Ιστορικό στέλεχος του παγκόσμιου κινήματος ειρήνης από τα πρώτα του βήματα, με μακρά πορεία αγώνων στο ενεργητικό του κι έχοντας περάσει από διάφορα σταυροδρόμια - ανάμεσα σ' αυτά κι ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Ινδίας, από την εποχή του Μοχαντάς (Μαχάτμα) Γκάντι ακόμη - ο Ρόμες Σάντρα διατηρεί παρ' όλα τα χρόνια του μια φλόγα καλά κρυμμένη κάτω από τους ήπιους τρόπους του. Είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε τον Επίτιμο Πρόεδρο του ΠΣΕ στο περιθώριο της πρόσφατης Συνδιάσκεψης του Συμβουλίου στην Αθήνα. Μας μίλησε για ένα «νέο κίνημα» αντίστασης, που κερδίζει έδαφος παγκόσμια και οδηγεί τα πράγματα σε τροπές που δεν αρέσουν ακριβώς στους εμπνευστές της «Νέας Τάξης»...

-Ας ξεκινήσουμε με το πώς είδατε τις εργασίες της Συνδιάσκεψης του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης στην Αθήνα. Τι εντύπωση αποκομίσατε σε ό,τι αφορά τις αποφάσεις που ελήφθησαν;

- Νομίζω ότι όλοι όσοι συμμετείχαν στη Συνδιάσκεψη ένιωσαν ότι κάτι πολύ σημαντικό συνέβη εδώ. Υπήρξε, κατά την άποψή μου, ένα σπουδαίο, νέο βήμα εμπρός, για την ενίσχυση ενός καινούριου κινήματος, ενάντια στη «Νέα Τάξη Πραγμάτων», ενάντια στα συμφέροντα των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Γερμανίας, ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Νέες κινήσεις προγραμματίστηκαν. Υιοθετήθηκε μια κοινή απόφαση, στην οποία, και αυτό ήταν το πιο σημαντικό νομίζω, λάβαμε πρωταρχικά υπόψη μας τους βομβαρδισμούς ενάντια στη Γιουγκοσλαβία. Μάς απασχόλησε η καμπάνια ενάντια στην εκστρατεία του ΝΑΤΟ, στην οποία αυτή η χώρα (σ.σ.: η Ελλάδα) έπαιξε αποφασιστικό ρόλο, κι άνθρωποι από όλο τον κόσμο μίλησαν για το ζήτημα της Γιουγκοσλαβίας και την κινητοποίηση στην Ελλάδα και αλλού. Αυτά τα γεγονότα κατέστησαν σαφή τον τελικό στόχο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης. Υπήρξαν στο παρελθόν δύσκολες περίοδοι, κάποιοι δισταγμοί στη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά πλέον προχωράμε το κίνημα μπροστά, σύμφωνα με τις αρχές και τον καταστατικό χάρτη του, ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για τη μάχη της απελευθέρωσης. Εκφράσαμε την αλληλεγγύη μας με το λαό της Κύπρου, το λαό της Παλαιστίνης, όλους τους μαχόμενους λαούς. Είναι μια πολύ δυναμική συγκυρία η σημερινή. Με προβλήματα όπως η υπανάπτυξη, η πείνα, η φτώχεια - η ανάγκη της μάχης ενάντια σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα υπογραμμίστηκε. Πολλές από τις αντιπροσωπείες ήταν από τον «Τρίτο Κόσμο», όπως τον αποκαλούν στη Δύση. Μάλλον επειδή θεωρούν τους λαούς των χωρών αυτών, του «Τρίτου Κόσμου», ανθρώπους τρίτης τάξης. Αλλά το ζήτημα της ανάπτυξης δεν είναι μόνο πρόβλημα των «αναπτυσσόμενων» χωρών. Είναι ζήτημα που αφορά όλες τις χώρες του κόσμου. Η παγκοσμιοποίηση, η δράση της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των πολυεθνικών επιχειρήσεων, όλα αυτά προκαλούν μεγάλη αναστάτωση, ζωτικά προβλήματα σε πολλά μέρη του κόσμου.

Μάς απασχόλησαν προβλήματα όπως αυτό του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, που θα συζητηθεί προσεχώς σε ειδική διάσκεψη του ΟΗΕ στη Γενεύη κι αργότερα στην Κοπεγχάγη, προβλήματα που άπτονται ζητημάτων όπως η υπανάπτυξη και η φτώχεια, η ανεργία. Συζητήθηκαν κινήσεις και δράσεις διάφορων μορφών, που πρέπει να αναλάβουμε.

Νομίζω ότι αυτή η Συνδιάσκεψη μάς πήγε μπροστά. Και θεωρώ ότι ικανοποίησε όλους τους αντιπροσώπους το γεγονός ότι το ελληνικό κίνημα ειρήνης, η ΕΕΔΥΕ, θα αποτελεί την έδρα του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης στο εξής. Εδώ, στην Αθήνα. Πρέπει να πω ότι δεν είναι απλώς μια ευκαιριακή απόφαση. Δουλέψαμε για αρκετό καιρό προσπαθώντας να πείσουμε το ελληνικό κίνημα να συμφωνήσει στην πρότασή μας. Νιώθουμε ότι αυτή τη χρονική στιγμή, σε αυτή τη στροφή του κόσμου, καθώς η επίθεση γιγαντώνεται από τον ιμπεριαλισμό, υπό τη μορφή του ΝΑΤΟ και άλλων εκφραστών του, η χώρα στην οποία βρίσκεται το κέντρο της δραστηριότητας του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης πρέπει να αντανακλά τη θέση μας. Και δεν πιστεύω ότι το αντιπολεμικό κίνημα ήταν δυνατότερο οπουδήποτε αλλού, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά την επίθεση και τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας, από όσο ήταν στην Ελλάδα. Σε ολόκληρη τη χώρα, κι εκτός αυτής, στο Βελιγράδι, σε γέφυρες της Γιουγκοσλαβίας που βομβαρδίστηκαν, έγιναν διαδηλώσεις. Ετσι, λοιπόν, η απόφαση να έρθει εδώ η έδρα μας ήταν μια αντανάκλαση της αποφασιστικότητάς μας να λάβει το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης τη θέση που πάντοτε θα έπρεπε να έχει. Και να μην αφήνει την προσοχή του να αποσπάται από μερικά ζητήματα. Νομίζω ότι αφουγκραστήκαμε εδώ το σφυγμό του τι συμβαίνει στον κόσμο. Φυσικά υπήρξαν και τυπικά ζητήματα, όπως η εκλογή εκτελεστικού σώματος του ΠΣΕ, προέδρων και αντιπροέδρων, και άλλα. Συνολικά, ήταν μια σπουδαία Συνδιάσκεψη, που είχε πιστεύω θετικά αποτελέσματα. Το ζητούμενο τώρα είναι να προχωρήσουμε, να εφαρμόσουμε τις αποφάσεις που λάβαμε.

- Πράγμα που μας οδηγεί στην επόμενη ερώτηση που θέλαμε να κάνουμε. Πιστεύετε ότι ο δρόμος του ΠΣΕ θα είναι σαφής και ενιαίος; `Η δύσκολος και τρικυμιώδης, με ουσιώδεις διαφορές να ανακύπτουν μεταξύ των μελών του, ικανές να μετριάσουν ή χειρότερα να αλλοιώσουν τις αποφάσεις του;

- Πιστεύω ότι δε θα υπάρξουν τέτοιες διαφορές. Νομίζω ότι είναι κοινή η αποφασιστικότητα, και αυτό φάνηκε στο πνεύμα της απόφασης της Συνδιάσκεψης, που όλοι οι συμμετέχοντες προσυπέγραψαν. Δίχως δισταγμό, δίχως να φοβηθούν τη μια ή την άλλη λεπτομέρεια. Θα υπάρξουν φυσικά κάποιοι που θα θέλουν πάντα να καταστρέψουν, να διαλύσουν το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης, το προσπαθούν εξάλλου από πολύ καιρό. Κάποιοι το προσπάθησαν κι εδώ, κάποιοι το είχαν προσπαθήσει και πριν από 10 χρόνια. Αλλαγές έγιναν. Αλλά οι αρχές του Παγκοσμίου Συμβουλίου Ειρήνης τηρούνται. Μόνο η καταστρατήγηση και η παρερμήνευσή τους θα οδηγήσουν σε μια ενδεχόμενη καταστροφή.

Το κάθε τι είναι δύσκολο, σύμφωνοι. Αλλά αυτή είναι μια στιγμή που οι άνθρωποι, δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων, βαδίζουν απέναντι σε κοινά προβλήματα - δείτε για παράδειγμα το κίνημα κατά της ανεργίας στην Ευρώπη. Δείτε το κίνημα για το φόρο Τόμπιν, που έστω κι αν κανείς διαφωνεί με την ουσία του, έχει σημασία. Εννοώ ότι υπάρχουν ομάδες ανθρώπων, που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα, και δεν είναι κατ' ανάγκην οργανωμένοι σε ένα κίνημα. Υπάρχουν, όμως, δίκτυα. Οπως οι αγρότες δίχως γη, στη Βραζιλία, οι κομπανιέρος, οι εργαζόμενοι που διαδηλώνουν παντού, ακόμη και στην Ντάουνινγκ Στριτ, στην Ουάσιγκτον, στο Σιάτλ νωρίτερα. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι είναι το κίνημα. Και καθήκον μας είναι να συνδεθούμε με αυτό το κίνημα. Αντιπροσωπεύω το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης στη Σύνοδο του ΟΗΕ στη Γενεύη και στη Βιέννη, προεδρεύω της στρογγυλής τράπεζας για την ανάπτυξη. Προσπαθούμε να έρθουμε σε όσο το δυνατό στενότερη επαφή με αυτά τα καινούρια δίκτυα που αναφαίνονται, ώστε να βοηθηθούν.

- Κάτι όχι τόσο εύκολο όσο ακούγεται.

- Φυσικά. Υπάρχουν προσπάθειες για να μη γίνει τίποτε υπέρ τους από τον ένα και από τον άλλο, από την Παγκόσμια Τράπεζα, από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Που λένε ότι την ευθύνη πρέπει να την αναλάβει η κοινωνία (civil society). Ξέρετε τι εννοούν; Οτι πρέπει να αναλάβει τα πάντα ο αποκαλούμενος «ιδιωτικός τομέας». Αυτός έχει τα χρήματα, λένε, κι αυτός πρέπει να συνεργάζεται με τον ΟΗΕ. Τώρα, όταν αναφέρονται στον «ιδιωτικό τομέα», δεν εννοούν βέβαια τον μικροπωλητή εδώ έξω, αλλά τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, τις μεγαλύτερες από αυτές. Θέλουν λοιπόν να αναθέσουν τα πάντα σε αυτές και να καταστήσουν τον ΟΗΕ ένα άψυχο, αναποτελεσματικό, άχρηστο σώμα. Πράγμα που είδαμε με την προσπάθεια να μεταφερθούν αρμοδιότητές του στο ΝΑΤΟ.

Νομίζω ότι πρέπει να εκμεταλλευτούμε κάθε προσπάθεια που έχουμε για να χτίσουμε ενότητα μεταξύ όλων αυτών που μάχονται. Κάποιοι μιλούν για ένα «ευρύτερο κίνημα». Αυτό είναι το ευρύτερο κίνημα.

-Διερωτώμαστε πόσο έχει βάση η φιλολογία περί προσπαθειών των πολυεθνικών επιχειρήσεων, όπως και διάφορων άλλων, να «επηρεάσουν» το κίνημα ειρήνης, με κάθε διαθέσιμο μέσο. Για παράδειγμα έχουμε υπόψη μας τις προθέσεις της ΕΕ να μεταβάλει το χαρακτήρα του ΠΣΕ, χρηματοδοτώντας το, ελέγχοντάς το, καθιστώντας το μια ακόμη μη κυβερνητική οργάνωση.

- Με ρωτάτε σκληρά πράγματα, αλλά δεν έχω ενδοιασμό να απαντήσω. Δε θα μιλήσω ως υψηλόβαθμος διπλωμάτης, γιατί δεν είμαστε διπλωμάτες στο Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης - τουλάχιστον εγώ δεν είμαι. Λυπάμαι για το γεγονός ότι κάποιες από τις εθνικές επιτροπές ειρήνης θέλουν να συνθηκολογήσουν. Και για το ότι κάποιες έχουν προσκολληθεί σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ή θέλουν να γίνουν μέλη άλλων μη κυβερνητικών οργανώσεων, οι οποίες ανήκουν σε δυνάμεις πλήρως αντίθετες, αντίπαλες σε κάθε αρχή και σκοπό μας. Δε θα πω ονόματα, δε θέλω να γίνω πιο συγκεκριμένος και δε θα είχε νόημα. Θα πω όμως τούτο: ή από τη μια πλευρά μπορεί να είναι κανείς, ή από την άλλη. Δεν μπορεί να μιλά κανείς για την ειρήνη κατά περίσταση και μόνον όταν θέλει να υποστηρίξει κάτι. Ενα κίνημα ειρήνης που θα υποστηρίζεται από πολυεθνικές, την Παγκόσμια Τράπεζα, το ΔΝΤ, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ ακόμη - ακόμη, δυνάμεις του ιμπεριαλισμού δηλαδή, δε θα ήταν και τόσο μεγάλο, ή σημαντικό, ή ανεξάρτητο. Αλλά θα είχε τα ΜΜΕ στο πλευρό του, το θόρυβο υπέρ του και τα χρήματα πίσω του.

Τα χρήματα είναι λάθος λόγος για να παραπονιέται κανείς. Ολοι μας έχουμε πρόβλημα χρημάτων στις επιτροπές μας και τα κινήματά μας, ναι. Αλλά είναι η δράση που μετράει. Αν ρωτήσουμε τις τοπικές επιτροπές στην Ελλάδα, είμαι σίγουρος ότι θα μας το πουν. Οταν υπάρχει δράση, θα φέρει από μόνη της κάποια χρήματα. Το σημαντικό είναι να έχεις οργάνωση που μπορεί να σου φέρει πόρους για να προχωρήσεις στη δράση.

-Οσον αφορά τη δική σας χώρα, την Ινδία, σημειώνονται εξελίξεις με σημασία. Εχουμε στο Νέο Δελχί μια κυβέρνηση που προκάλεσε πυρηνική κούρσα 2 χρόνια πριν, μιλά σήμερα για ειρήνη, χωρίς όμως να συνδιαλέγεται ούτε καν διπλωματικά με την ηγεσία της «αντιπάλου» της χώρας, για 50 τόσα χρόνια. Πιστεύετε ότι υπάρχει δυνατότητα προόδου με τις σημερινές κυβερνήσεις, του εθνικιστή Αταλ Μπιχάρι Βάτζπαϊ από τη μια και του Πακιστανού στρατηγού Περβέζ Μουσαράφ από την άλλη;

- Ασφαλώς δεν πιστεύω ότι αυτές οι κυβερνήσεις, με τον χαρακτήρα που έχουν, μπορούν να οδηγήσουν σε πρόοδο. Μόνο οι λαοί μπορούν. Αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε, δεν μπορούμε να περιμένουμε. Είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία στην Ινδία, εννοώ το κίνημα ειρήνης. Βρισκόμαστε παντού. Οι θέσεις μας ακούγονται. Και είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος που, εξ αρχής, και άλλες δυνάμεις, η Αριστερά της Ινδίας, όπως κι ένα κίνημα στο Πακιστάν, υπό πολύ περισσότερο δύσκολες συνθήκες εκεί, και πριν τη χούντα και σήμερα, αντιστάθηκαν και στις πυρηνικές δοκιμές αλλά και στην πυρηνική κούρσα. Εχουμε κοινά προβλήματα με το λαό του Πακιστάν, όπως είναι η πείνα κι η οικονομική εξαθλίωση των λαϊκών μαζών.

Υπήρξε πρόσφατα μια επίσκεψη από τον Αμερικανό Πρόεδρο, τον Μπιλ Κλίντον, στην Ινδία και το Πακιστάν. Ξέρετε, στον διεθνή Τύπο σχεδόν τίποτε δεν αναφέρθηκε, αλλά υπήρξαν τεράστιες διαδηλώσεις. Ενα από τα βασικά μας συνθήματα ήταν «γύρνα πίσω». Κι ένα ακόμη ήταν «η Ινδία δεν είναι για πούλημα». Διότι ο Κλίντον ήρθε να προωθήσει στρατηγικές και οικονομικές επιδιώξεις της χώρας του. Το έχουμε ξαναδεί να συμβαίνει: ιδιωτικοποιήσεις, κλείσιμο συμφωνιών για παροχή φθηνού εργατικού δυναμικού, εκμετάλλευση της πείνας και της εξαθλίωσης των ανθρώπων, καταλήστευση των πόρων χωρών.

-Εξάλλου έχετε νωπές τέτοιες οδυνηρές μνήμες: η Ινδία έχει μόλις μισό αιώνα που ξέφυγε από τα δεσμά της αποικιοκρατίας...

- Κι όχι απόλυτα. Ξέρετε, εμείς λέμε ότι πλέον δίνουμε τον δεύτερο πόλεμό μας για την ανεξαρτησία. Αυτή τη φορά, για την οικονομική μας ανεξαρτησία. Ετσι, όταν λέμε ότι «η Ινδία δεν είναι για πούλημα», ουσιαστικά δηλώνουμε την αντίθεσή μας στη νέα ληστεία, της «παγκοσμιοποίησης», την πορεία προς μια οικονομία της αποκαλούμενης «ελεύθερης αγοράς». Στενά συνδεδεμένο με αυτήν την πορεία είναι και το ζήτημα των απευθείας ξένων επενδύσεων (Foreign Direct Investment, FDI). Βέβαια στην πραγματικότητα τα περισσότερα από αυτά τα χρήματα ξοδεύονται σε πυρηνικά, οπότε έχουμε μια ωραία... επιστροφή. Πρέπει πάντως να προσέχει κανείς τις εξελίξεις.

Το προβαλλόμενο από τον Τύπο ως «σημαντικό» είναι ότι οι ΗΠΑ έχουν αλλάξει την πολιτική τους θέση, τη στήριξη προς το Πακιστάν, και τώρα υποστηρίζουν «στρατηγικά» την Ινδία. Ανοησίες. Το Πακιστάν πάντοτε υπήρξε εργαλείο της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, και σήμερα επίσης, που έχει στρατιωτική δικτατορία. Δε συνέβη τίποτα. Η στρατιωτική δικτατορία στρέφεται εναντίον του λαού, όχι εναντίον των ΗΠΑ. Είναι συνέταιρός τους.

-Στα πιο «εσωτερικά» της Ινδίας, πώς βλέπετε να εξελίσσονται τα ζητήματα της αγροτικής μεταρρύθμισης, της πάλης για δικαιότερη κατανομή του εισοδήματος; Ακόμη, φοβάστε ότι κάποιοι θα προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν τη φυλετική πανσπερμία της Ινδίας για να προκαλέσουν τοπικές συγκρούσεις;

- Ο λαϊκός αγώνας φθάνει σε μια αποκορύφωση αυτόν τον καιρό. Στα χωριά, οι αγρότες δίχως γη καταφέρνουν να αποσπάσουν γη από τους τσιφλικάδες, τους λεγόμενους και «ανέγγιχτους» (untouchables). Και τα καταφέρνουν. Οσο για τους τοπικούς πολέμους, πάντα υπήρχαν τέτοιοι. Από το 1947, όταν έφευγαν οι Βρετανοί, αλλά και νωρίτερα, τόσο στην Ινδία όσο και στο Πακιστάν. Η έγνοια των αποικιοκρατών ήταν πάντα, άλλωστε, να διατηρούν αναμμένη τη φωτιά των τοπικών συγκρούσεων. Στο Πακιστάν υπάρχουν σήμερα πιο δυσχερείς συνθήκες, βέβαια, αφού έχουμε μια στρατιωτική δικτατορία. Στην Ινδία, έχουμε ένα κόμμα ακροδεξιών αναφορών στην κυβέρνηση, το Μπαρατίγια Τζανάτα (BJP), κι από πίσω το φασιστικό κίνημα RSS, όμως δεν είναι οι κυρίαρχες δυνάμεις στο πολιτικό σκηνικό, και ούτε ο στρατός μπορεί να παίξει ρόλο αντίστοιχο με εκείνον που παίζει ο στρατός του Πακιστάν. Αν το κυβερνών κόμμα καταδιώξει εθνικές μειονότητες, μουσουλμάνους και χριστιανούς, αντιμετωπίζει κατακραυγή, υπάρχουν νόμοι εναντίον τέτοιων συμπεριφορών. Και μαχόμαστε ενάντιά τους.

Το βασικό ζήτημα είναι, για εμάς, η φτώχεια. Το πρόβλημα είναι τεράστιο και επιδεινώνεται από απρόβλεπτους παράγοντες, όπως ήταν η φετινή ξηρασία. Οι υποδομές είναι ανύπαρκτες, δεν υπήρχε διαθέσιμο νερό, ούτε για τους ανθρώπους ούτε για τα ζώα. Πέθαναν εκατοντάδες. Παρ' όλα αυτά, δεν είχαμε λιμό, που, επί αποικιοκρατίας, ερχόταν με συχνότητα 10 χρόνων... Ηταν μια τρομερή εμπειρία, όποιος δεν την έχει ζήσει δεν μπορεί να διανοηθεί τη φρίκη που προκαλεί.

-Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι η κακή διαχείριση πόρων, ούτε είναι μοναδικό. Εχουμε π.χ. χώρες όπως είναι η Νιγηρία, παραγωγός πετρελαίου, στην οποία οι κάτοικοι δεν έχουν βενζίνη ούτε καύσιμο για φωτισμό... Κι ας αυξάνονται οι εξαγωγές, κατά τα στοιχεία.

- Μα, τι σημαίνει στ' αλήθεια το ότι «οι εξαγωγές αυξάνονται»; Οτι οι πολυεθνικές επιχειρήσεις μπαίνουν, καταληστεύουν το πετρέλαιο και το μεταφέρουν στους προορισμούς που θέλουν, με τη συνεργασία των εκεί κυβερνώντων. Η φτώχεια δε γεννάται εν κενώ. Κακή διαχείριση μπορεί να υπάρχει, αλλά είναι μία μόνο από τις αιτίες. Το πρόβλημα αναπτύσσεται υπό συγκεκριμένους όρους. Οι οποίοι, βέβαια, έχουν πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα στις συνθήκες της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης».

-Μπορεί το κίνημα ειρήνης, στους παρόντες συσχετισμούς, να απαντήσει αποτελεσματικά;

- Ναι. Ξαναείπα ότι άποψή μου είναι ότι το κίνημα δυναμώνει και θα συνεχίσει να δυναμώνει. Η προσωπική μου εμπειρία, από τη δουλιά με τα δίκτυα των ανθρώπων που παλεύουν σε πολλές χώρες του πλανήτη, αλλά και η εμπειρία που είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε εδώ με πολλούς από τους συνέδρους στη Συνδιάσκεψη, δείχνουν ότι η προσπάθειά μας βρίσκει διαρκώς αυξανόμενη απήχηση. Στις σημερινές συνθήκες, το Παγκόσμιο Συμβούλιο Ειρήνης έχει νέους ρόλους να διαδραματίσει.