Ετσι ή αλλιώς, πάντως, τα όσα έγιναν - σύμφωνα με τις υπουργικές παραδοχές - και πολύ περισσότερο, τα όσα συμπεριλαμβάνονται στις διαβόητες «αντιτρομοκρατικές» και άλλες, ανάλογες συμφωνίες - οι οποίες περιβάλλονται με την ισχύ νόμου - βάζουν μπροστά στο εργατικό και λαϊκό κίνημα, μπροστά στον κάθε δημοκράτη πολίτη αυτής της χώρας, το κρίσιμο και σοβαρό καθήκον της υπεράσπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Της ανατροπής στην πράξη των αντιδημοκρατικών αυτών συμφωνιών και νόμων. Διότι - όπως χαρακτηριστικά τόνισε, προχτές, η Αλέκα Παπαρήγα - δεν υπάρχει νομιμότητα, όταν καταπατώνται τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και όταν παρεμποδίζεται η λαϊκή δράση.

Στο πλαίσιο αυτό, έχει αντικειμενικά ιδιαίτερες ευθύνες και ρόλο ο νομικός κόσμος της χώρας, ακόμη και εκείνο το μέρος του που αποτελεί το δικαστικό σώμα. Για παράδειγμα, το πρωτοφανές καλοκαιρινό πογκρόμ σε βάρος χιλιάδων αλλοδαπών γεννά μια σειρά εύλογα και σοβαρά ερωτήματα: Υπήρχε εισαγγελική έγκριση της τέτοιων διαστάσεων επιχείρησης και αν ναι, ποιο ήταν το σκεπτικό της; Εάν δεν υπήρχε, τι λένε σήμερα οι αρμόδιες δικαστικές αρχές; Εχουν ή δεν έχουν ευθύνη για την προστασία των δικαιωμάτων όλων των κατοίκων αυτής της χώρας, είτε είναι Ελληνες είτε αλλοδαποί και τι κάνουν γι' αυτό;