Κυριακή 16 Ιούλη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 13
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
Ποια προσφορά για ποιον αγώνα;

Η πείρα από τη δράση του ΔΣΕ, από τη δουλιά του ΚΚΕ στους μαχητές και τις μαχήτριες αλλά και στα στελέχη του, είναι πολύτιμη για το σήμερα. Ιδιαίτερα ξεχωριστή σημασία έχει το γεγονός ότι επέδειξαν μαζικό ηρωισμό απλοί άνθρωποι, γυναίκες και άνδρες, που για πρώτη φορά βρίσκονταν αντιμέτωποι με τον εθνικό στρατό, με το αστικό πολιτικό σύστημα συνολικά και τους ξένους συμμάχους του. Αυτό βεβαίως δεν ήταν τυχαίο. Η διαπαιδαγώγηση στο πνεύμα της αυταπάρνησης και της θυσίας, στη στρατιωτική μάχη, πάνω απ' όλα της ανιδιοτέλειας, έχει τεράστια σημασία για τις σημερινές συνθήκες της ταξικής πάλης, διαφορετικές από τη συγκεκριμένη περίοδο του λαϊκοεπαναστατικού αγώνα, αλλά που δεν παύει να έχει τις δικές της απαιτήσεις ηρωισμού. Και σήμερα οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, άλλοι αγωνιστές, γράφουν τη δική τους ιστορία στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.

«Η τρίχρονη εποποιία του ΔΣΕ και οι παρακαταθήκες που άφησε στηρίχτηκαν σε παράγοντες που έχουν διαχρονική αξία, επικαιρότητα: Ηταν η ηθικοπολιτική και ιδεολογική δουλιά που γινόταν ώστε ο σκοπός για τη λαϊκή εξουσία να γίνει κατανοητός, να μη στηρίζεται μόνο στο συναίσθημα ή στην αγανάκτηση. Ηταν η συνεχής προσπάθεια να συνδυάζονται οι υλικές με τις πολιτικοπνευματικές ανάγκες των μαχητών και μαχητριών». (Από την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 60χρονα του ΔΣΕ στη Λυκόραχη).

Αυτές, λοιπόν, τις παρακαταθήκες τις κρατάμε ως «κόρη οφθαλμού» και τις αναπτύσσουμε στις σύγχρονες συνθήκες. Πολύ περισσότερο καθήκον μας είναι να τις αναπτύσσουμε καθημερινά, ως οργανικό συστατικό στοιχείο της δράσης μας.

Μπορεί οι σύγχρονες συνθήκες να μη μοιάζουν μ' αυτές που ιστορικά έδωσαν πράξεις ηρωισμού των κομμουνιστών, των μαχητών και μαχητριών του ΔΣΕ. Αλλά κάθε εποχή έχει το δικό της ηρωισμό. Η ταξική πάλη δεν είναι «δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα», αλλά με «αγκάθια» που τον περπατάς υποχρεωτικά ξυπόλυτος. Και έτσι θα 'ναι ως την τελική νίκη της κοινωνικής απελευθέρωσης ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση.

Σήμερα, όσο ποτέ άλλοτε, οι κομμουνιστές βρίσκονται μπροστά σε προκλήσεις που απαιτούν ένταση των προσπαθειών για την ολόπλευρη ανάπτυξη του Κόμματος και της ΚΝΕ, του μαζικού λαϊκού κινήματος, συνεχή κι ακούραστη πάλη ενάντια σε χρόνιες καθυστερήσεις, επίπονη δουλιά υποδομής, που ανοίγει το δύσβατο δρόμο του μέλλοντος. Πρόκληση που διαμορφώνει καθήκοντα σύνθετα, αλλά ελπιδοφόρα για το σύνολο των οργανωμένων δυνάμεων, καθώς και των φίλων του Κόμματος και της ΚΝΕ.

Το 17ο Συνέδριο με τις αποφάσεις του φώτισε όλα εκείνα τα ζητήματα τα οποία χρειάζεται να γίνουν περιεχόμενο της καθοδηγητικής μας δουλιάς προκειμένου να φέρουμε τη δράση μας στο ύψος των σημερινών απαιτήσεων με οδηγό τη στρατηγική του ΚΚΕ. Τι σημαίνουν αυτά;

«Το ΚΚΕ οφείλει να κατακτήσει τη μεγαλύτερη δυνατή ικανότητα να υποτάσσει τη δράση του στο κύριο και βασικό, που είναι η οικοδόμηση του ΑΑΔΜ. Να διασφαλίζει την αυτοτελή παρουσία και δράση του με επίκεντρο την αναγκαιότητα και ρεαλιστικότητα του σοσιαλισμού. Με την ικανότητα συσπείρωσης δυνάμεων που έχουν διαφορετική άποψη για το σοσιαλισμό, συμφωνούν όμως ότι η έκβαση της πάλης του Μετώπου πρέπει να είναι η λαϊκή εξουσία, η λαϊκή οικονομία. Να αποκαταστήσει το όραμα του σοσιαλισμού, ως πρώτης φάσης της κομμουνιστικής κοινωνίας, όραμα που λαβώθηκε από τη νίκη της αντεπανάστασης, τα λάθη και τις αδυναμίες που εμφανίστηκαν κατά την πρώτη απόπειρα σοσιαλιστικής οικοδόμησης, από τη συκοφαντική και μηδενιστική ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Να κατακτήσει την ετοιμότητα της συνεχούς αντεπίθεσης στην αστική και μικροαστική ιδεολογία και νοοτροπία, στον οπορτουνισμό κάθε μορφής.

Να είναι προετοιμασμένο να αντιμετωπίσει όλες τις πιθανές εξελίξεις του αγώνα...» (Από τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ στο 17ο Συνέδριο).

Και αυτά απαιτούν τη συστηματική θεωρητική, ιδεολογική εσωκομματική μόρφωση, με τη μαζική ιδεολογικοπολιτική δράση, τη διαπαιδαγωγητική δουλιά πάνω στις αρχές και τις αξίες της κοσμοθεωρίας μας, την ικανότητα να δουλεύουμε καθημερινά, στελέχη και μέλη του ΚΚΕ, με τη στρατηγική μας. Να διαπαιδαγωγούμε ανθρώπους ανιδιοτελείς, αδιάλλακτους απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, με πίστη που στηρίζεται και απορρέει από τη γνώση και αφομοίωση της θεωρίας μας για το νομοτελειακό πέρασμα στο σοσιαλισμό-κομμουνισμό. Ικανούς να δουλεύουν με αυταπάρνηση και ευθύνη μέσα στην εργατική τάξη και τη νεολαία απ' όποιο μετερίζι τους «έταξε» το κομματικό καθήκον. Να μπορούμε να συγχωνευόμαστε με τις εργατικές μάζες χωρίς τον κίνδυνο της υποταγής στο αυθόρμητο της ανώριμης πολιτικής συνείδησής τους, αλλά με την ικανότητα να τις τραβάμε στον ταξικό αγώνα, να τις συσπειρώνουμε στην πολιτική πάλη με το ΚΚΕ, να δημιουργούμε τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις χειραφέτησής τους από την αστική ιδεολογία και πολιτική. Σύνθετα καθήκοντα, δύσκολη δουλιά, αλλά όχι ακατόρθωτη. Αυτό διδάσκει η πείρα του ΔΣΕ.

Σήμερα οι κομμουνιστές δεν αντιμετωπίζουμε τις ίδιες δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι σύντροφοί μας στο ΔΣΕ. Εχουμε, ωστόσο, καθημερινά μπροστά μας νέες δυσκολίες, σύγχρονα προβλήματα, σε πρώτη γραμμή τα ιδεολογικά, που προκύψανε μετά τις αρνητικές διεθνείς εξελίξεις, αλλά και την απότομη επιδείνωση των συνθηκών ζωής των εργαζομένων, που σπρώχνει σε μια τάση ατομικής προσαρμογής στις νέες δυσμενείς συνθήκες.

Σήμερα οι κομμουνιστές βρίσκονται αντιμέτωποι μ' ένα πέλαγος απογοήτευσης πλατιών λαϊκών στρωμάτων και ιδεολογικής σύγχυσης. Τεράστιας σημασίας αποφάσεις για το μέλλον της χώρας και του λαού, όπως η οικονομική και πολιτική ενίσχυση των ιμπεριαλιστικών κέντρων, της ΕΕ, η εμπέδωση της «νέας ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων», η πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που σε άλλους καιρούς αν συνέβαιναν θα συναντούσαν ισχυρότατες λαϊκές αντιδράσεις, σήμερα «περνούν» με σχετική ευκολία. Αυτή η κατάσταση, όπως είναι επόμενο, δεν αφήνει ανεπηρέαστους κομμουνιστές και κομμουνίστριες. Μέσα σ' αυτή την κατάσταση καλούνται να υπερβούν τον εαυτό τους, δίνοντας όλες τις δυνάμεις τους, για να μην μπορέσει ο ιμπεριαλισμός να κερδίσει ούτε πόντο περισσότερο, για να ανατραπεί ο σημερινός πολιτικός συσχετισμός των δυνάμεων, για να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την επαναστατική αλλαγή της ελληνικής κοινωνίας.

Απ' τη μια πλευρά, υπάρχει η ανάγκη της όσο γίνεται μεγαλύτερης ποσοτικής προσφοράς. Απ' την άλλη πλευρά, υπάρχει η ανάγκη της ποιοτικής βελτίωσης.

Αλλωστε, μέσα στους εργαζόμενους γίνονται διεργασίες. Η αγανάκτηση συσσωρεύεται στάλα στάλα. Το ποτήρι δεν ξεχειλίζει αμέσως. Τίποτα το ουσιαστικό, ωστόσο, δε θα προκύψει, αν απουσιάζει ή είναι αδύνατη η παρέμβαση του συνειδητού παράγοντα, της οργανωμένης πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης μέσα στην τάξη και στα παιδιά της, τη νεολαία. Αν ο καθένας και η καθεμιά βρεθεί στο «πόστο» του, δρα συνειδητά, με τη συνείδηση του «ελεύθερου πολιορκημένου», του ελεύθερου να αντιπαλεύει καθημερινά τον καπιταλισμό σε κάθε πτυχή του, αφού είναι πεισμένος συνειδητά ότι μ' αυτή τη δράση θα τον ανατρέψουμε, τότε ως «πολιορκημένος» θα καταργεί τα εσωτερικά δεσμά της καπιταλιστικής πολιορκίας, για τον εαυτό του και για τους άλλους της τάξης του, και τα γεγονότα θα ξετυλιχτούν θετικά και με πιο γρήγορους ρυθμούς ίσως απ' ό,τι φανταζόμαστε, στο δρόμο της συγκρότησης του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού μετώπου πάλης για το σοσιαλισμό. Τότε θα εξασφαλίζουμε πολλαπλάσια αποτελεσματικότητα στη δράση του Κόμματος ώστε να δημιουργούμε και να οργανώνουμε τη στρατιά της επανάστασης, τώρα, για να αντιστοιχήσουμε την ιστορική αναγκαιότητα με το σκοπό της δράσης μας και την εκπλήρωσή του.

Ολ' αυτά απαιτούν τεράστια ανιδιοτελή προσφορά στο επαναστατικό κίνημα. Είναι και αυτή μια από τις υπέρτατες αξίες των κομμουνιστών που τροφοδοτείται απ' το όραμα μιας άλλης κοινωνίας και τη συλλογική δράση για την πραγματοποίησή του. Αυτή είναι η ελευθερία του κομμουνιστή. Αυτή η ελευθερία να αγωνίζεται για να ανατρέψει την ταξική σκλαβιά κάτω απ' οποιεσδήποτε συνθήκες. Απ' αυτό απορρέει και η δύναμη της αντοχής των κομμουνιστών. Δύναμη που αναδεικνύει τις αξίες του αγώνα, της ανιδιοτέλειας στην καθημερινή ακατάπαυστη προσφορά τους, με μόνο αντάλλαγμα τη δικαίωση της εκπλήρωσης του καθήκοντος, σε αντίθεση με την αστική αξία του «δούναι-λαβείν» με κυρίαρχη σχέση το χρήμα, της συλλογικής συνείδησης σε αντίθεση με τον ατομικισμό, δηλαδή της εφαρμογής στην πράξη της αρχής, «όλοι για τον έναν και ο ένας για όλους», όπως στο ΔΣΕ.

Αυτή είναι η ελεύθερη ζωή του κομμουνιστή που τα κατακτά κατανοώντας ότι ο ίδιος πρέπει και μπορεί να τ' ανατρέψει με τη δράση του μέσα από τις γραμμές του Κόμματος και την καθημερινή ταξική πάλη. Ετσι συγκροτεί το νέο τύπο ανθρώπου, για τη μελλοντική κοινωνία, όσο μπορεί σ' αυτό το σύστημα παλεύοντας ενάντιά του, ως βασικό στοιχείο διαπαιδαγώγησης. Από δω οι κομμουνιστές αντλούν τη δύναμη να ξεπερνούν τις δυσκολίες και τα προβλήματα της καθημερινής ζωής στον καπιταλισμό, αντλώντας δύναμη να συνεχίζουν, ως το τέλος.


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ