρδους στους μετόχους. Επομένως, το ΠΑΣΟΚ υποκρίνεται όταν απ' τη μια ζητά την προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων και την ομαλή λειτουργία του χρηματιστηρίου και απ' την άλλη δηλώνει ότι θα αυξήσει τους φορολογικούς συντελεστές στα διανεμόμενα κέρδη.

(β) Ασκεί κριτική στον αναπτυξιακό νόμο της ΝΔ γιατί σε αντίθεση με τον προηγούμενο νόμο δε συνδέει την κρατική ενίσχυση με την υποχρέωση του ιδιώτη επενδυτή να δημιουργεί νέες θέσεις εργασίας. Εμφανίζει δηλαδή σαν εφικτή και προοδευτική λύση για τη ριζική αντιμετώπιση της ανεργίας, την κρατική στήριξη των ιδιωτικών επενδύσεων, με ασφαλιστικές δικλείδες μέσα στο καπιταλιστικό πλαίσιο όπου κυριαρχούν η αναρχία της κοινωνικής παραγωγής, οι κρίσεις και η επιλογή της κάθε επένδυσης γίνεται με κριτήριο το μέγιστο κέρδος. Αντίθετα, η διέξοδος βρίσκεται στην κατεύθυνση που αντιμάχεται το ΠΑΣΟΚ, δηλαδή του κεντρικού σχεδιασμού μιας οικονομίας με κοινωνικοποιημένα τα βασικά μέσα παραγωγής, που περιλαμβάνει και τη συνολική ρύθμιση του χρόνου εργασίας. Βαδίζοντας σε αυτό το δρόμο, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ, διεκδικεί τη μόνιμη - σταθερή εργασία, με 35ωρο-5ήμερο-7ωρο, που μπορεί άμεσα να συμβάλλει απέναντι στην όξυνση του προβλήματος.

(γ) Στο θέμα των ιδιωτικοποιήσεων επικρίνει την κυβέρνηση για το μικρό μέγεθος του τιμήματος στην εκχώρηση δημόσιας περιουσίας (π.χ. Εμπορική Τράπεζα) καθώς και για τη μείωση του ποσοστού των μετοχών που θα διατηρήσει τελικά το δημόσιο σε ορισμένες πρώην ΔΕΚΟ (π.χ. ΟΤΕ). Αναφέρεται σε «σημειακές παρεμβάσεις» (αποσπασματικότητα των κυβερνητικών μέτρων) και απουσία κοινωνικού διαλόγου. Ομως, οι διαρθρωτικές αλλαγές της ΝΔ δεν είναι «σημειακές», ολοκληρώνουν το αντιλαϊκό έργο του ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ δρομολόγησε τις αποκρατικοποιήσεις και στήριξε σε κάθε βήμα διαλόγου (Βουλή, ΟΚΕ κλπ.) τις κατευθύνσεις της ΕΕ για ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου και «απελευθέρωση» της δράσης ιδιωτικών ομίλων σε τομείς στρατηγικής σημασίας. Τώρα μας καλεί να εγκλωβιστούμε στην επιλογή της πιο ανώδυνης μορφής ιδιωτικοποίησης. Ομως, στο πλαίσιο της «απελευθέρωσης», όλες οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν αντικειμενικά τους εργαζομένους τους καθώς και τη λαϊκή κατανάλωση, με κριτήριο την κερδοφορία τους, ανεξάρτητα απ' τη μετοχική τους σύνθεση. Εμπορευματοποιούν πλήρως βασικά κοινωνικά δικαιώματα και αγαθά (ενέργεια, επικοινωνία κλπ.). Τα παραδείγματα της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων στον ΟΤΕ και της αύξησης των τιμολογίων της ΔΕΗ είναι χαρακτηριστικά.

(δ) Εγκλωβίζει την αντιπαράθεση με την κυβέρνηση σχετικά με τη συρρίκνωση του λαϊκού εισοδήματος εστιάζοντας στο ύψος ορισμένων επιδομάτων διαχείρισης της ακραίας φτώχειας καθώς και στο επίδομα θέρμανσης. Την ίδια στιγμή στηρίζει τη Συλλογική Σύμβαση που υπέγραψε η ΓΣΕΕ, δηλαδή το ουσιαστικό πάγωμα των μισθών, ενώ ταυτόχρονα συμβάλλει στη μείωση της απαιτητικότητας των εργαζομένων που πρέπει και μπορούν να διεκδικήσουν την πλήρη κατάργηση της έμμεσης φορολογίας στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης και στα καύσιμα, αντί να αυτοπεριορίζονται σε αιτήματα για την επιστροφή ορισμένων ψίχουλων απ' τα αυξανόμενα κρατικά φορολογικά έσοδα.

Γενικότερα, το ΠΑΣΟΚ άνοιξε το δρόμο στις αναδιαρθρώσεις που επιταχύνει και ολοκληρώνει σήμερα η κυβέρνηση, π.χ. οι ιδιωτικοποιήσεις στον τραπεζικό τομέα (Ιονική, Γενική κλπ.) και ο σχεδιασμός για το πέρασμα της Εμπορικής στο γαλλικό όμιλο της Credit Agricol που σχεδιάστηκε επί υπουργίας Παπαντωνίου. Συμβάλλει στην καλλιέργεια αυταπατών σχετικά με τη δυνατότητα ρύθμισης των σχέσεων κράτους-αγοράς με τρόπο που να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες.

Η πραγματική διέξοδος

Η ανοιχτή στήριξη των αναδιαρθρώσεων απ' το ΠΑΣΟΚ, την οποία ομολόγησε και ο νέος πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος μετά τη συνάντησή του με τον Γ. Παπανδρέου, πυροδοτεί ορισμένες αντιθέσεις στο εσωτερικό του στο επίπεδο της τακτικής. Ορισμένα στελέχη αναζητούν ένα διαφορετικό μείγμα αστικής πολιτικής με στόχο τον εγκλωβισμό της λαϊκής δυσαρέσκειας, στο πλαίσιο των βασικών κατευθύνσεων της ΕΕ (π.χ. μέτρα συγκράτησης της λαϊκής κατανάλωσης σε ένα επίπεδο που να υπηρετεί την καπιταλιστική ανάπτυξη). Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να προσδοκούν τίποτα απ' αυτές τις διεργασίες.

Μπορούν να βγάλουν εύκολα συμπεράσματα σχετικά με το ποιος ωφελείται απ' την πολιτική των αναδιαρθρώσεων που εφαρμόζουν όλα αυτά τα χρόνια οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Την ώρα που η λαϊκή οικογένεια στενάζει, οι εισηγμένοι όμιλοι στο Χρηματιστήριο (ΧΑΑ) αύξησαν τα κέρδη τους κατά 50% μόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2006. Τα κέρδη των μεγαλύτερων βιομηχανιών της χώρας έφτασαν την πενταετία 2001-2005 τα 8,4 δισ. ευρώ.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι σ' αυτή τη χώρα παράγεται πλούτος που μπορεί να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες. Οι κατευθύνσεις στήριξης του μεγάλου κεφαλαίου που προωθούν στην ουσία από κοινού η κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ, ακυρώνουν αυτή τη δυνατότητα.

Ο λαός οφείλει να επιλέξει. Θα εγκλωβιστεί απ' το ΠΑΣΟΚ σε ψευδεπίγραφα αιτήματα που αφήνουν στο απυρόβλητο τις αιτίες και την ουσία της συντηρητικής επίθεσης, σε αιτήματα που περιορίζονται στην άμβλυνση των φαινομένων της ακραίας φτώχειας ή θα προτάξει αγωνιστικά τα συμφέροντα και τις ανάγκες του; Στην πραγματικότητα, χωρίς το δούρειο ίππο του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΝ και της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, η κυβέρνηση είναι ανίσχυρη να κλιμακώσει την επίθεσή της. Αντίθετα, η διεκδίκηση ενός ολοκληρωμένου πλαισίου ριζοσπαστικών στόχων πάλης που να αγκαλιάζουν το σύνολο των βασικών προβλημάτων του λαού στον αντίποδα των συμφερόντων των μονοπωλίων, μπορεί να ανοίξει το δρόμο προς τη μόνη ελπιδοφόρα διέξοδο της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής.

Η αποφασιστική αναμέτρηση με τους ψεύτικους φίλους του λαού είναι λοιπόν σήμερα αναγκαίος όρος για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, για να συγκροτηθεί κοινωνικό αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό μέτωπο και να οδηγήσει στη λαϊκή εξουσία.


Του
Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Μάκης Παπαδόπουλος είναι υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Το πραγματικό δίλημμα στις εκλογές(2009-09-22 00:00:00.0)
Για τις αναδιαρθρώσεις σε Υγεία - Πρόνοια(2005-07-03 00:00:00.0)
ΑΤΙΤΛΟ(2004-11-30 00:00:00.0)
ΑΤΙΤΛΟ(2003-12-13 00:00:00.0)
Σχετικά με τις ιδιωτικοποιήσεις(2003-05-18 00:00:00.0)
Η τακτική «σαλαμοποίησης» των αντεργατικών αλλαγών(2000-03-12 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ