Οι σεισμοί έχουν μπει για τα καλά, όχι μόνο στη ζωή μας, αλλά και στο μυαλό μας. Οι σεισμολόγοι είναι συνεχώς στο προσκήνιο. Τα παλιά χρόνια, «οι σεισμολόγοι» απέδιδαν το φαινόμενο στις κινήσεις των θεών ή δαιμόνων που ήταν παγιδευμένοι στη γη. Οι αρχαίοι Ελληνες φιλόσοφοι, αναζητώντας μια λογική εξήγηση, υποστήριξαν ότι μέσα στη γη μπορεί να υπάρχει συσσωρευμένος αέρας, ο οποίος, στην προσπάθειά του να διαφύγει, κατά διαστήματα δονεί τη γη. Ο σεισμός της Λισαβόνας το 1755 είχε κάνει πολλούς να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα. Το 1760, ο Αγγλος φυσικός Τζον Μίτσελ παρατήρησε ότι οι σεισμοί συχνά γίνονται σε περιοχές με ηφαιστειακή δραστηριότητα.

Το επίκεντρο ενός σεισμού είναι δυνατόν να βρίσκεται στα πετρώματα κάτω από το θαλάσσιο πυθμένα και, σύμφωνα με τον Μίτσελ, τέτοιου τύπου ήταν ο σεισμός που κατέστρεψε τη Λισαβόνα. Ολες οι ιδέες του Μίτσελ ήταν σωστές και γι' αυτό θεωρείται ο πατέρας της Σεισμολογίας. Τουλάχιστον, αν ξέρουμε τον πατέρα, θα γνωρίσουμε καλύτερα την ...οικογένειά του και τους απογόνους του.