Κυριακή 3 Σεπτέμβρη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 12
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Αντεργατικό μέτρο η εξίσωση ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης ανδρών - γυναικών

Οποια κατάκτηση χάνει η γυναίκα, δεν κερδίζει ο άντρας, αλλά ζημιώνει ολόκληρη η εργατική λαϊκή οικογένεια
Οποια κατάκτηση χάνει η γυναίκα, δεν κερδίζει ο άντρας, αλλά ζημιώνει ολόκληρη η εργατική λαϊκή οικογένεια
Ξανά συζητήσεις και δημοσιεύματα για τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης γυναικών και αντρών. Αυτή τη φορά με αφορμή την ημερομηνία 17 Σεπτέμβρη 2006, που έχει θέσει στην κυβέρνηση η Κομισιόν για την «προσαρμογή του Κώδικα πολιτικών και στρατιωτικών συντάξεων» στο κοινοτικό δίκαιο. Διαφορετικά, η υπόθεση θα καταλήξει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, διαμηνύει η Κομισιόν. Το επιχείρημα που χρησιμοποιεί η ΕΕ για την εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης είναι οι «λιγότεροι ευνοϊκοί όροι συνταξιοδότησης στους άντρες».

Με άλλα λόγια, η ΕΕ απαιτεί άμεση εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης για όλους τους εργαζόμενους στο Δημόσιο και τα Σώματα Ασφαλείας. Και λέμε άμεση, γιατί η αύξηση και η εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης έχει γίνει όσον αφορά στους εργαζόμενους που μπήκαν στη δουλιά από 1/1/93 και μετά. Εχει λοιπόν «ρυθμιστεί» αυτό το ζήτημα με το νόμο 2084/92 της ΝΔ, που θα καταργούσε το ΠΑΣΟΚ όταν θα γινόταν κυβέρνηση. Και βέβαια το ΠΑΣΟΚ γρήγορα έγινε κυβέρνηση, αλλά κατάργηση του νόμου δεν είδαμε. Αντίθετα, είδαμε καινούριους νόμους που χειροτέρεψαν τους όρους της κοινωνικής ασφάλισης και συνταξιοδότησης των εργαζομένων. Τώρα μεθοδεύουν ανάλογη «ρύθμιση» και για τους πιο παλιούς εργαζόμενους.

Είναι συνεπώς αναγκαίο να ξεκαθαριστούν τα εξής ζητήματα:

Το πρώτο και σημαντικό που πρέπει να σημειώσουμε είναι ότι οι εργαζόμενοι, γυναίκες και άντρες, είναι η κύρια παραγωγική δύναμη, οι δημιουργοί του κοινωνικού πλούτου, κατά συνέπεια, από τη στιγμή που γεννιούνται μέχρι τα βαθιά τους γηρατειά πρέπει να έχουν κατοχυρωμένα μια σειρά δικαιώματα, με πρώτο το δικαίωμα στη δουλιά, το δικαίωμα της προστασίας της υγείας και της ζωής τους για όσο καιρό εργάζονται, αλλά και μετά την αποχώρησή τους από την παραγωγική διαδικασία. Τα δικαιώματα των εργαζομένων πρέπει να διευρύνονται. Αλλωστε, η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνεται, παράγεται περισσότερος πλούτος και υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για την κάλυψη όλων των σύγχρονων αναγκών τους.

Ποια είναι η πολιτική της ΕΕ, της κυβέρνησης, αλλά και των κομμάτων που στηρίζουν την ΕΕ; Οι εργαζόμενοι να δουλεύουν όλο και περισσότερα χρόνια με πιο εκμεταλλευτικές μορφές εργασίας, να παράγουν όλο και περισσότερα κέρδη για το κεφάλαιο και να εισπράττουν όλο και λιγότερα εισοδήματα, συντάξεις και κοινωνικές παροχές. Κι αυτή η πολιτική είναι στρατηγικής σημασίας για τον καπιταλισμό. Το πρόβλημα είναι ότι με κύρια την ευθύνη της πλειοψηφίας που είναι διαμορφωμένη στις συνδικαλιστικές ηγεσίες από εκπροσώπους που ανήκουν στα κόμματα του συστήματος, όπως ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ, αλλά και με την τακτική των δυνάμεων της Αυτόνομης Παρέμβασης (ΣΥΝ), την τακτική δηλαδή του «εφικτού», υπάρχουν εργαζόμενοι που ανέχονται ή και υποτάσσονται σ' αυτή την πολιτική και δε διεκδικούν το δίκιο τους.

Γι' αυτό ας θυμηθούμε τι είπε ο Μαρξ για τα δύο δίκαια που κυριαρχούν στον καπιταλισμό, το δίκιο του εργάτη και το δίκιο του εργοδότη. Ο εργάτης με τους αγώνες του προσπαθεί να μειώνει την εκμετάλλευση που υφίσταται και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της και έχει δίκιο. Και ο εργοδότης να αυξάνει την εκμετάλλευση του εργάτη, κι αυτός έχει δίκιο, γιατί υπερασπίζεται τα συμφέροντά του. Ποιο δίκιο θα επικρατήσει είναι αποτέλεσμα του συσχετισμού δύναμης. Και ο συσχετισμός δύναμης σήμερα επιτρέπει την εφαρμογή της πολιτικής της εργοδοσίας, της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό είναι ζήτημα ζωτικής σημασίας, για όλη την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, να αλλάξει υπέρ των εργαζομένων ο συσχετισμός, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ώστε το εργατικό και λαϊκό κίνημα, με μπροστάρη το κόμμα της εργατικής τάξης, το ΚΚΕ, να δημιουργήσει τη λαϊκή συμμαχία για την αντικαπιταλιστική πάλη και τη λαϊκή εξουσία. Αυτό είναι το συμφέρον κάθε εργαζόμενου και εργαζόμενης.

Το δεύτερο ζήτημα που θέλουμε να σημειώσουμε είναι ότι η γυναικεία εργατική δύναμη είναι πιο εκμεταλλεύσιμη, λόγω της ανισότιμης θέσης της γυναίκας στην κοινωνία. Ζήτημα που ιστορικά εμφανίζεται μαζί με την εμφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Η ανισοτιμία των δύο φύλων θα πάψει να υπάρχει όταν πάψουν να υπάρχουν οι αιτίες που τη δημιούργησαν, δηλαδή οι εκμεταλλευτικές σχέσεις. Σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση θα μπορούν να ικανοποιούνται οι ανάγκες των γυναικών που προκύπτουν από τον αναπαραγωγικό τους ρόλο και τα δικαιώματά τους. Μέχρι τότε θα πρέπει να διατηρούνται όσες θετικές ρυθμίσεις υπέρ των γυναικών έχει κατακτήσει με μεγάλους ταξικούς αγώνες το εργατικό και γυναικείο κίνημα, να διεκδικείται διεύρυνσή τους.

Η 5ετής διαφορά, για παράδειγμα, στη συνταξιοδότηση των δύο φύλων καταργήθηκε με το νόμο της ΝΔ, που αναφέραμε στην αρχή, ενώ είναι η ελάχιστη αναγνώριση στην εργαζόμενη γυναίκα για την ανισότιμη θέση της στην κοινωνία, τις πολλαπλές υποχρεώσεις της και την έλλειψη κοινωνικών στηριγμάτων στην οικογένεια. Καταργήθηκε με το επιχείρημα της ισότητας και των ίσων δικαιωμάτων. Αυτό συμφέρει το κεφάλαιο και όσους το υπηρετούν, να εξισώνουν τις υποχρεώσεις και την εκμετάλλευση, παραβλέποντας τα προβλήματα και τις διαφορές που αντικειμενικά υπάρχουν ανάμεσα στα φύλα. Διαφορές είτε βιολογικής, είτε κοινωνικής φύσης, που λειτουργούν στον καπιταλισμό ως εμπόδια στην κοινωνική ισοτιμία των δύο φύλων.

Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες, ξέρουμε καλά ότι η κοινωνική ισοτιμία γυναικών και αντρών στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορεί να επιτευχθεί, γιατί κυριαρχεί η ταξική ανισότητα. Γι' αυτό πιστεύουμε ότι ο αγώνας για τη φυλετική ισοτιμία πρέπει να αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της πάλης για την κοινωνική ισότητα και την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης.

Τέλος, επανερχόμενοι στο θέμα της εξομοίωσης των ορίων συνταξιοδότησης, που βάζει η Κομισιόν, επικαλούμενη τους «λιγότερους ευνοϊκούς όρους στους άντρες εργαζόμενους», λέμε τα εξής: Σκόπιμα αποκρύπτουν το γεγονός ότι όποια κατάκτηση χάνει η γυναίκα, δεν κερδίζει ο άντρας, αλλά ζημιώνει ολόκληρη η εργατική λαϊκή οικογένεια.

Ο καπιταλισμός (το κεφάλαιο και οι στυλοβάτες του) έχει συμφέρον από την αντίθεση των δύο φύλων, αξιοποιεί τις αντικειμενικές διαφορές που υπάρχουν για να περάσει αντιλαϊκά μέτρα για όλους και επιπλέον για να διατηρήσει χαμηλή και κοιμισμένη τη συνείδησή τους, περισσότερο τη συνείδηση μεγάλου κομματιού των γυναικών.

Γι' αυτό πολύ σωστά το Κόμμα μας, αλλά και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, διεκδικεί και απαιτεί μείωση των ορίων συνταξιοδότησης στα 60 για τους άντρες και στα 55 για τις γυναίκες και διατήρηση της 5ετούς διαφοράς στη συνταξιοδότησή τους.

Οι προϋποθέσεις και οι δυνατότητες υπάρχουν. Ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι είναι πολύ μεγάλος. Πρέπει να διεκδικηθεί από τους ίδιους τους παραγωγούς του και να γίνει κοινωνική περιουσία.

Οι φιλολογίες γύρω από τα δήθεν ίσα δικαιώματα, τις ίσες ευκαιρίες, το κοινοτικό δίκαιο, τις εξισώσεις και τα τελεσίγραφα δε μας αφορούν, τα απορρίπτουμε και βάζουμε τα δυνατά μας για να γίνει η πρότασή μας, η μεγάλη λαϊκή συμμαχία, πρόταση της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας.

Υπάρχει δυσαρέσκεια, υπάρχει προβληματισμός σε μεγάλο μέρος του λαού. Οι δημοτικές και νομαρχιακές εκλογές είναι μια καλή ευκαιρία ώστε να εκφραστεί και να αποτυπωθεί αυτό στο λαϊκό κίνημα. Ετσι που τα μικρά ή μεγαλύτερα βήματα του κινήματος ν' αφήσουν πιο έντονα τα σημάδια τους στη λαϊκή συνείδηση και ο στόχος και το όραμα του σοσιαλισμού να έρχεται όλο και πιο κοντά.


Της
Αιμιλίας ΑΓΚΑΒΑΝΑΚΗ

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Διπλό οδυνηρό χτύπημα(2010-01-10 00:00:00.0)
Επίθεση - πρόκληση για τις εργαζόμενες(2009-11-13 00:00:00.0)
Εντείνουν την αντιασφαλιστική επίθεση(2009-08-22 00:00:00.0)
Αποσιωπούν το κύριο(2009-07-21 00:00:00.0)
Το αναγκαίο άλλοθι για νέο γύρο ανατροπών(2009-03-25 00:00:00.0)
Από τώρα αντίδραση για τα όρια συνταξιοδότησης(2007-06-27 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ