Είμαι οργισμένος. Ποτέ τους νταήδες δεν τους θέλησα. Γι' αυτό και αμέσως έπαυσα να βλέπω καουμπόικα έργα. Μπορεί να 'ναι και γιατί ο δικός μου πολιτισμός έχει τον αντρειωμένο, που παλεύει σε μαρμαρένια αλώνια, και με το χάρο.

Σκοτώνουν ό,τι υπάρχει. Καταστρέφουν ό,τι φτιάχτηκε απ' τους ανθρώπους. Ενας νταής έβαλε μπρος την πολεμική μηχανή και καθαρίζει. Οχι την κόπρο του Αυγεία. Οι νταήδες δεν καθαρίζουν την κόπρο τους.

Η διεθνής κοινότητα. Τι είναι αυτό πάλι. Ποια είναι; Οι κυβερνήσεις; Οι λαοί; Είναι κάτι ομογενοποιημένο; Διεθνής Κοινότητα ο Μπλερ, κι ο Μπους, κιο Πούτιν κι η καγκελάρισσα, κι ο Πρόντι, κι ο Σιράκ και, και... Αυτοί δεν είναι απαθείς.

Ο Βάρναλης έγραψε για τον άνθρωπο, το ριγμένο στο λάκκο, τούτο: Κοίτα με τα ίδια σου τα χέρια να σηκωθείς. Να, οι Παλαιστίνιοι, με το Οσλο, πίστεψαν ότι θα τους έβγαζαν άλλοι απ' το λάκκο τους. Το ίδιο και οι Λιβανέζοι, κι ο Μιλόσεβιτς με τη συμφωνία Ντέιτον. Το αποτέλεσμα; Το ξέρεις. Οι ποιητές, πόσο σωστά μιλούν.

Δε θα πάω διακοπές. Δε βγαίνουμε. Ο Ιούλης φέτος είναι για τους φτωχούς. Εχει δροσιές, θα σεργιανίσω στην πόλη. Θα τη γνωρίσω. Μπορεί να ζω σ' αυτήν, κυνηγώντας το μεροκάματο, αλλά δεν την ξέρω. Θα πάω και πέρα απ' το Βοτανικό. Στις δυτικές συνοικίες, και στις βόρειες. Μ' αρέσει να επιβεβαιώνω ότι ο κόσμος είναι χωρισμένος σε τάξεις.

Ναι, θα διαδηλώσω, θα φωνάξω οργισμένα το ένας είναι ο εχθρός. Ο ιμπεριαλισμός. Είναι το λιγότερο που έχω να κάνω. θά 'χω και τα παιδιά μαζί μου. Θα κλείσω τα χέρια τους στις ιδρωμένες παλάμες μου. Το μέλλον είναι δικό τους. Ποτέ πια πόλεμος. Να μάθουν να βγουν με τα ίδια τους τα χέρια από το λάκκο...

Εγώ απλά τα έγραψα. Τα χάσματα χρέωσ' τα σ' εμένα.