Επτά στελέχη του ΝΑΡ συνυπογράφουν κείμενο με τίτλο «Για τους λόγους της αποχώρησής μας από το ΝΑΡ». Το κείμενο αυτό έχει ως εξής:

«Σήμερα είναι κοινότοπη η διαπίστωση ότι το Νέο Αριστερό Ρεύμα βρίσκεται σε βαθιά και παρατεταμένη κρίση. Η κρίση αυτή δεν είναι νέα αλλά είναι το επιστέγασμα σοβαρότατων προβλημάτων και βαθιών αντιθέσεων που προϋπήρχαν και που σήμερα βγαίνουν, υπό την πίεση της πραγματικότητας, με οξύτητα στην επιφάνεια. Το ΝΑΡ γεννήθηκε σε μια δύσκολη συγκυρία για το κομμουνιστικό ρεύμα συνολικά. Σε εκείνη τη συγκυρία επιδίωξε να απαντήσει στο ποια ήταν τα αίτια της ήττας και της υποχώρησης και με ποιο τρόπο μπορεί να επαναθεμελιωθεί σε μια πιο ώριμη και ισχυρή βάση το κομμουνιστικό ρεύμα. Ομως, το εγχείρημα αυτό από τα πρώτα του βήματα ουσιαστικά αυτοϋπονομεύτηκε καθώς εκδηλώθηκε και κυριάρχησε μία πανσπερμία απόψεων που εν τέλει αμφισβητούσαν τον κομμουνιστικό και μαρξιστικό χαρακτήρα του όλου εγχειρήματος και τσαλαβουτούσαν σε κάθε τυχάρπαστη, παλιά ή νέα, "νεοαριστερή", ελευθεριακή ή αναρχοαυτόνομη θεωρία. Αυτό οδήγησε σύντομα στο χάσιμο κάθε εργατικής βάσης και ταξικής αναφοράς και στη μετατροπή του ΝΑΡ σε μια οργάνωση μικρο-αστικής και ιδιαίτερα νεολαιίστικης κοινωνικής σύνθεσης. Οι αντιφάσεις αυτές εντάθηκαν τα τελευταία χρόνια καθώς το κεφάλαιο όξυνε την επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη και το ΝΑΡ αποδεικνυόταν ανίκανο να συμβάλει δημιουργικά, εκτός από βραχύβιες κινηματικές αναλαμπές, στην ανατροπή της επίθεσης αυτής. Το αποτέλεσμα είναι η σημερινή κατάσταση της ανοιχτής έκρηξης όλων των εσωτερικών αντιθέσεων και μάλιστα με την υιοθέτηση των πιο αντισυντροφικών, ανοιχτά υπονομευτικών και ταυτόχρονα γραφειοκρατικά αντιδημοκρατικών ενεργειών, ιδιαίτερα από τις ελευθεριακές και αναρχοαυτόνομες τάσεις και ομάδες αλλά και από αυτή του συμβιβασμού χωρίς αρχές.

Βασική αφετηρία των προβλημάτων του ΝΑΡ υπήρξε η θεωρητική και οργανωτική υποτίμηση της σημασίας και του πρωτοπόρου ρόλου της εργατικής τάξης. Στα πλαίσια του ευρύτερου αγνωστικισμού που διέπει το ΝΑΡ, η εργατική τάξη δεν μπορεί να οριστεί αλλά ούτε ουσιαστικά αναγνωρίζεται από την πλειοψηφία του ΝΑΡ σαν η κοινωνική επαναστατική πρωτοπορία. Αντίθετα, ιδιαίτερα για τις αγνωστικιστικές και τις ελευθεριακές τάσεις η εργατική τάξη θεωρείται ενσωματωμένη και είτε βαφτίζονται "εργατική τάξη" διάφορα μεσαία στρώματα που σήμερα τμήματά τους έχουν τάσεις προλεταριοποίησης (π.χ. μηχανικοί κλπ.) είτε το "νέο επαναστατικό υποκείμενο" αναζητιέται στην "άγρια νεολαία" ή σε κάθε λογής νέα μόδα.

Συναφές πρόβλημα αποτελεί η σαφής άρνηση του μοντέλου του κόμματος νέου τύπου και η γενικότερη υποτίμηση της ίδιας της έννοιας της οργάνωσης σε πολιτικό, θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο. Αυτό κρύφτηκε αρχικά πίσω από νεφελώδεις αναζητήσεις για τη σχέση κόμματος - μετώπου αλλά κατέληξε εν τέλει στη διάχυση της οργάνωσης μέσα σε κάθε είδους μετωπικές πρωτοβουλίες (πολλές από τις οποίες ήταν ανταγωνιστικές) που μάλιστα στο τέλος κάθε ομάδα και τάση είχε και διαχειριζόταν τις δικές της κάτω από μια επίπλαστη ενότητα. Η άρνηση του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και η μικροαστική ελευθεριακότητα κατέστησαν το ΝΑΡ ένα χαλαρό δίκτυο ομοσπονδιακής μορφής, οδήγησαν στην πλήρη αποσύνθεση της ενιαίας λειτουργίας, στη δημιουργία νοσηρού εσωοργανωτικού κλίματος και στη διαπαιδαγώγηση γενιών νέων αγωνιστών σε αυτές τις στρεβλές αντιλήψεις. Το αποκορύφωμα είναι η ανοιχτή και ανεμπόδιστη έκφραση αντιλήψεων ξένων προς την Αριστερά (στην καλύτερη περίπτωση αφελούς, στη χειρότερη ύποπτης προέλευσης) με κορυφαίο παράδειγμα γνωστή αντίληψη για το κυπριακό και τα εθνικά, δίχως φυσικά να παίρνονται πολιτικά μέτρα παρά κάποιες εσωτερικές, φραστικές δήθεν αποκηρύξεις τους.

Στο θέμα της σχέσης της στρατηγικής και τακτικής, το ΝΑΡ επανέλαβε λάθη που έχουν κάνει κατά καιρούς συνιστώσες του κομμουνιστικού κινήματος. Η δράση του χαρακτηρίζεται από μια εγγενή αντίφαση - αφενός την αποθέωση της στρατηγικής απάντησης, του προτάγματος της αντικαπιταλιστικής επανάστασης παντού και πάντα και αφετέρου την αποθέωση των άμεσων κινημάτων, με αποτέλεσμα την εντελώς βραχυπρόθεσμη τακτική στους μεμονωμένους χώρους. Στο κλασικό και από κάθε πλευρά πολύτιμο εργο του Λένιν "Τι να κάνουμε" περιγράφονται εύγλωττα οι δυο αυτές όψεις του ίδιου νομίσματος και συνιστούν την πραγματικότητα του ΝΑΡ: ο εμπειρισμός και ο χειροτεχνισμός. Το ΝΑΡ αρνήθηκε στην ουσία την αναγκαιότητα συγκρότησης πολιτικού προγράμματος εξουσίας και κατέληξε σε αγνωστικιστικές και κινηματίστικες αντιλήψεις.

Από την άλλη επέλεξε να αρνηθεί το ρόλο της επαναστατικής θεωρίας για την επαναστατική πράξη. Η πλειοψηφία του δυναμικού του εδώ και χρόνια έχει διαρρήξει τις σχέσεις της με την επιστημονική θεωρία του μαρξισμού - λενινισμού, ως επαναστατική θεωρία του κομμουνιστικού κόμματος και της εργατικής τάξης. Πρόσφατα άλλωστε στο 2ο Συνέδριο, το σώμα κλήθηκε να παρακολουθήσει θεωρητικές ακροβασίες για το "ξεπερασμένο" του δίπολου βάσης -εποικοδομήματος, ενώ στον προσυνεδριακό διάλογο με σαφήνεια διατυπώθηκε η θέση για την αναγκαιότητα ξεπεράσματος του ιστορικού μαρξισμού. Ολα αυτά δείχνουν πλέον ότι το ΝΑΡ δεν είναι και δεν επιθυμεί να γίνει οργάνωση κομμουνιστική, αλλά έχει συμβιβαστεί σε μια νεοαριστερίστικη σούπα που εμπνέεται από τα κελεύσματα της αστικής ιδεολογίας για την πρόκληση του μεταμοντέρνου. Αυτή η αποστασιοποίηση από το ιστορικό φορτίο της κομμουνιστικής αριστεράς εκφράζεται πολλαπλώς. Η υποτίμηση κάθε ιστορικού ρεύματος της κομμουνιστικής αριστεράς της χώρα μας, η πλήρης απομάκρυνση από τον εργατικό - λαϊκό πολιτισμό και η ολοκληρωτική υπαγωγή στη μικροαστική και αστική κουλτούρα, η τουλάχιστον καθυστερημένη και άτονη πολιτικά ενεργοποίηση στο ζήτημα του αντικομμουνιστικού μνημονίου αποτελούν εκφάνσεις αυτής της ήδη μακρόχρονης απομάκρυνσης από τις παραδόσεις της κομμουνιστικής αριστεράς.

Ολοι όσοι υπογράφουμε το κείμενο αυτό είχαμε, σε διαφορετικές συγκυρίες, καταθέσει τις ριζικές μας διαφωνίες για την πορεία του ΝΑΡ. Παρ' όλα αυτά παραμέναμε στο εσωτερικό του θεωρώντας ότι μπορούσαμε να συμβάλουμε στην αντιστροφή αυτής της πορείας, στον αναπροσανατολισμό προς τον μαρξισμό - λενινισμό, στην προσέγγιση με το ιστορικό κομμουνιστικό κίνημα μέσα από μια επιστημονική μελέτη των λαθών και των αδυναμιών του. Για το λόγο αυτό συμμετείχαμε στο 2ο Συνέδριο, όσο και αν καταλαβαίναμε ότι οι αγωνίες και οι αντιλήψεις μας εδώ και χρόνια μειοψηφούσαν. Πλέον ύστερα από το 2ο Συνέδριο θεωρούμε ότι μπήκε τελεσίδικα ταφόπλακα σε κάθε πιθανότητα μετεξέλιξης του ΝΑΡ σε κομμουνιστική κατεύθυνση. Η εκτίμησή μας αυτή στηρίζεται στα εξής δεδομένα.

Η επικράτηση των πλέον αντεπαναστατικών αντιλήψεων αποκλείει κάθε προσπάθεια να υπάρξει στροφή προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Δεν πρόκειται μόνο για ζήτημα συσχετισμών, αλλά αναφερόμαστε στη συνολική πολιτική κουλτούρα των τοποθετήσεων, το νοσηρό κλίμα αυτοϊκανοποίησης με κορυφαία στιγμή την πασαρέλα των υποψηφιοτήτων για τη νέα Πολιτική Επιτροπή, την άρνηση της πλειοψηφίας να αποτιμήσει κριτικά την τελευταία περίοδο του ΝΑΡ. Η επικράτηση των Θέσεων της Πολιτικής Επιτροπής προξενεί θυμηδία, καθώς πρόκειται για ένα φλύαρο αμετροεπές κείμενο, απομακρυσμένο από τον μαρξισμό - λενινισμό, πλήρως υποταγμένο σε αναρχοαυτόνομες, μικροαστικές και αριστερίστικες αντιλήψεις. Οσο απουσιάζει μια συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης περισσεύουν τα μεγάλα λόγια, οι γενικεύσεις, οι επικλήσεις και η αίσθηση ότι τώρα ξεκινάμε. Υστερα από 17 χρόνια ύπαρξης το ΝΑΡ αρέσκεται να επαινεί τον εαυτό του γιατί θέτει "νέα ερωτήματα" ή "νέα κριτήρια" αλλά δε στέκεται κριτικά μπροστά στην αδυναμία του να δώσει εδώ και χρόνια απαντήσεις. Επίσης η κίνηση που εκδηλώθηκε με το κείμενο διαφωνίας που κατατέθηκε είναι πίσω από τις απαιτήσεις της κρίσης του ΝΑΡ και τελικά εγκλωβίστηκε σε άτολμους τακτικούς συμβιβασμούς και δισταγμούς. Το αποτέλεσμα είναι να δίνει μια επίφαση κομμουνιστικής αναφοράς σε έναν πολιτικό χώρο που ουσιαστικά την απεχθάνεται.

Για όλους τους παραπάνω λόγους δηλώνουμε την αποχώρηση μας από το ΝΑΡ και τη νΚΑ, δίχως να αρνούμαστε τη διαδρομή μας, τις ευθύνες μας και τα λάθη μας. Θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την υπόθεση του μαρξισμού - λενινισμού και του κομμουνισμού μέσα στο ιστορικό ρεύμα που εκφράζει το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα και που συσπειρώνει σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων

Αλεξίου Νίκος

Αργυρόπουλος Σπύρος

Καρπόζηλος Κωστής

Κοσκινά Ανθή

Μερτίκας Παναγιώτης

Σαριδάκης Μάνος

Σηγκούνας Γιώργος»