Σε αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα του Νίκου Καββαδία που περιλαμβάνονται στο βιβλίο «Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη» - (Εκδόσεις «Αγρα»), θα είναι αφιερωμένη η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 6 με 8 το απόγευμα στον «902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM».

«...Ποιος είδε πιο ανοιχτές πληγές απ' αυτές της σκουριάς στα πλευρά τους, ή της παλιωμένης μοράβιας; Ποιος άκουσε πιο ανθρώπινο κλάμα από τούτο της τσιμινιέρας που μαρκαλίζει την ομίχλη, ή από κείνο που λαχαίνει σε θύελλα, χωρίς κανένα χέρι να σύρει το σύρμα της σφυρίχτρας; Να σκούζει μονάχη της, καθώς παντρεύεται με τον άνεμο...»

«Δυο μάτια. Πράσινο το 'να, σμαράγδι. Τ' άλλο κόκκινο, ρουμπίνι. Τα λένε πλευρικά. Φώτα γραμμής. Είναι μάτια. Τα καράβια δεν τα πάμε. Μας πάνε».

Γεννήθηκε στο Νικόλσκι Ουσουρίτσκι της Μογγολίας, το 1910. Ο πατέρας του, Χαρίλαος, ήταν προμηθευτής του τσαρικού στρατού.

Μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση, η οικογένεια Καββαδία ήρθε στην Κεφαλονιά, ενώ ο πατέρας του ξαναγύρισε στη Ρωσία, από όπου επέστρεψε το 1921 και εγκαταστάθηκαν στον Πειραιά.

Ο θάνατος του πατέρα του το 1929 και οι οικονομικές δυσχέρειες τον ανάγκασαν να εγκαταλείψει τα όνειρά του για την Ιατρική και τον οδήγησαν ναύτη στο φορτηγό «Αγιος Νικόλαος».

Το 1933, κυκλοφορεί η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Μαραμπού».

Με την κήρυξη του πολέμου, στρατεύεται και φεύγει για το αλβανικό μέτωπο.

Μετά την είσοδο των Ναζί στην Αθήνα, ο Νίκος Καββαδίας βρέθηκε στις γραμμές του ΚΚΕ. Το 1943, έγινε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και την περίοδο 1945 - '46 ήταν επικεφαλής του ΕΑΜ Λογοτεχνών - Ποιητών, ως τις 6 Οκτωβρίου 1945 που μπάρκαρε με το πλοίο «Κορίνθια». Το 1947, κυκλοφόρησε η δεύτερη ποιητική του συλλογή το «Πούσι».

Το 1953, πήρε το δίπλωμα Ραδιοτηλεγραφητή Α΄ Τάξεως και το 1954 κυκλοφόρησε το πρώτο του πεζογράφημα «Η Βάρδια».

Στη διάρκεια της δικτατορίας ήταν σύνδεσμος ανάμεσα σε αντιστασιακές οργανώσεις.

Αυτό που απευχόταν, ο θάνατος στη στεριά, τον βρήκε στην Αθήνα στις 10 Φλεβάρη 1975, δύο μήνες πριν τυπωθεί το «Τραβέρσο».

Το 1987 κυκλοφόρησαν για πρώτη φορά και τα άλλα δύο πεζογραφήματά του η «Λι» και το «Του Πολέμου - Στο άλογό μου».

Δε θέλησε ποτέ να γίνει ο ποιητής των σαλονιών, της λυρικής φυγής και των φαντασιώσεων. «Το πιο δύσκολο ταξίδι, το πιο επικίνδυνο, το 'καμα στην άσφαλτο, από το Σύνταγμα στην Ομόνοια. (...). Μας λυπάστε γιατί δεν έχουμε σπίτι, γιατί περπατάμε μ' ανοιχτά πόδια, γιατί φοράμε τσαλακωμένα πουκάμισα κι ασιδέρωτα ρούχα στο πόρτο. Εγώ σας χαίρομαι. Σίγουρο κρεβάτι, ήρεμος ύπνος. Καφέ στο κομοδίνο κι εφημερίδες. Εκδρομή το Σαββατοκύριακο με κεφτέδες. Ομως δεν αλλάζω τη δουλειά μου με τη δική σας, ούτε για μια μέρα».