Το αντικομμουνιστικό ψήφισμα της Πολιτικής Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης είναι για τον κάθε σκεπτόμενο πολίτη, όχι μια αβάσταχτη επιπολαιότητα, αλλά μια αποτρόπαιη σκοπιμότητα. Και δεν πρόκειται για μια πρωτοβουλία λίγων ανιστόρητων πολιτικών της «πεφωτισμένης» Ευρώπης, αλλά για άρρωστο σύμπτωμα μιας πολύπαθης εποχής, η οποία χάνεται στα σταυροδρόμια της πολιτικοκοινωνικής ρευστότητας και της αυξανόμενης γενικής σύγχυσης που επιβάλλει η γιγαντούμενη οικονομική παγκοσμιοποίηση.

Στο πλαίσιο αυτό βρίσκουν έδαφος και αναπτύσσονται διάφορα «πολιτικά ζιζάνια» που προσπαθούν προκλητικά να παραχαράξουν την ιστορία και τις αξίες της. Και ενώ επαιρόμαστε ότι ο πολιτισμός μας βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο του, διαπιστώνουμε ότι με κινήσεις όπως αυτή που εκπορεύεται από την προώθηση της σχετικής αντικομμουνιστικής υστερίας ξαναπέφτουμε σε μεσαιωνικές πρακτικές. Γι' αυτό τέτοιοι πολέμιοι της προόδου της ανθρωπότητας είναι επικίνδυνοι και η σύγκρουση μαζί τους είναι ο μόνος δρόμος.

Διότι η προσπάθειά τους να στήσουν ένα άλλο παγκόσμιο δικαστήριο για να καταδικάσουν τον κομμουνισμό, εξισώνοντάς τον μάλιστα με το ναζισμό, ουσιαστικά αποκαλύπτει το δικό τους πολιτικό, φασιστικό προσωπείο. Αυτοί οι κύριοι κόπτονται για τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά σιωπούν για το Γκουαντάναμο, για τον άδικο πόλεμο του Ιράκ, για την Κύπρο, διότι υποκρίνονται. Προασπίζουν δήθεν τη δημοκρατία, αλλά ουσιαστικά χαράσσουν διαχωριστικές γραμμές εκεί που έχουν συμφέρον για να αποπροσανατολίσουν από τα πραγματικά προβλήματα της Ευρώπης, διότι έχουν σχέδιο. Καταδικάζουν δήθεν μιαν ιδεολογία που μπορεί να είχε και άτυχες στιγμές, ενώ οι ίδιοι προωθούν τον πλανητικό έλεγχο από ένα «μεγάλο αδελφό» για την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, διότι αδιαφορούν για την κοινωνική δικαιοσύνη. Προσπαθούν να ξαναγράψουν δήθεν την Ιστορία, ενώ αδιαφόρησαν για πραγματικά παγκόσμια γεγονότα όπως λ.χ. η απαλοιφή της αρχαίας ελληνικής ιστορίας από το βιβλίο της Ιστορίας της Ευρώπης ή η καταλυτική αντιναζιστική συμβολή του σοβιετικού στρατού στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ή η επιστημονική και τεχνολογική συμβολή της στην κατάκτηση του διαστήματος, διότι θέλουν την Ιστορία να γράφεται ερήμην των λαών.

Ολα αυτά και πολύ περισσότερα επιχειρήματα δείχνουν όχι τη διάθεσή τους για δήθεν απονομή δικαιοσύνης, αλλά το σχέδιό τους για την παγιοποίηση της νεοφιλελεύθερης ιδέας του «τέλους της Ιστορίας» μέσα από μια προσπάθεια μίσους και παραχάραξης της ίδιας της ιστορίας του κομμουνισμού, που γράφτηκε από εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους. Γι' αυτό το φτωχό κοσμοείδωλο που προβάλλουν είναι επικίνδυνο για την πορεία της ανθρωπότητας. Διότι η ποικιλότητα κάθε μορφής είναι η βάση της ζωής και του πολιτισμού με την αναγκαία διαφορετικότητα να θεμελιώνει τη διαλεκτική πορεία που κατευθύνεται και μέσα από συγκρούσεις, οι οποίες συνθέτουν νέες συντεταγμένες. Η αντίσταση λοιπόν και η σύγκρουση ενάντια στην προσπάθεια πτώχευσης του πολιτισμού του ανθρώπου, ενάντια στο σχετικό μνημόνιο είναι οι αναπόφευκτες αξίες και δράσεις, διότι αυτό το μνημόνιο δεν πρέπει να περάσει. Θα 'ναι μια μεγάλη ντροπή που δε θα τιμά κανένα ελεύθερο άνθρωπο.