Βέβαια, υπάρχουν και μερικοί, που δεν κρύβουν τα λόγια τους και παραδέχονται την παραπάνω πραγματικότητα, αλλά ισχυρίζονται, ταυτόχρονα, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Θεωρούν μονόδρομο την υποταγή των πάντων στο μεγάλο κεφάλαιο και είτε προτείνουν την ακόμη πιο γρήγορη προώθηση των απαιτούμενων για το σκοπό αυτό αναδιαρθρώσεων και πολιτικών, είτε διεκτραγωδούν την άσχημη έως πολύ άσχημη σημερινή εικόνα των αντίστοιχων δημόσιων τομέων, είτε και τα δυο.

Ας μας επιτρέψουν, να διαφωνήσουμε ριζικά και κατηγορηματικά. Οχι με το τελευταίο. Ο σημερινός δημόσιος τομέας είναι πράγματι έτσι όπως τον λένε. Η εικόνα, όμως αυτή είναι δικό τους αποτέλεσμα. Είναι καρπός της δικής τους εξουσίας και των δικών τους πολιτικών. Η ριζική διαφωνία μας έχει να κάνει με τον αυθαίρετο ισχυρισμό του μονόδρομου. Υπάρχει και άλλος δρόμος κύριοι. Ο δρόμος της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας. Ο δρόμος του σοσιαλισμού, όπου τα πάντα υποτάσσονται στο κοινωνικό συμφέρον και όχι στα συμφέροντα μιας χούφτας εχόντων και κατεχόντων. Και μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία -παρά τα όσα μεσολάβησαν τα προηγούμενα χρόνια στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες- πως όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι θα προσβλέπουν στο δρόμο αυτό.