Η βομβιστική δολοφονική επίθεση κατά του πρώην πρωθυπουργού του Λιβάνου, Ραφίκ Χαρίρι, στις 14 Φλεβάρη 2005, φάνηκε εξαρχής ότι σηματοδοτούσε την έναρξη μιας νέας μακράς περιόδου αποσταθεροποίησης και αβεβαιότητας για τη χώρα. Αν και, λογικά, πίσω από τη δολοφονία αυτή δε θα μπορούσαν να βρίσκονται οι συριακές μυστικές υπηρεσίες, για τον απλούστατο λόγο ότι στην παρούσα χρονική στιγμή και υπό τις συνθήκες της αφόρητης πίεσης που δέχεται η Δαμασκός από την Ουάσιγκτον για να «συμμορφωθεί», όσον αφορά στις αμερικανικές απαιτήσεις για την «ευρεία Μέση Ανατολή», όλα τα βέλη στράφηκαν προς την ηγεσία Ασαντ.

Τα συριακά στρατεύματα, που βρίσκονταν στο Λίβανο μετά από συμφωνία και των ΗΠΑ (και ασχέτως αν η συριακή πολιτική στο Λίβανο μπορεί, όντως, να δεχτεί επικρίσεις από πολλές απόψεις), αποχώρησαν σε τρεις φάσεις μέχρι τα μέσα Μάη, πριν από τη διεξαγωγή των βουλευτικών εκλογών. Εντούτοις, η «ηρεμία» δεν αποκαταστάθηκε. Ακολούθησε σειρά βομβιστικών επιθέσεων, μέσα στις οποίες συμπεριλαμβάνεται η δολοφονία του πρώην ΓΓ του ΚΚ Λιβάνου, Τζορτζ Χάουι. Τελευταίος στόχος ο βουλευτής και δημοσιογράφος Γκιμπράν Τουένι. Ολες οι κηδείες μετατράπηκαν σε αντισυριακές διαδηλώσεις. Παρά τα πολλά λογικά κενά, οι κατηγορίες απευθύνονται πάντα στη Δαμασκό, που πλέον βρίσκεται στο στόχαστρο και του ΟΗΕ, με πρόσχημα την έρευνα που διεξάγεται για τη δολοφονία Χαρίρι.