«Να διαβάσετε τι λένε οι νέες γυναίκες μας», μας παρότρυνε η πρόεδρος της Ομοσπονδίας, Καλλιόπη Μπουντούρογλου, μιλώντας μας γι' αυτό το πολύ ενδιαφέρον περιοδικό όπου μιλάνε και προσωπικότητες που στάθηκαν κοντά στην οργάνωση, για την προσφορά της.

Εμείς θα περιοριστούμε σε κάποια αποσπάσματα που σταχυολογήσαμε:

* Αλέκα Παπαρήγα, Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ:

«...Δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα η ΟΓΕ παραμένει η μοναδική γυναικεία οργάνωση που δρα με όρους κινήματος, διαθέτει ολοκληρωμένο πλαίσιο θέσεων που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της μεγάλης πλειοψηφίας των γυναικών. Η ΟΓΕ έχει σημαντική παρουσία όχι μόνο στη διεκδίκηση λύσεων, αλλά και στην προσπάθεια να αναπτυχθεί η γυναίκα και πολιτιστικά, θέμα εξαιρετικά σπουδαίο για την ανάπτυξη και την ωρίμανση της κοινωνικής και πολιτικής συνείδησης».

* Ζωρζ Σαρή, συγγραφέας:

«... Αν μάλιστα γίνει η σύγκριση πριν από 30 χρόνια και το σήμερα, μπορούμε να διαπιστώσουμε τις μεγάλες επιτυχίες (της ΟΓΕ) στην Αθήνα και στις μεγάλες πόλεις. Ωστόσο, οι γυναίκες στα τόσα μικρά χωριά οι ίδιες δε δέχονται την ισοτιμία τους με τον άντρα. Η παράδοση τις εμποδίζει. Στα χωράφια, στις σκληρές δουλιές, ισότιμα. Οταν επιστρέψει στο σπίτι, ο άντρας πηγαίνει στο καφενείο ή στην ταβέρνα να ξεκουραστεί, αλλά ποτέ η γυναίκα. Η γυναίκα, αυτή, πρέπει να μαγειρέψει, να φροντίσει το νοικοκυριό, την πεθερά και τις κότες και ίσα που προλαβαίνει όλα να είναι έτοιμα όταν γυρίσει ο άντρας.

»Ευχόμαστε σ' όλη την Ελλάδα την ελευθερία της γυναίκας. Η γυναίκα μπορεί να στηρίζεται στην Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας».

* Εύα Μελά, ζωγράφος:

«...Η πάλη για την ισοτιμία της γυναίκας είναι αναγκαία όσο ποτέ, γι' αυτό και ο ρόλος της ΟΓΕ είναι σημαντικός και αναντικατάστατος. Γιατί στη σημερινή, δύσκολη για όλους τους εργαζόμενους περίοδο, η νέα γυναίκα πλήττεται περισσότερο από όλους. Γιατί τα προβλήματα ζωής έχουν οξυνθεί.

Η ανεργία, η υποαπασχόληση, η ιδιωτικοποίηση της Παιδείας και της Κοινωνικής Πρόνοιας και Υγείας πλήττουν πρώτα τη γυναίκα σαν εργαζόμενη και σαν μάνα. Τη γυναίκα, που όσο το κοινωνικό σύστημα γίνεται πιο συντηρητικό την υποβαθμίζει: Την αντιμετωπίζει, όχι μόνο σαν απασχολήσιμη - καταναλώσιμη, αλλά και ενισχύει ολοένα και περισσότερο, μέσα από την πολιτιστική υποβάθμιση, την υποκουλτούρα και τους μηχανισμούς ιδεολογικής χειραγώγησης της κοινωνίας, τα ΜΜΕ, το ρόλο της "γλάστρας", του αντικειμένου, το ρόλο της ανεγκέφαλης και χωρίς καλλιέργεια γυναίκας».

Ας διαβάσουμε, λοιπόν, τι λένε οι γυναίκες - αυτές που σήμερα πλήττονται περισσότερο κοινωνικά και εργασιακά - για την ΟΓΕ και τη συμβολή της:

Ερώτηση: Γιατί αποφασίσατε να γίνετε μέλος της ΟΓΕ; Αφού όταν είσαι νέα και δυναμική μπορείς να πετύχεις όλα αυτά που θέλεις, απ' ό,τι μας λένε, ποιος ο λόγος να ενταχθείς στην ΟΓΕ;

Απαντά η Β. Λίτσιου, μέλος του ΔΣ της ΟΓΕ, επισημαίνοντας ανάμεσα σε άλλα:

«...Η νέα κοπέλα, δεχόμενη τα μηνύματα της αστικής και μικροαστικής αντίληψης, κυρίως την περίοδο που είναι μαθήτρια ή φοιτήτρια, θεωρεί εν πολλοίς ότι η ισότητα έχει επιτευχθεί, όπως διατείνονται όλοι οι κυρίαρχοι ιδεολογικοί μηχανισμοί. Μόνο όταν εντάσσεται στην παραγωγή και γίνεται η ίδια θύμα των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, μόνο όταν θα κάνει τη δική της οικογένεια και θα κληθεί να υποκαταστήσει τις ευθύνες του κράτους δουλεύοντας ένα δεύτερο 8ωρο, μόνο τότε θα αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι η πραγματικότητα που βιώνει δεν έχει καμιά σχέση με τις ψευδεπίγραφες διακηρύξεις περί ισότητας. Και αυτό οι νέες γυναίκες, τις οποίες πλησιάζουμε, μας δείχνουν ότι το αντιλαμβάνονται σε μεγάλο βαθμό.

»Το αντιλαμβάνεται η εργαζόμενη νέα γυναίκα που μας λέει ότι "πνίγεται" μέσα στη μιζέρια του μισθού της, ο οποίος είναι κατώτερος από αυτόν του συντρόφου ή του συζύγου της, ενώ προσφέρουν το ίδιο. Το αντιλαμβάνεται η νέα φτωχή αγρότισσα, που μας λέει ότι δουλεύει από τα 15 της γιατί είχε ανάγκη η οικογένειά της και ενώ ήθελε να σπουδάσει, αναγκάστηκε να παρατήσει το σχολείο. Το αντιλαμβάνεται η νέα εργάτρια, που μας λέει ότι ξοδεύει το μισθό της για να πληρώνει τον ιδιωτικό παιδικό σταθμό ή τα τροφεία του δημοτικού παιδικού σταθμού. Η διπλή καταπίεση που υφίσταται η γυναίκα είναι σύμφυτη με την ταξική κοινωνία στην οποία ζούμε. Το κίνημά μας έχει σαν στόχο να αναδείξει την αιτία του γυναικείου ζητήματος, δηλαδή την ταξική του ρίζα και να συσπειρώσει τις γυναίκες, για να διεκδικήσουν όλα αυτά που δικαιούνται και τους ανήκουν, στόχος που μπορεί να επιτευχθεί σε μια κοινωνία που δε θα είναι κοινωνία εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο...».

Στην ίδια ερώτηση απαντά και η Τ. Λουδάρου, επίσης μέλος του ΔΣ της ΟΓΕ:

«...Θεωρούσα, λέει, ότι άνδρες και γυναίκες υφιστάμεθα την ίδια εκμετάλλευση σε όλους τους τομείς της ζωής μας, γεγονός που πηγάζει από αυτή τη φύση του συγκεκριμένου εκμεταλλευτικού συστήματος.

»Δε μου είχε περάσει καν από το μυαλό η φυλετική διάσταση του ζητήματος. Την πρώτη φορά, λοιπόν, που ήρθα σε επαφή με την ΟΓΕ, την αντιμετώπισα με αμφιβολία όσον αφορά τους λόγους ύπαρξης ξεχωριστού κινήματος για τις γυναίκες, αφού μέχρι τότε θεωρούσα ότι το γυναικείο κίνημα είναι περιττό, αφού υπάρχουν ήδη κινήματα (εργατικό, ειρήνης κλπ.), που αγκαλιάζουν και τις γυναίκες και τους άντρες, όπου από κοινού παλεύουν να ανατρέψουν την αιτία που δημιουργεί τις όποιες ανισότητες.

»Συζητώντας, όμως, με γυναίκες της ΟΓΕ και παρακολουθώντας τις δραστηριότητές τους πιο στενά, άνοιξαν ορίζοντες στο μυαλό μου. Αρχισα να συνειδητοποιώ ότι πράγματι άνδρες και γυναίκες δεν έχουν την ίδια αντιμετώπιση ούτε από την πολιτεία ούτε από την κοινωνία. Αρχισα να συνειδητοποιώ ότι τα μεγαλύτερα θύματα ενός πολέμου είναι οι γυναίκες, γιατί αυτές αναγκάζονται να επωμιστούν όλες τις συνέπειές του. Αρχισα να συνειδητοποιώ γιατί οι γυναίκες είναι πρώτες στα ποσοστά ανεργίας, γιατί οι γυναίκες γίνονται απειλή για το αφεντικό αν "τολμήσουν" να παντρευτούν ή να μείνουν έγκυες. Μπόρεσα να εξηγήσω γιατί πολλές γυναίκες γίνονται αντικείμενα σεξουαλικής εκμετάλλευσης και κακοποίησης και φοβούνται να μιλήσουν και κατανόησα γιατί η γυναίκα φιγουράρει στις περισσότερες διαφημίσεις προϊόντων, είτε πλασάροντας το ρόλο της καλής μητέρας, είτε της επιτυχημένης γυναίκας, είτε της σέξι. Μπόρεσα, επίσης, να εξηγήσω γιατί το ποσοστό των γυναικών που συνδικαλίζονται είναι τόσο μικρό σε σχέση με τους άνδρες.

»Μέσα από την καθημερινότητα κι από μαρτυρίες γυναικών του κύκλου μου, αλλά και γενικότερα, κατάλαβα ότι η γυναίκα σήμερα δεν καλείται να είναι μόνο εργαζόμενη, αλλά είναι αυτή που, τελειώνοντας το 8ωρο της εργασίας της, θα πάει να χτυπήσει κάρτα σε ένα ακόμα πιο σκληρό οκτάωρο - που πολλές φορές το ξεπερνάει - γιατί είναι αυτή που θα πρέπει να επωμιστεί τις δουλιές του σπιτιού, την ανατροφή και το διάβασμα των παιδιών, τις εξωτερικές δουλιές, αφού ο άντρας είτε θα δουλεύει μέχρι το βράδυ, είτε θα έχει μάθει ότι η συνεισφορά του μέσα στην οικογένεια περιορίζεται στην οικονομική. Κατάλαβα, λοιπόν, ότι για τις γυναίκες και ιδιαίτερα για τις νέες γυναίκες, ο ελεύθερος χρόνος τους - όταν υπάρχει - περιορίζεται μπροστά σε μια τηλεόραση, ενώ η κοινωνικοποίησή τους ξεκινάει και τελειώνει στο πόσο παραγωγικές είναι στη δουλιά τους.

»Αφού λοιπόν τα στοιχεία και η καθημερινότητα ανέδειξαν την αναγκαιότητα ύπαρξης του γυναικείου κινήματος και πίστεψα σε αυτό, κάποιος θα μπορούσε να αναρωτηθεί γιατί επέλεξα την ΟΓΕ κι όχι κάποια άλλη γυναικεία οργάνωση. Η απάντηση, λοιπόν, σ' αυτό μπορεί να έρθει από μόνη της, αν σκεφτεί κανείς τη θέση της γυναίκας της εργατικής τάξης και τη συγκρίνει με αυτήν της γυναίκας αστής ή μικροαστής. Σίγουρα δεν τις αγγίζουν τα ίδια προβλήματα. Επομένως, η ΟΓΕ με βρήκε απόλυτα σύμφωνη στο ότι οι φυλετικές διακρίσεις έχουν τη ρίζα τους στην ταξικότητα του συγκεκριμένου συστήματος και η ΟΓΕ είναι η μοναδική γυναικεία οργάνωση που αντιπαλεύει μαχητικά και χωρίς εκπτώσεις τη ρίζα του προβλήματος και προσπαθεί να συσπειρώσει τις γυναίκες προς αυτήν την κατεύθυνση.

- Αφού όταν είσαι νέα και δυναμική μπορείς να πετύχεις όλα αυτά που θέλεις, απ' ό,τι μας λένε, ποιος ο λόγος να ενταχθείς στην ΟΓΕ;

- Αν το νεαρό της ηλικίας και η δυναμικότητα έπαιζαν ρόλο στο να είναι κάποιος επιτυχημένος, τότε η λίστα των νέων ανέργων δε θα ήταν τόσο μακρά...

»Αλλωστε αυτό είναι το ιδεολόγημα της εποχής και σε αυτό στηρίζεται η καταλήστευση των δικαιωμάτων και η καταπάτηση της αξιοπρέπειας:

"Είσαι νέα, όμορφη, έξυπνη... από σένα εξαρτάται αν θα πετύχεις". Πάνω σ' αυτό το ιδεολόγημα πατάνε οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις και μετατρέπουν το δικαίωμα στην εργασία σε ευκαιρία. Και σου λένε: "Ευκαιρίες υπάρχουν, από εκεί και πέρα είναι δική σου και μόνο ευθύνη αν μπορέσεις να τις εκμεταλλευτείς".

...Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το ότι σε μεγάλο ποσοστό των νέων γυναικών έχει περάσει η αντίληψη ότι το γυναικείο κίνημα είναι "άχρηστο" και οι αγωνίστριές του "γραφικές". Το "σύστημα" δε θέλει να το αμφισβητούν...».