Ο Λουκιανός, ένας πολύ μεγάλος στην ηλικία φίλος μου, για να συμμετάσχει σε ένα διάλογο, πάντοτε, θέλοντας να είναι σίγουρος για τις απόψεις του, συνηθίζει να «κουβεντιάζει» το θέμα που τον απασχολεί πρώτα με τον εαυτό του. Πρώτα μονολογεί και ύστερα πιάνει κουβέντα με τους άλλους. Ολοι, λοιπόν, που τον ξέρουμε τον πειράζουμε. «Τι συμβαίνει»; ρωτάω. «Διαφώνησες με τον εαυτό σου»;

Κάνει νόημα στη γυναίκα του, ότι θέλει να μείνουμε μόνοι, και κλείνει την πόρτα. «Τι συμβαίνει; Κόλλησες»; τον πειράζω!

«Κόλλησα»; μου λέει. «Τα 'παιξα, αυτό είναι το σωστό! Για όλα μπορώ να σου δώσω εξηγήσεις. Μπορώ να σου αναφέρω με λεπτομέρειες τους λόγους και τις αιτίες, που επέτρεψαν να βγει όλο αυτό το σκατό στην επιφάνεια. Εγώ δεν έπεσα από τα σύννεφα, όπως έκανε η μισή Ελλάδα, όταν βγήκε στο φως και πήρε τέτοια δημοσιότητα το παραδικαστικό κύκλωμα, για παράδειγμα. Εξηγήσεις γι' αυτό το γεγονός μπορείς να βρεις σε γραπτά κάθε σοβαρού κοινωνιολόγου, πολιτικού αναλυτή, φιλοσόφου. Κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί να σου μιλήσει για τον καθημερινά αυξανόμενο αμοραλισμό της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Και βέβαια, δεν εκπλήσσομαι ούτε με την υποκρισία των γυναικών των εφοπλιστών και των βιομηχάνων, οι οποίες διοργανώνουν ημερίδες και απογευματινά «τσάγια», για να καταγγείλουν δήθεν την παιδική εργασία, την εξάπλωση του καρκίνου, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, την ίδια στιγμή που οι εταιρίες τους και οι βιομηχανίες τους κάνουν δουλεμπόριο, στύβουν τους δικούς τους εργαζόμενους και τους πίνουν, με ψηλά ποτήρια σαμπάνιας, το αίμα, δεν αφήνουν σπιθαμή γης και θάλασσας χωρίς δηλητήρια και χωρίς απόβλητα. Και αυτά είναι γνωστά και όποιος τα αμφισβητεί είναι βλάκας. Επικίνδυνος, μάλιστα, βλάκας!

Δε μιλάω, επίσης, για τη στήριξη που του προσέφερε ο υπουργός του και το ρολόι που του δώρισε! (Τι γελοία πράξη και αυτή!). Ούτε για τις πλάτες που έβαλε το Μητσοτακαίικο. Αυτό, ιδιαίτερα αυτό, γνωρίζει από θρασύδειλες μπαλωθιές (με την Αστυνομία να κρατάει τσίλιες). Γνωρίζει από εξασφαλισμένους προπηλακισμούς και απειλές (με την αστυνομία πάλι να κρατάει τσίλιες). Τσιφλίκι του θέλει την Κρήτη και τέτοιο την κράτησε χρόνια! (Με τη βοήθεια πάντα της Αστυνομίας). Δική του, λοιπόν, η Αστυνομία, δικό του το Λιμενικό, δική του η Αγροφυλακή.

Ολα αυτά τα καταλαβαίνω! Καταλαβαίνω, ακόμα, και το παράλογο γεγονός, για την ιστορία της Κρήτης, να βρεθούν Κρητικοί και να λάβουνε μέρος σε μια τέτοια, και τόσο παρδαλή, συγκέντρωση! Σε μια συγκέντρωση, που μόνον η Μακαρίτισσα η Παλαίστη, θα μπορούσε να διοργανώσει! Μια συγκέντρωση που γέλασαν και τα παρδαλά κατσίκια. Αφού γύρισε τουλάχιστον εκατό χρόνια πίσω πολιτικά και αισθητικά τη χώρα.

Ολα αυτά τα καταλαβαίνω! Να γραφτούν, όμως, για την περίπτωση, μαντινάδες, δεν το χωράει ο νους μου! Οσο και αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να βρω καμία δικαιολογία. Τι ντροπή! Τα 'παιξα, σου λέω, φίλε μου. Ακου να γραφτούν μαντινάδες»!