Η αφίσα με τα αιτήματα του ΠΑΜΕ για την Κοινωνική Ασφάλιση

Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση, με την ουσιαστική στήριξη του ΠΑΣΟΚ και της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, έχει ξεκινήσει το ξήλωμα της λίστας των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων (ΒΑΕ), με στόχο να αυξήσει κατά μια πενταετία το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης των εργαζομένων στις ειδικότητες που δε θα συμπεριλάβει στο νέο κανονισμό των ΒΑΕ από 1/1/2008. Η σχετική τροπολογία, η οποία συζητείται ήδη στη Βουλή από την περασμένη Τρίτη, είναι γέννημα θρέμμα του νόμου 3029/02 του ΠΑΣΟΚ (νόμος Ρέππα), ο οποίος προέβλεπε το πετσόκομμα των ΒΑΕ. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δε βρήκαν λέξη να πουν για την τροπολογία στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή. Το ίδιο και η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, που με νύχια και με δόντια υπερασπίζεται τον αντιασφαλιστικό νόμο 3029/02.

Οι αντιδραστικές ρυθμίσεις προχωρούν παράλληλα με την ιδεολογική επίθεση, σε μια προσπάθεια να συμβιβαστούν οι εργαζόμενοι με το «μικρότερο κακό», να ενοχοποιηθούν για τη δεινή κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα το σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, εξαιτίας της πολιτικής του κεφαλαίου, να αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα τις επώδυνες αλλαγές που η κερδοφορία των μονοπωλίων επιτάσσει. Η μέθοδος είναι γνωστή και δοκιμασμένη: η εκάστοτε κυβέρνηση συναποφασίζει σε επίπεδο ΕΕ το μέγεθος και τον κάθε φορά ρυθμό των ανατροπών στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, στη βάση των κερδοσκοπικών αναγκών του κεφαλαίου. Παράλληλα, ένας γιγαντιαίος μηχανισμός προπαγάνδας αναλαμβάνει να προετοιμάσει την κοινή γνώμη για το χειρότερο κακό, προκαλώντας τις «διαψεύσεις» και τις «καθησυχαστικές» παραινέσεις των κυβερνήσεων. Στο προσκήνιο, τα μέτρα περνάνε το ένα μετά το άλλο σαν «αναγκαία», αλλά όχι «ισοπεδωτικά», με τη συναίνεση των «κοινωνικών εταίρων».

Στην προκειμένη περίπτωση, η σταδιακή αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η με κάθε πρόσφορο μέσο επιμήκυνση του εργάσιμου βίου, η μείωση των συντάξεων και η συμπλήρωσή τους από τον ιδιωτικό τομέα Ασφάλισης και τη μερική ή πλήρη απασχόληση μέχρι τα βαθιά γεράματα, είναι αποφάσεις καταγραμμένες στη Στρατηγική της Λισαβόνας, ενταγμένες στο γενικότερο σχέδιο για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» του ευρωενωσιακού κεφαλαίου και την ανάληψη της παγκόσμιας πρωτοκαθεδρίας μέσα στα επόμενα χρόνια. Τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ έχουν το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί στη διαμόρφωση της Στρατηγικής της Λισαβόνας, ενώ ούτε ο ΣΥΝ μπορεί να αποποιηθεί των ευθυνών του, υποστηρίζοντας την αυταπάτη μιας «άλλης» - πάντα στα πλαίσια του κυρίαρχου συστήματος - Λισαβόνας.

Την ώρα που οι επίσημα καταγραμμένοι άνεργοι στην ΕΕ αγγίζουν τα 20.000.000 και στην Ελλάδα τις 500.000 χιλιάδες, οι ευρωενωσιακοί οργανισμοί, όπως η Γιούροστατ, δημοσιεύουν αλλεπάλληλες στατιστικές μελέτες, σύμφωνα με τις οποίες το υπάρχον εργατικό δυναμικό δεν μπορεί να καλύψει τις συνταξιοδοτικές ανάγκες του πληθυσμού που γερνάει και προβάλλει σαν επιτακτική ανάγκη την παράταση του εργάσιμου βίου και την ανατροπή κάθε εργασιακού δικαιώματος, με το πρόσχημα ότι έτσι διευκολύνεται η πρόσβαση στην απασχόληση των νεότερων σε ηλικία, των γυναικών, αλλά και των σημερινών συνταξιούχων.

Η ιδεολογική επίθεση συμπληρώνεται από τους οργανισμούς του κεφαλαίου που με χαλκευμένες εκθέσεις παρουσιάζουν λίγο πολύ τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους σαν υπεύθυνους για την οικονομική κατάσταση σε ευρωενωσιακό και εθνικό επίπεδο, ταυτίζοντας τα συμφέροντά τους με εκείνα των μεγαλοεργοδοτών και απαιτώντας νέες «θυσίες» για το «κοινό καλό». Κινούμενη απαρέγκλιτα στη ρότα της αντιλαϊκής στρατηγικής της, η εκάστοτε κυβέρνηση, με σύμμαχους τα κόμματα του κεφαλαίου και τους συνδικαλιστικούς τους εκφραστές, νομοθετεί αξιοποιώντας στο έπακρο το στρωμένο από την προπαγάνδα δρόμο και την «κοινωνική συναίνεση». Το έγκλημα συντελέστηκε...

Οι εργαζόμενοι δε χρωστάνε σε κανέναν. Δεν έχουν να απολογηθούν σε καμία ALPHA BANK, τα κέρδη της οποίας μόνο το για το 2005 έφτασαν τα 586,5 εκατομμύρια ευρώ. Ούτε σε κανέναν άλλο εργοδότη, τα κέρδη του οποίου αυγαταίνουν από το δικό τους ιδρώτα, από τη δικιά τους κλεμμένη υπεραξία. Δεν έχουν καμιά υποχρέωση να σκοτίζονται αν οι οικονομία αυτών που τους εκμεταλλεύονται πάει καλά ή όχι σε σχέση με τους στόχους που βάζει το κεφάλαιο. Εργάτες και υπάλληλοι πληρώνουν διπλά και τρίδιπλα το «κόστος» για τη σύνταξη και την ασφάλισή τους. Κανείς δε τους τα χαρίζει, δεν είναι κανενός παραχώρηση. Τα εργοστάσια και οι υπηρεσίες στις οποίες δουλεύουν δε θα ήταν τίποτα χωρίς τη δικιά τους εργατική δύναμη. Αντίθετα, μπορούν να υπάρξουν χωρίς τους καπιταλιστές εργοδότες, το παρασιτικό κεφάλαιο.

Οι σημερινή εξέλιξη της τεχνολογίας και των μέσων παραγωγής αναδεικνύει σαν μόνο ρεαλισμό το δικαίωμα του εργαζόμενου να συνταξιοδοτείται νωρίτερα, στα 60 οι άνδρες και στα 55 οι γυναίκες, πέντε χρόνια νωρίτερα στα Βαρέα και Ανθυγιεινά για τους άνδρες και τις γυναίκες αντίστοιχα. Με συντάξεις που θα ανταποκρίνονται στις πραγματικές τους ανάγκες, με κατώτερη τα 1.050 ευρώ. Το κράτος και οι εργοδότες είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι να τους τα εξασφαλίσουν. Η προκλητική κερδοφορία των επιχειρήσεων το επιτρέπει και με το παραπάνω. Σήμερα όσο ποτέ είναι εφικτή και αναγκαία η 7ωρη - 5ήμερη - 35ωρη εργασία, η κατάργηση κάθε ελαστικής μορφής απασχόλησης, η διεύρυνση των εργασιακών δικαιωμάτων, η ουσιαστική προστασία όσων δεν έχουν δουλιά. Ο συσσωρευμένος στα χέρια των λίγων πλούτος είναι παράγωγο της ζωντανής εργασίας και πρέπει να επιστρέψει στους πραγματικούς δικαιούχους του.

Σ' αυτή την κατεύθυνση, είναι αναγκαία η θωράκιση της εργατικής τάξης από κάθε αντιδραστική προπαγάνδα που προσπαθεί να πείσει για την αναγκαιότητα του «μεγαλύτερου» ή «μικρότερου» κακού, για την ανάγκη ακόμα μεγαλύτερης συμπίεσης των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Αυτή η «αναγκαιότητα» δεν αφορά τους εργάτες και τους υπάλληλους. Είναι ανάγκη του κεφαλαίου, τα συμφέροντα του οποίου είναι στον αντίποδα των πραγματικών συμφερόντων αυτών που παράγουν με την εργασία τους τον πλούτο. Οι εργαζόμενοι πρέπει να πετάξουν στο καλάθι των σκουπιδιών την επιχειρηματολογία για την «ανταγωνιστικότητα», τη δήθεν ισοτιμία γυναικών και ανδρών απέναντι στο σύστημα της Κοινωνικής Ασφάλισης, που σημαίνει εξίσωση των δικαιωμάτων προς τα κάτω, το άθλιο επιχείρημα περί «ανισοτήτων», «ευνοημένων» και «προνομιούχων» εργαζομένων και συνταξιούχων, την οποία ψελλίζει και αναπαράγει και ο ΣΥΝ.

Σήμερα είναι αναγκαίο όσο ποτέ η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα να φέρουν με την πάλη τους στο προσκήνιο τις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες τους. Αυτή είναι η μόνη απάντηση στις μεθοδεύσεις του κεφαλαίου και των κομμάτων του. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Με πρωτοπόρες τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ σε κάθε τόπο δουλιάς μπορεί και πρέπει τώρα να δημιουργηθεί ένα ισχυρό ταξικό ανάχωμα στα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα που βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη. Να καταδικαστούν χωρίς καμιά επιείκεια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να απομονωθεί η τακτική του συμβιβασμού που προβάλλει ο ΣΥΝ. Να δεχτούν συντριπτικό χτύπημα και οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που εχθρεύονται τους ταξικούς αγώνες και πρωτοστατούν στην προώθηση της ταξικής συνεργασίας με το κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι έχουν τη δύναμη. Η υπόθεση της Κοινωνικής Ασφάλισης μπορεί και πρέπει να περάσει στα δικά τους χέρια.