Υποβάθμιση, ναρκωτικά, ανεργία, εγκληματικότητα. Μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν το φόντο των δυτικών συνοικιών. Τα μεγάλα μαγαζιά, τα χλιδάτα νυχτομάγαζα που ανοίγουν συνέχεια στο Μπουρνάζι είναι αδύνατο να δώσουν μια άλλη όψη, καλύτερη, στην πλατεία και σε όσους την επισκέπτονται. Οσο για τους «πρίγκιπες» της δυτικής όχθης του Κηφισού, δεν είναι δυνατόν να ξεχάσουν σε λίγες μέρες, ό,τι και όλα όσα βλέπουν και βιώνουν καθημερινά.

«Ξέρεις κάτι; Τα περισσότερα παιδιά που βρίσκονται στην Ομόνοια και ζητάνε κατοστάρικα από τους περαστικούς, είναι από τα δικά μας μέρη. Από το Αιγάλεω, το Περιστέρι, την Πετρούπολη, τον Κολωνό, τα Λιόσια. Από αυτές τις γειτονιές. Τώρα, τι τους οδηγεί να βρίσκονται με τη σύριγγα στο χέρι, είναι μια άλλη ιστορία. Οχι άσχετη, απλά μεγάλη. Να ξέρεις ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο», τονίζει κυνικά ο Παναγιώτης Κοντοβουνίσιος.

Ο Νίκος, ο Χάρης, ο Γιάννης ήταν η παρέα του Παναγιώτη από το σχολείο του, στο Περιστέρι. Αλλά ένας, ένας, «έφευγε». «Αλλος είχε προβλήματα με το σπίτι, άλλος δεν έβρισκε δουλιά, άλλος δεν κατάφερε να τελειώσει καν το σχολείο, λέει ο Παναγιώτης. Το θέμα είναι ότι και οι τρεις βρέθηκαν νεκροί με μια σύριγγα στο χέρι. Πες μου πώς να μην οργίζομαι; Πώς να μη σκέφτομαι ότι αν οι γονείς του Χάρη είχαν φράγκα μπορεί και να την είχε γλιτώσει; Αν ο Νίκος είχε την τύχη να γεννηθεί αλλού, μπορεί και να ζούσε ακόμα. Το ίδιο και για το Γιάννη, αλλά και όλα τ' άλλα παιδιά που χάνονται κάθε μέρα».

«Και όσοι ζούμε, είμαστε 23 χρονών και ακόμα ψάχνουμε για δουλιά στις αγγελίες. Σε φαστφουντάδικα, σε νυχτερινά μαγαζιά, σε σούπερ μάρκετ, όπου βρούμε», συμπληρώνει η Μάρα Γερασιμίδου, που ψάχνει εδώ και μήνες για δουλιά. Περιστασιακά έχει δουλέψει σε διάφορες επιχειρήσεις, αλλά, όπως μας διηγείται, οι συνθήκες ήταν απαράδεκτες. «Δεν μπορείς να μείνεις σε μια δουλιά που δε σε πληρώνουν», λέει. «Δεν μπορώ, όταν έχω πατήσει τα είκοσι, να ζητάω από τον πατέρα μου, που είναι συνταξιούχος, λεφτά για να βγω με την κοπέλα μου», προσθέτει ο Νίκος Χρυσάφης.

Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές. «Γελάμε με τα σλόγκαν τους, για να μην βρίζουμε». «Οταν περνάω από την Ομόνοια, κοιτάζω χαμηλά για να μην δω το χαμένο βλέμμα ενός ακόμα φίλου». Γιατί, όπως είπε και ο Μάκης Ζώτος, «εδώ βρίσκονται παράδεισος και κόλαση. Και εσύ πρέπει να έχεις διαρκώς τεντωμένες τις κεραίες σου, για να αποφεύγεις τις παγίδες. Στη δυτική μεριά του Κηφισού, δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη. Ξέρεις, όλα ξεκινούν από ένα λάθος. Και τα λάθη κοστίζουν ακριβά »...