Το κακό είναι πως δεν έχω πολύ χώρο να αναπτύξω σε όλο το πλάτος την άποψή μου σχετικά με τον αθλητισμό, όπως τον εννοεί μια κοινωνία που έχει αναγάγει τον ανταγωνισμό σε μοναδική, σχεδόν, ηθική της αξία. Οπως τον εννοεί ο καπιταλισμός, που προσπαθεί να αναδείξει ως μοναδικό ζητούμενο για τη βιοτική της ευημερία το γνωστό μαρξικό σχήμα ΧΕΧ. Δηλαδή, για όσους δεν το θυμούνται, χρήμα, εμπόρευμα, χρήμα. Κι αυτό σημαίνει να θεωρείς τη ζωή των ανθρώπων ένα συνεχές «πάρε - δώσε». Μια συνεχή αγωνιώδη διαδικασία, όπου για να πάρεις ισότιμο μέρος με τους άλλους πρέπει να έχεις χρήματα για να αγοράζεις, να έχεις πελάτες για να πουλάς αυτό που αγόρασες και έτσι να αποκτάς άλλα χρήματα για να αγοράσεις και πάλι και ούτω καθεξής, που λένε και καθαρευουσιάνοι. Και, τελικά, η ζωή σου να μην έχει κανένα νόημα και κανένα σκοπό πέρα από το εφιαλτικό «πάρε - δώσε» μιας αγοράς, που έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να επιζήσει παρά μονάχα με τον τρόπο αυτό.

Και ο αθλητισμός; Πού χωράει μέσα σε όλη αυτή την περιγραφή, θα με ρωτήσετε. Χωράει και παραχωράει, γιατί έχω στο μυαλό μου τον αθλητισμό, όπως τον εννοούν όλοι αυτοί που διαφεντεύουν τα αθλητικά πράγματα και έχουν μέσα στο μυαλό τους το σχήμα που ανέφερα πιο πάνω. Και το κακό είναι σ' αυτήν την περίπτωση, πως και όταν δεν υπάρχει το Χ ούτε το Ε υπάρχει το περιβάλλον της σύγκρουσης, οι σκληρές συνθήκες του ανταγωνισμού που εκδηλώνονται σε όλη την ανάπτυξη της διαδικασίας. Ακόμα και αυτοί που κόβουν πρώτοι το νήμα της νίκης και περιβάλλονται την εθνική τους σημαία για να κάνουν το γύρο του θριάμβου κι αυτοί συγκρούονται με τις εθνικές σημαίες των ηττημένων. Και οι νεαροί με τα βαμμένα τους πρόσωπα που «ψάλλουν» ενθουσιασμένοι τον εθνικό ύμνο, στην ουσία, δε χαίρονται, ούτε καν συνειδητοποιούν το νόημα της υπεροχής και της νίκης ως κατάκτηση κοινωνικής ευημερίας και βιοτικού «πλούτου». Τους ηττημένους προκαλούν, τους ανταγωνιστές τους υβρίζουν, τα νέα αγοραστικά προνόμια υποδέχονται. Γιατί οι νικητές θα αποκτήσουν αξιοζήλευτη θέση μέσα στην περιπέτεια του ΧΕΧ. Θα ανεβεί το κασέ τους, που λέμε. Οι μάνατζερ θα χτυπήσουν την επόμενη της νίκης την πόρτα τους. Οι διαφημιστές θα διεκδικούν το χαμόγελό τους και οι προπονητές θα απαιτούν την αγορά τους από τους «φιλάθλους» προέδρους, που συνειδητοποιούν, ακόμα και την ώρα που ρέουν τα εθνικά δάκρυα, πως το δουλεμπόριο καλά κρατεί. Οι τιμές θα ανέβουν και τα ιδρωμένα σώματα των νικητών θα πουληθούν εύκολα. Και μέσα σε όλο αυτό το εφιαλτικό περιστατικό, μέσα στην ομίχλη της αναπάντεχης νίκης, κάτω από το βάρος των συγχαρητήριων τηλεγραφημάτων, κανείς, μα κανείς, δεν είναι σε θέση να συλλάβει τη χρησιμότητα, το περιεχόμενο μιας ήττας. Ακόμα και όταν έρθει αυτή, όλοι συνεχίζουν να μιλούν για τη νίκη. Κανείς δε μιλάει για το νέο νικητή. Ολοι ζουν με το παραλήρημα της προηγούμενης νίκης.

Ετσι συνέβη και με την ήττα της εθνικής μας του μπάσκετ από τους Ισπανούς. Ολοι προσπάθησαν με διάφορους τρόπους να ρίξουν τα έξυπνα καπνογόνα τους μπροστά στην ταπείνωση της ήττας. Ολοι εξακολούθησαν να περιγράφουν τα προηγούμενα. Ακόμα και οι πιο ειδικοί δε σκέφτηκαν πως και οι ήττες έχουν μέσα τους το σπέρμα μιας περίεργης «νίκης». Τη νίκης εκείνης, που είναι σε θέση να σε διδάξει πως ο αθλητισμός δεν είναι εμπόρευμα ούτε ευκαιρία για ψευτοεθνική φλυαρία, είναι μια περίεργη ομορφιά και τίποτε παραπάνω!