ΤΕΛΙΚΑ φαίνεται πως στην Αθήνα σε λίγο δε θα 'χει απομείνει ούτε μια από τις ελάχιστες, μετρημένες στα δάχτυλα, πράσινες γωνιές της. Το αφανιστικό έργο συνεχίζεται. Η πρωτεύουσα χάνει διαδοχικά όλους τους ελεύθερους χώρους της. Ο τελευταίος μεγάλος σεισμός (Σεπτέμβρης 1999) έδειξε χειροπιαστά τη μεγάλη ανάγκη που τους έχει η μεγάλη αυτή πολιτεία.

ΕΝΑΣ από τους ελάχιστους πνεύμονες πράσινου στο πολύπαθο κέντρο της Αθήνας είναι το άλσος Ριζάρη, το οικόπεδο της Ριζαρείου Σχολής, που με τροπολογία των υπουργείων Πολιτισμού και ΠΕΧΩΔΕ στο νόμο για το Ολυμπιακό Χωριό, παραχωρείται στο Ιδρυμα Βασίλη και Ελίζας Γουλανδρή, για να κτιστεί εκεί το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης.

Ο ΧΩΡΟΣ της Ριζαρείου και του άλσους της, στην καρδιά της Αθήνας, έχει παλιά ιστορία και πολλές περιπέτειες. Το 1974 κινδύνευσε για πρώτη φορά, όταν το ΔΣ έπεσε στα παζάρια να το πουλήσει, προκειμένου εκεί να κτιστεί ένα μαμούθ ξενοδοχείο, δυναμικότητας 1.500 κλινών.

ΞΕΣΗΚΩΘΗΚΑΝ τότε όχι μόνο οι περίοικοι, αλλά και πολλοί σύλλογοι και φορείς και ανάμεσά τους και η Κοσμητεία Τοπίου, με αποτέλεσμα να σταματήσει η «Εφοδος» του ξεπουλήματος, καθώς επίσης κι η κατεδάφιση των κτιρίων της σχολής που είχε αρχίσει.

ΛΙΓΟ αργότερα ο χώρος, εκτός από την εκκλησία και μικρό διατηρητέο κτίριο, περιήλθε στην ιδιοκτησία του δημοσίου. Κινδύνευσε όμως κι άλλη μια φορά το 1981. Διασώθηκε με ομόφωνη απόφαση του δήμου κι από τότε λειτουργούσε σαν κήπος, αλσύλλιο, μέχρις ότου και μετά τη σκόπιμη εγκατάλειψή του ενέσκηψαν οι αναμορφωτές με τα έργα του ΜΕΤΡΟ.

ΣΤΟ κείμενο διαμαρτυρίας που έχει κυκλοφορήσει η Επιτροπή Αγώνα για τη σωτηρία του άλσους Ριζάρη υπογραμμίζει ότι: «Εάν ο χώρος τσιμεντοποιηθεί, τότε από την οδό Ρηγίλλης μέχρι το "Χίλτον", σε μια έκταση όπου μέχρι τελευταία υπήρχαν δυο κήποι (ο του Αγίου Νικολάου, με τρεις προσβάσεις και ο της Ριζαρείου με πολλές προσβάσεις), ανοιχτός στο κοινό επί 24ώρου βάσης, τώρα δε θα υπάρχει πια τίποτε».

ΚΙ ΑΥΤΟ γιατί ο χώρος του λυκείου θα είναι αρχαιολογικός χώρος, το κουτσουρεμένο υπόλοιπο του άλσους (του Αγίου Νικολάου) πέρασε στο χώρο του Βυζαντινού Μουσείου και τελικά ο χώρος της Ριζαρείου θα τσιμεντοποιηθεί, προκειμένου να γίνει της κυρίας Ε. Γουλανδρή το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης.

ΚΑΙ το συμπέρασμα όπως το διατυπώνουν, οι κάτοικοι κι η Επιτροπή Αγώνα που χρόνια παλεύουν για τη σωτηρία του άλσους, είναι ότι γύρω στα 50 στρέμματα πράσινου είναι κατεστραμμένα είτε απρόσιτα για το κοινό. «Εμείς, παλαιοί κάτοικοι της περιοχής, την οποία πονάμε και αγαπάμε, αγωνιζόμαστε για να σώσουμε αυτά που τόσα χρόνια έδιναν ανάσα και χαρά όχι μόνο σε μας, αλλά και σε πολλούς άλλους κατοίκους της ευρύτερης περιοχής, καθώς και σε περαστικούς».

ΕΧΟΥΝ επίσης και μια ακόμη υπενθύμιση ιδιαίτερης σημασίας, όταν λένε πως το άλσος της Ριζαρείου «υπήρξε καταφύγιο πολύτιμο για τους περιοίκους με το μεγάλο σεισμό του περασμένου Σεπτέμβρη». Να προσθέσουμε πως αυτή η υπενθύμιση ισχύει και για πολλές άλλες πράσινες γωνιές που κινδυνεύουν να τσιμεντοποιηθούν.

Η ΕΠΙΤΡΟΠΗ Αγώνα, μαζί με τους κατοίκους και τους φορείς που παλεύουν μαζί τους, προσπαθεί με όλα τα μέσα να φράξει το δρόμο που τελικά θα αφανίσει μια ιστορική πράσινη γωνιά, το «τερπνότατον περιβόλιον» του Ριζάρη. Είναι μεγάλη δοκιμασία που έχει υποστεί το κέντρο της πρωτεύουσας κι όχι μόνο, αλλά κι η ευρύτερη περιοχή της Αττικής. Προχτές διαβάσαμε αποκαλυπτικά στοιχεία για τον Πειραιά.

Η ΕΦΟΔΟΣ διαρπαγής όχι φυσικά των βοσκοτόπων, αλλά των «φιλέτων» γενικεύεται. Και στην περιοχή που βρίσκεται η Ριζάρειος υπάρχουν και μερικά άλλα οικοπεδικά τεφαρίκια. Με τους «Ολυμπιακούς» τα ξεπουλήματα θα φουντώσουν. Σωστά βέβαια, στην ανακοίνωση των κατοίκων και της Επιτροπής, υπογραμμίζεται ότι: «Οι κήποι της Αθήνας δεν είναι οικόπεδο για χάρισμα για κανέναν απολύτως σκοπό». Αλήθεια, έτσι είναι. Αλλά τα σημαντικά αυτά αγαθά απαιτούν - χρειάζονται την αποφασιστική και συνεχή υπεράσπιση όλων μας.