Η πολιτική εξυπηρέτησης της κερδοφορίας των εργοδοτών από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ ευθύνεται για τους θανάτους και το σακάτεμα χιλιάδων εργαζομένων
Οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους, δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να εξασφαλίζουν την απρόσκοπτη αύξηση της κερδοφορίας των εργοδοτών, τη διαρκή μείωση της τιμής στην οποία ο εργάτης πουλάει τη δύναμή του.
ΝΔ και ΠΑΣΟΚ παρείχαν και παρέχουν στο κεφάλαιο το απαραίτητο για την ένταση της εργασιακής εκμετάλλευσης νομικό οπλοστάσιο: Κατάργηση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, πετσόκομμα της λίστας των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων, γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα, απελευθέρωση απολύσεων, αύξηση υπερωριακής απασχόλησης με παράλληλη μείωση των αποδοχών, περιστολή της δημοκρατίας στους τόπους δουλιάς. Δημιουργούν έτσι τις προϋποθέσεις για όλο το φάσμα των «ατυχημάτων» και των επαγγελματικών ασθενειών, από τους μικροτραυματισμούς μέχρι τα θανατηφόρα εργοδοτικά εγκλήματα.
Αρκεί να ανατρέξει κανείς στα ενδεικτικά μόνο (και ελλιπή) στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας για να σχηματίσει μια εικόνα για την εντατικοποίηση της εργασίας στους τόπους δουλιάς: Το 2000 έγιναν επίσημα 5.040.693 ώρες υπερωρίας, αριθμός ο οποίος τετραπλασιάστηκε το 2005, φθάνοντας στις 21.515.324 ώρες. Πρόκειται για την επίσημη μόνο καταγραφή της υπερωριακής απασχόλησης, από την οποία απουσιάζουν τα εκατομμύρια των απλήρωτων, ανασφάλιστων ή και παράνομων υπερωριών. Επίσης, το 2000 οι εργαζόμενοι που απασχολούνταν με μερική απασχόληση, εργασία εκ περιτροπής, συμβάσεις έργου ή παροχή υπηρεσιών και φασόν έφθαναν τους 201.296. Ενώ το 2005 αυξήθηκαν κατά 60% φθάνοντας τους 323.730 εργαζόμενους.
Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της συμβιβασμένης συνδικαλιστικής ηγεσίας, που πίνει νερό στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» και με την τακτική της έχει νομιμοποιήσει κάθε αντεργατικό μέτρο, κάθε χτύπημα στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων.
Αυτή η στρατηγική πολιτική επιλογή, σε συνδυασμό με την απουσία ουσιαστικών ελέγχων τήρησης ακόμα και αυτής της ελλιπούς εργατικής νομοθεσίας, η συστηματική ατιμωρησία των ενοχών, ευθύνονται για το γεγονός ότι ένας εργάτης κάθε τρεις περίπου μέρες δε γυρνάει στο σπίτι του μετά το μεροκάματο, ενώ κάθε 15 λεπτά συμβαίνει και ένα εργατικό «ατύχημα»...