Η μεγάλη θέληση χιλιάδων νέων να μπουν στο χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού «σκοντάφτει» στην πολιτική της έλλειψης έργων υποδομής, της λειψής κρατικής χρηματοδότησης και της εμπορευματοποίησης κάθε αθλητικής δραστηριότητας.

Δεν πάει πολύς καιρός από τότε που η ΑΕ Λάρισας ανέβηκε στην Α΄ κατηγορία, κάνοντας τους Λαρισαίους να πανηγυρίζουν για την επάνοδό της στα «σαλόνια» του ποδοσφαίρου. Η ομάδα περιήλθε στα χέρια του μεγαλοεπιχειρηματία Πηλαδάκη, επιβεβαιώνοντας ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία βρίσκει πρόσφορο έδαφος στην πολιτική των κυβερνήσεων που μετατρέπει τον αθλητισμό σε πεδίο επιχειρηματικής κερδοσκοπικής δράσης.

Κάτι που φάνηκε και στη συνέχεια, όταν το υφυπουργείο Αθλητισμού συμφώνησε να δώσει «γην και ύδωρ» στον ιδιοκτήτη της ΑΕΛ για τη δημιουργία μεγάλου γηπέδου, το οποίο, εκτός από τους μεγάλους αγώνες που θα φιλοξενεί, θα πληροί και τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός μεγάλου εμπορικού κέντρου. Πρόθυμους συνεργάτες και βοηθούς σ' αυτή του την προσπάθεια, ο Κ. Πηλαδάκης βρήκε τόσο τη Νομαρχιακή και Δημοτική Αρχή Λάρισας όσο και τους τοπικούς βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Ετσι, η «βιτρίνα» θα γίνει ακόμα πιο φανταχτερή, για να κρυφτεί περισσότερο η χαώδης κατάσταση που επικρατεί στον ερασιτεχνικό αθλητισμό στο Νομό Λάρισας, εξαιτίας των πενιχρών κρατικών χρηματοδοτήσεων, της έλλειψης αθλητικών υποδομών κι άλλων μέσων για την ανάπτυξή του, προς όφελος της σωματικής και πνευματικής υγείας του λαού.

Στη Λάρισα, αν και υπάρχουν 345 αθλητικά σωματεία - ποδοσφαίρου, μπάσκετ, στίβου, κολύμβησης, βαρέων αθλημάτων, πολεμικών τεχνών κ. ά. - ο ερασιτεχνικός αθλητισμός φυτοζωεί, σε αντίθεση με τον «επαγγελματικό», που γιγαντώνεται με την εισβολή του ιδιωτικού κερδοσκοπικού τομέα στο χώρο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, με ευθύνη των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δεν έχουν καταβληθεί ακόμα στα περισσότερα σωματεία οι επιχορηγήσεις για τα έτη 2000, 2001, 2002. Ετσι, το κόστος για τη λειτουργία τους πέφτει στις πλάτες των γονιών, πολλοί από τους οποίους αδυνατούν να αντεπεξέλθουν και αναγκάζονται να σταματήσουν τα παιδιά τους από την αθλητική δραστηριότητα. Σε σωματεία του ποδοσφαίρου, του στίβου και της κολύμβησης το 50% των παιδιών που δραστηριοποιούνται, μετά από κάποια χρόνια εγκαταλείπουν για οικονομικούς, κυρίως, λόγους. Κατά συνέπεια, τα αθλητικά σωματεία δεν παίζουν τον κοινωνικό τους ρόλο και στην πλειοψηφία τους επιδίδονται σ' ένα κυνήγι χορηγών - επιχειρηματιών, οι οποίοι δε χάνουν, βεβαίως, την ευκαιρία να «αναγορευτούν» σε «ευεργέτες» προκειμένου να διαφημίσουν την πραμάτεια τους.

Στο ποδόσφαιρο στο Νομό Λάρισας δραστηριοποιούνται 187 σωματεία, στα οποία συμμετέχουν 1.200 παιδιά. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση γίνεται δραματική λόγω της μη καταβολής της κρατικής χρηματοδότησης για το 2002 και το 2003 κι ενώ τα έξοδα και οι απαιτήσεις αυξάνονται. Οι γονείς, για να συνεχίσουν τα παιδιά τους ν' ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, πληρώνουν ετησίως, το λιγότερο, μια συνδρομή, που φτάνει τα 100 ευρώ, για ανάγκες όπως η οργάνωση των αγώνων, η μετακίνηση των ομάδων στα εκτός έδρας παιχνίδια, η αγορά στολών και παπουτσιών κ.ά. Μεγάλο είναι το πρόβλημα της έλλειψης γηπέδων, ιδιαίτερα για την προπόνηση των αθλητών, καθώς και αποδυτηρίων.

Στην κολύμβηση υπάρχουν 4 σωματεία και συμμετέχουν περίπου 700 παιδιά στα τμήματα εκμάθησης, προαγωνιστικών και αγωνιστικών δραστηριοτήτων. Οπως, όμως, είναι φανερό, αυτός ο αριθμός παιδιών δεν μπορεί ν' αθληθεί στο ένα και μοναδικό κολυμβητήριο του ΕΑΚ Λάρισας και σε μια μικρή πισίνα του δήμου στη Νεάπολη. Ετσι, πολλά παιδιά αναγκάζονται να κολυμπούν το ένα πάνω στο άλλο, κάτι που εγκυμονεί πολλούς κινδύνους για την ασφάλειά τους. Οταν, μάλιστα, δεν υπάρχει και γιατρός, τότε οι κίνδυνοι γίνονται ακόμα μεγαλύτεροι. Και, βεβαίως, οι πενιχρές επιχορηγήσεις που φτάνουν μόλις στα 2.000 ευρώ, ετησίως, δε επαρκούν να καλύψουν ούτε τις στοιχειώδεις ανάγκες.

Απελπιστική η κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα 700 παιδιά και ενήλικοι που συμμετέχουν στα 3 σωματεία του στίβου, αφού μπορούν να προπονηθούν και να αθληθούν μόνο «καιρού επιτρέποντος» σε ένα και μόνο, πολύ μικρό, διάδρομο που υπάρχει κάτω από τις κερκίδες στο ΕΑΚ και μια μικρή αίθουσα στο κλειστό γυμναστήριο της Νεάπολης.

Οσον αφορά στα παιδιά με ειδικές ανάγκες, η υποδομή είναι ανύπαρκτη και τους στερεί το δικαίωμά τους στη φυσική αγωγή και τον αθλητισμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο αθλητικό σωματείο για άτομα με κινητικές αναπηρίες συμμετέχουν στο στίβο μόνο ένα άτομο και άλλα οκτώ στο μπάσκετ, τα οποία και παλεύουν «με νύχια και με δόντια» για να παραμείνουν, καθώς δεν υπάρχουν ούτε οι υποτυπώδεις μπάρες για τη διευκόλυνσή τους.

Στον ντορό της κυβερνητικής πολιτικής εμπορευματοποίησης του αθλητισμού κινούνται απαρέγκλιτα οι δημοτικές αρχές Λάρισας, επί δημαρχίας Καφέ και Τζανακούλη, υπονομεύοντας το έργο που άφησε η δημοτική αρχή επί δημαρχίας του αείμνηστου κομμουνιστή Αριστείδη Λαμπρούλη. Η ίδρυση του Αθλητικού Οργανισμού Δήμου Λάρισας (ΑΟΔΛ) το 1983 ήταν μια κατάκτηση για το λαό της πόλης και πρωτοποριακό βήμα για το χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, ενώ σηματοδότησε ανάλογες πρωτοβουλίες και σε άλλους δήμους της χώρας. Σήμερα ο ΑΟΔΛ έχει μετατραπεί σε κερδοσκοπικό φορέα.

Οπως τονίζει σε δήλωσή του στο «Ρ» ο Αγις Παπαστεργίου, επικεφαλής της «Δημοτικής Συνεργασίας» Λάρισας, «η εμπορευματοποίηση του αθλητισμού και η χρησιμοποίησή του για εντυπωσιασμό ανατρέπουν τις αξίες και τα ιδανικά του και επιδρούν αρνητικά στην ανάπτυξη της συνείδησης του λαού και ειδικότερα της νεολαίας». Και συνεχίζει: «Οι δημοτικές αρχές που πρόσκεινται στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ, τελμάτωσαν το αθλητικό "γίγνεσθαι" της πόλης μας και με την πολιτική τους ενισχύουν τη λογική της λειτουργίας του ΑΟΔΛ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, πέρα και έξω από το σκοπό και το πνεύμα της ίδρυσής του. Ετσι η συμμετοχή των Λαρισαίων στις όποιες εκδηλώσεις του και η χρήση των γηπέδων από τις ομάδες και τη νεολαία πληρώνονται αδρά».

Καταλήγοντας, επισημαίνει: «Η "Δημοτική Συνεργασία" πάλευε και παλεύει, στοχεύοντας στην ανάπτυξη του μαζικού - λαϊκού αθλητισμού, στη δημιουργία αθλητικής υποδομής και έργων που θα διατίθενται όλες τις μέρες και ώρες της εβδομάδας με ελεύθερη, δωρεάν είσοδο. Απαραίτητη προϋπόθεση αποτελεί η στενή συνεργασία με όλα τα αθλητικά σωματεία της πόλης, τις Ενώσεις και τις Τοπικές Επιτροπές».

«Ως αποτέλεσμα της πολιτικής πλήρους αδιαφορίας για την ανάπτυξη του μαζικού - λαϊκού αθλητισμού, που εφαρμόζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις, ο σχολικός αθλητισμός βρίσκεται σε τέλμα. Δεν υπάρχει η απαραίτητη υποδομή στα σχολεία για την άθληση και τη φυσική αγωγή των μαθητών, παρά μόνο κάποια μικρά γυμναστήρια και αυτά με ελλείψεις», σημειώνει, μιλώντας στο «Ρ», ο Κ. Πατσίκας, καθηγητής Φυσικής Αγωγής. Και συνεχίζει: «Εκτός από το γεγονός ότι τα κρατικά κονδύλια είναι ψίχουλα, ένας, επιπλέον, βασικός λόγος που αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τη συμμετοχή των μαθητών στο αθλητικό "γίγνεσθαι" είναι η έλλειψη ελεύθερου χρόνου, που τους στερεί ο ταξικός χαρακτήρας του εκπαιδευτικού συστήματος. Πώς να προλάβουν τα παιδιά ν' ασχοληθούν με τον αθλητισμό, είτε στο σχολείο, είτε μέσα από τα ερασιτεχνικά σωματεία, όταν δεν τους μένει καθόλου χρόνος, αφού όλη η μέρα τους είναι σχολείο, φροντιστήριο και διάβασμα;». Και καταλήγει: «Η φυσική αγωγή και ο αθλητισμός είναι κοινωνικό αγαθό, καθώς αποτελούν κομμάτι της πολιτιστικής και της γενικότερης ανάπτυξης του λαού κι επομένως αποτελεί ζωτικής σημασίας ανάγκη η ανάπτυξη λαϊκών αγώνων για το δικαίωμα στον μαζικό λαϊκό αθλητισμό».