Οι μισοί φεύγουν και οι άλλοι μισοί ετοιμάζονται να φύγουν, ενώ εμείς ετοιμαζόμαστε να σαλτάρουμε. Για να μη συμβεί κάτι τέτοιο, αποφασίζουμε να σαλπάρουμε. Να πατήσουμε το κουμπί και να γυρίσουμε πίσω σε μια εποχή πριν από τον «εκσυγχρονισμό», πριν από την ΟΝΕ, πριν από την ΕΕ, πριν από τη Σοφοκλέους. Να γυρίσουμε σε μια εποχή, που ίσως καλά καλά να μην τη γνωρίζουμε και έτσι να νομίζουμε ότι όλα ήταν απλά, προσιτά, ανθρώπινα και ρομαντικά. Φυσικά και δεν ήταν έτσι. Ομως εμείς έχουμε την ανάγκη, τούτη τη δεδομένη στιγμή, να το πιστέψουμε για λίγο, έτσι ώστε να δραπετεύσουμε από την αθηναϊκή, καυτή, μοναχική πραγματικότητα. Πού θα πάμε; Δεν έχουμε ιδέα. «Με το νου πλουτίζει η κόρη με το νου και η ακαμάτα...».

Μπορεί να πάμε μακριά, μπορεί να μην κουνηθούμε από το λιμάνι, μπορεί η ηρεμία του τοπίου με τη γαλήνια θάλασσα, με τις βάρκες και την καραβέλα να μας γεμίζει το ανήσυχο «είναι» μας με μια ηρεμία και σοφία μέσα στην ανήσυχη μοναξιά μας. Μπορεί όμως και να μας κάνει να αρχίσουμε τα χειμωνιάτικα όνειρα, για ένα σπίτι ζεστό, φιλικό και ευχάριστο. Να δούμε τις ταπετσαρίες αν αντέχουν ακόμα ένα χρόνο, αν θέλουν πλύσιμο. Να φανταστούμε μια γωνιά που ίσως ποτέ να μην είμαστε σε θέση να φτιάξουμε αλλά που μπορεί να την ονειρευόμαστε συνεχώς. Τα όνειρα ανέξοδα είναι, ευτυχώς.

Μια υπέροχη βιβλιοθήκη, μια μεγάλη ξύλινη σκάλα για να φτάνει κανείς τα βιβλία που είναι ψηλά, ένα τζάκι με ειδικό παραβάν μπροστά, ένας όρθιος καθρέφτης, πλάι ένα μικρό σεκρετέρ και πολλές φωτογραφίες, και στο κέντρο το μεγάλο γραφείο με όλα όσα χρειάζεται κανείς για να καθίσει, να σκεφτεί, να γράψει. Ενα ξύλινο γραφείο λοιπόν, με δερμάτινη επένδυση και μια μεγάλη ευχάριστη δερμάτινη πολυθρόνα. Θα το αποκτήσουμε ποτέ;