Η ανάγκη για άθληση εμπορευματοποιείται, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και των εργαζόμενων στον κλάδο

Ο «Ρ» μίλησε με τρεις νέους εργαζόμενους, τον Νίκο Γαρδίκη, πρόεδρο του σωματείου, τον Νίκο Σεχίδη και τον Κυριάκο Αγγελόπουλο. Και οι τρεις δήλωσαν ότι όσοι σήμερα έχουν την «τύχη»... να βρουν δουλιά, εργάζονται με τις χειρότερες εργασιακές σχέσεις. Το μεγαλύτερο μέρος των γυμναστών - προπονητών δουλεύει ανασφάλιστο, με ατομικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου που σε καμία περίπτωση δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. Με εξευτελιστικούς μισθούς που είναι κάτω και από την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση που υπογράφει η συμβιβασμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ. Με σπαστά ωράρια, 2ωρα, 4ωρα, 6ωρα στα αθλητικά σωματεία και τους δήμους. Με 4 ευρώ την ώρα στα γυμναστήρια. Εξαιτίας αυτής της κατάστασης, πολλοί αναγκάζονται να κάνουν δυο και τρεις δουλιές, για να καταφέρουν να συγκεντρώσουν, δουλεύοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ ένα μισθό των 800 ευρώ. Ετσι, δεν υπάρχει ελεύθερος χρόνος, ούτε προσωπική ζωή, πολλές φορές ούτε καν χρόνος για να αθλούνται οι ίδιοι.

Οι εργοδότες στα γυμναστήρια πληρώνουν την ώρα από 2 έως 4 ευρώ. Για να συμπληρώσουν το μεροκάματο οι γυμναστές εξαναγκάζονται να κάνουν περισσότερες από μία δουλιές...

Στο ολοήμερο, όπως μας είπε ο Νίκος, η ώρα πέρσι πληρωνόταν με 10 ευρώ. Με τη φετινή σύμβαση του υπουργείου Παιδείας, η ώρα όχι μόνο δεν ανέβηκε, αλλά έπεσε από τα 10 στα 7 ευρώ! Αυτό γιατί, όπως σημείωσε ο Νίκος, το πρόγραμμα ήταν συγχρηματοδοτούμενο και επειδή φέτος κόπηκε η επιχορήγηση από την Ευρωπαϊκή Ενωση, έπεσε και ο μισθός. Ο μισθός του Νίκου; 350 ευρώ το μήνα για 12 ώρες δουλιά τη βδομάδα! «Είναι δυνατόν να μην κάνεις δεύτερη δουλιά;», λέει χαρακτηριστικά.

Ο Κυριάκος δουλεύει συνολικά 1,5 χρόνο από τότε που τελείωσε τη σχολή του. Τους τελευταίους 6 μήνες εργάζεται σε ιδιωτικό γυμναστήριο με πλήρη απασχόληση, είναι ασφαλισμένος στο ΙΚΑ και παίρνει ένα μισθό λίγο παραπάνω από τα 600 ευρώ. Ο προηγούμενος εργοδότης του, όπως είπε, δεν του έδινε ούτε δώρα, ούτε επιδόματα, ενώ δεν κολλούσε κανονικά όλα τα ένσημα.

Τα τελευταία χρόνια, όπως δήλωσαν και οι τρεις εργαζόμενοι, ο γυμναστής μετατρέπεται σιγά - σιγά και σε πωλητή. Για παράδειγμα, ο Νίκος Σεχίδης έπρεπε στο γυμναστήριο που δούλευε πριν κάποια χρόνια να πουλάει και συμπληρώματα διατροφής. Ο ίδιος μετά από ένα μήνα δήλωσε ότι δεν μπορεί να το κάνει αυτό και ο εργοδότης τού απάντησε ότι αυτός είναι λόγος «παραίτησης» (βλέπε απόλυσης...).

Ο πρόεδρος του σωματείου περιέγραψε χαρακτηριστικά ότι ήδη υπάρχει μια πολυεθνική, η «Holmesplace» (Χολμσπλέις) η οποία έχει ανοίξει τρία τεράστια γυμναστήρια με πισίνες που απευθύνονται σε ιδιαίτερα υψηλά εισοδήματα, καθώς η εγγραφή κοστίζει 150 ευρώ και το συμβόλαιο είναι αναγκαστικά ενός έτους και στοιχίζει γύρω στα 1.200 ευρώ. Οι γυμναστές που δουλεύουν σ' αυτά παίρνουν 615 ευρώ μισθό μεικτά, γύρω στα 500 καθαρά. Δουλεύουν για 6 ώρες τη μέρα, 30 ώρες τη βδομάδα. Ομως για την επιχείρηση δε φτάνει μόνο αυτό. Οι γυμναστές εκβιάζονται ουσιαστικά (καθώς κάθε έξι μήνες «αξιολογούνται») να πουλούν στους πελάτες τα πακέτα προσωπικής εκγύμνασης (σαφώς ακριβότερα). Αν οι γυμναστές καταφέρουν πουλώντας αυτά τα πακέτα να κάνουν επιπλέον από την κανονική τους δουλιά 10 ώρες τη βδομάδα προσωπική εκγύμναση σε πελάτες, τότε ο μισθός τους διπλασιάζεται. Αν όμως δουλέψουν 39 ώρες στο σύνολο τότε δεν παίρνουν τίποτα!

Η κατάσταση σήμερα είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Δουλιά για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς δικαιώματα. Ολα είναι στην κρίση του εργοδότη. Παλιά, όπως είπαν και οι τρεις, υπήρχε η διέξοδος του διορισμού στην εκπαίδευση, τώρα και αυτό τελείωσε. Εκτός των άλλων οι γυμναστές πλέον μετά τα 40 τους θεωρούνται αντιπαραγωγικοί. «Στα 40 δεν πουλάς. Στις σημερινές συνθήκες δεν μπορείς να επενδύσεις στο επάγγελμα του γυμναστή. Δεν μπορείς να ζήσεις οικογένεια από αυτό», υπογραμμίζει ο Νίκος Σεχίδης και ο Κυριακός, που είναι 25 ετών, προσθέτει ότι ήδη σκέφτεται πολύ σοβαρά να ασχοληθεί με κάτι άλλο στη ζωή του.

Ο Νίκος Γαρδίκης τονίζει ότι στον κλάδο επικρατεί ένα χάος. «Μέχρι πέρσι δεν υπήρχε ένα σωματείο. Δεν υπάρχει μια σύμβαση. Ποτέ οι συμβιβασμένες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν ασχολήθηκαν με τον κλάδο, με τα προβλήματά του», σημειώνει. «Εγινε μια καλή αρχή, συνεχίζει, η ανταπόκριση του κλάδου είναι ιδιαίτερα θερμή. Ο κλάδος διψάει για δράση. Βέβαια, υπάρχει και φόβος στους συναδέλφους, όπως και ότι κάποιοι αντιμετωπίζουν την κατάσταση ως δεδομένη. Οτι δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι. Εμείς δίνουμε τη μάχη, μέσα από τις γραμμές του ΠΑΜΕ. Καταβάλλουμε σημαντική προσπάθεια να οργανώσουμε τον κλάδο, να γίνει γνωστό το σωματείο, να γραφτούν οι συνάδελφοι, να χτίσουμε πόδια μέσα στους χώρους δουλιάς».

Ηδη, μια πρώτη μεγάλη μάχη που δίνει το σωματείο είναι η επιτυχία της απεργίας στις 14 Δεκέμβρη. Την περασμένη Κυριακή, η απόφαση για την απεργία επικυρώθηκε και στη Γενική Συνέλευση του σωματείου, ενώ ήδη, όπως είπε ο Νίκος, εξορμήσεις οργανώνονται καθημερινά σε γυμναστήρια, αθλητικά σωματεία, κλπ. Τα μηνύματα για την απεργία από τον κλάδο είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντικά, καταλήγει.