Για πολλούς λόγους ο Κλίντον μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του νικητή της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι, γράφει η «Νόιες Ντόιτσλαντ»(13 Δεκέμβρη).

«Χάρη στη μαζική πίεση, προπάντων των ΗΠΑ, οφείλεται το ότι η Τουρκία παρά τα δημοκρατικά ελλείμματά της έγινε δεκτή στον κύκλο των υποψηφίων προσχώρησης.

Περισσότερο από το ταξίδι - αστραπή του Φερχόιγκεν και του Σολάνα συνέβαλε το τηλεφώνημα του Κλίντον στον Τούρκο Πρόεδρο Ντεμιρέλ, ότι η Αγκυρα αποδέχτηκε τους τυπικούς όρους για το καθεστώς υποψηφιότητας.

Ετσι τώρα η ΕΕ «πηδάει» πέρα από τα στενά του Βοσπόρου και επεκτείνει την ακτίνα δράσης της στην Ασία, ως τα σύνορα του Ιράκ.

Για τη δημιουργία του κοινού δυτικο-ευρωπαϊκού στρατού επέμβασης, η εφημερίδα γράφει ότι υπάρχει γενικά συμφωνία των κυβερνήσεων της ΕΕ για την αναγκαιότητά του, αλλά διαφορετικές απόψεις ως προς την πρακτική εφαρμογή της απόφασης:

«Προπάντων η Γαλλία πιστεύει σε μια χαλάρωση από την εξάρτηση από τις ΗΠΑ, ενώ αντίθετα η Γερμανία και η Αγγλία θέλουν μια πιο στενή σύμπλεξη με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Η Ουάσιγκτον υποστηρίζει τη στροφή προς τη στρατιωτική ένωση, αλλά θέλει με ένα μηχανισμό συμφωνίας να εξασφαλίσει κάθε στιγμή το δικαίωμα να έχει να πει το λόγο της... Κέρδος από την «επιχείρηση GASP θα έχουν μόνο οι ΗΠΑ και μάλιστα διπλό: Από τη μια μεριά οι Ευρωπαίοι θα αναλάβουν ένα μέρος της "βρώμικης εργασίας" και από την άλλη η Ουάσιγκτον έχει ελεύθερα τα χέρια για παγκόσμιες επιχειρήσεις και για εντατικούς στρατηγικούς υπερεξοπλισμούς».