(Τελευταίο)

Η ιδρυτική «Χάρτα» του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ (άρθρο 9) αποκλείει από τη συμμετοχή σε αυτό τις αντιπροσωπείες πολιτικών κομμάτων και «στρατιωτικών οργανώσεων» (π.χ., FARC Κολομβίας). Δεν είναι τυχαία η πλατιά χρήση του όρου «νέα κοινωνικά κινήματα», για να υποδηλώσει κινήματα που δήθεν προέκυψαν έξω και σε αντιπαράθεση με την εργατική τάξη και το κίνημά της, που αποτελούν άρνηση της ταξικής πάλης του 20ού αιώνα, των παρακαταθηκών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Μηδενίζονται με μια κοντυλιά όλες οι κατακτήσεις και τα επιτεύγματα των εργαζομένων στις σοσιαλιστικές χώρες.

Στην ίδια κατεύθυνση, η Πανελλαδική Συνάντηση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ θεωρεί ως «ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας» την «πολιτική και κοινωνική έκφραση» των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, των φτωχών, των μεταναστών, κτλ.

Κινήματα ακτημόνων γης, που αγωνίζονται για άλυτα αστικοδημοκρατικά αιτήματα, αναγορεύονται σε πρωτοπορία στις χώρες τους, αλλά και παγκόσμια. Κάποιες δυνάμεις (π.χ., δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση Λούλα στη Βραζιλία), στη βάση μιας αταξικής εθνικο-ανεξαρτησιακής ρητορικής, παραγνωρίζουν ότι χωρίς την καθοριστική σφραγίδα του εργατικού κινήματος, οι όποιες παροδικές επιτυχίες στην ακύρωση ή στην καθυστέρηση των σχεδίων των διεθνών οργανισμών του ιμπεριαλισμού (π.χ., διαπραγματεύσεις του ΠΟΕ στο Κανκούν) εύκολα θα αφομοιωθούν και θα εξυπηρετήσουν τους σχεδιασμούς των ντόπιων αστικών τάξεων.

Οι πιο «πρωτοπόροι» θεωρητικοί εκπρόσωποι των «καινούριων» αυτών αναθεωρητικών αντιλήψεων, επιχειρώντας να προσδώσουν μια επιστημονικοφανή βαρύτητα στις απόψεις τους, υποστηρίζουν ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στο σύγχρονο καπιταλισμό έχει οδηγήσει στην αντικατάσταση της εργατικής τάξης ως επαναστατικού υποκειμένου με το αποκαλούμενο πλήθος και την «οριζόντια δικτύωσή» του.

Από τη μεριά τους, όμως, στο δικό τους «διεθνές κέντρο», το λεγόμενο Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα (ΕΑΚ), συνομολογούν, με σιδερένια ομοφωνία, στο Καταστατικό τους ότι βρίσκονται «σε ανεπιφύλακτη αντιδιαστολή με αντιδημοκρατικές, σταλινικές πρακτικές και εγκλήματα, που βρίσκονταν σε απόλυτη αντίθεση με τα σοσιαλιστικά και κομμουνιστικά ιδανικά».

Σε πρόσφατη συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΕΑΚ και σε συζήτηση για το ζήτημα αυτό, που προκάλεσε το ΚΚ Βοημίας-Μοραβίας (παρατηρητής στο ΕΑΚ), ο Φάουστο Μπερτινότι (πρόεδρος του ΕΑΚ και γραμματέας της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης) δήλωσε με μια πρωτοφανή για οπορτουνιστή καθαρότητα:

«Η απόρριψη του σταλινισμού ανήκει στην πολιτική μας ταυτότητα. Δεν έχει τίποτα να κάνει με το παρελθόν μας, αλλά με το μέλλον μας. Αυτό που αρνούμαστε με απόλυτο τρόπο είναι η ίδια η ιδέα της εξουσίας που συνδέεται με το σταλινισμό. Ξεκινώντας από εκεί, μπορούμε να αρχίσουμε να φανταζόμαστε τη μελλοντική κοινωνία. Χωρίς αυτήν την απόρριψη, δε θα είμαστε σε θέση να φανταστούμε τη δικιά μας ιδέα για το σοσιαλισμό».

Μέσα από την απόρριψη του λεγόμενου σταλινισμού δε θα μπορούσε να υπάρξει μια πιο ολοκληρωτική απόρριψη ολόκληρης της επαναστατικής στρατηγικής του κομμουνιστικού κινήματος, της αναγκαιότητας στο σήμερα ενός Κομμουνιστικού Κόμματος Νέου Τύπου, εξοπλισμένου με τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία και πρακτική. Είναι ίσως αχρείαστο να τονιστεί ότι η Επανίδρυση και οι υπόλοιπες δυνάμεις του ΕΑΚ αποτελούν βασικές κινητήριες δυνάμεις του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, το οποίο και μπολιάζουν με τις αντικομμουνιστικές αυτές αντιλήψεις τους.

Ενώ αναγνωρίζεται η αναγκαιότητα «ενδιάμεσων πολιτικών σχημάτων»-κομμάτων, από την άλλη, απορρίπτεται η επιστημονική θεώρηση ότι τα κόμματα εκπροσωπούν κοινωνικές τάξεις και η αναγκαιότητα του κόμματος-πρωτοπορία της τάξης, διαχέεται το κόμμα μέσα στην τάξη, μέσω της αξιοποίησης της γκραμσιανής έννοιας της ηγεμονίας. «Υπό μια ηγεμονική αντίληψη των πραγμάτων, κανείς δεν είναι ανοργάνωτος ή ανεξάρτητος από ένα κόμμα, αν θεωρήσουμε την οργάνωση ή το κόμμα με την πιο ευρεία έννοια και όχι επίσημα», τονίζει χαρακτηριστικά ο Μάριο Καντέιας.

Πρόκειται για θέσεις που τελικώς οδηγούν στην αποστράτευση, έστω και αν συγκυριακά εμφανίζονται ως πιο ευέλικτες μορφές συσπείρωσης.

«Η επιδίωξη του αντιπάλου να θέσει το Κόμμα στο περιθώριο, να του στερήσει το κύρος που έχει κατακτήσει στην ιστορική του διαδρομή δεν καρποφόρησε. Αν το 1989-'91 είχε διαλυθεί το ΚΚΕ, αν είχε μεταλλαχτεί σε κόμμα σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού, το κενό θα ήταν μεγάλο για το λαϊκό κίνημα. Το πολύτιμο δίδαγμα για το Κόμμα μας είναι ότι σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής επίθεσης, υποχώρησης και κρίσης του κομμουνιστικού κινήματος, προκειμένου να αντεπεξέλθει στις δυσκολίες οφείλει να έχει σταθερότητα στη μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, στις αρχές και τις αξίες του επαναστατικού εργατικού κινήματος και στο σοσιαλισμό».

Η πάλη της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ενάντια στα μονοπώλια, στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και στις εγχώριες κυβερνήσεις, σε τελευταία ανάλυση η πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, είναι αξεχώριστη από την ύπαρξη και δράση σε κάθε χώρα ενός γερού Κομμουνιστικού Κόμματος. Ενός Κόμματος που, στη βάση μιας επιστημονικά διαμορφωμένης στρατηγικής και τακτικής, θα παλεύει με συνέπεια ενάντια στον ιμπεριαλισμό, με ξεκάθαρο το στόχο του σοσιαλισμού, παίζοντας τον πρωτοπόρο ρόλο σε μια πλατιά αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή συμμαχία.

Σε αυτή την κατεύθυνση εξαιρετικά σημαντικό ρόλο αποκτά η συνεργασία και η κοινή δράση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος: «Η διεθνοποίηση της πάλης κατά του ιμπεριαλισμού δεν μπορεί να αποκτήσει μαζικό και κυρίως σταθερό χαρακτήρα προοπτικής, αν δε στηριχτεί σε ένα διακριτό και ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα, έναν κομμουνιστικό πόλο, που μπορεί να γίνει ο μοχλός για τη θετική επίδραση των λαών στις διεθνείς εξελίξεις. Αυτό θα διαμορφώσει, επίσης, ένα ισχυρό υπόβαθρο για ευρύτερη αντιιμπεριαλιστική συμμαχία».

Ακριβώς επειδή, μέσα από τη δράση του, αντιπάλεψε αταλάντευτα όλες τις δυνάμεις του ρεφορμισμού και του οπορτουνισμού, που ποτίζουν με το δηλητήριο της ηττοπάθειας και της συναίνεσης τους λαούς, το ΚΚΕ βρέθηκε συχνά στο στόχαστρο μιας ανηλεούς πολιτικο-ιδεολογικής επίθεσης. Πρωτοστάτησαν σε αυτήν όχι μόνο οι παραδοσιακές σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, αλλά και όλες εκείνες οι δυνάμεις που, μέσα από τα Φόρουμ, επιχειρούν να διοχετεύσουν την αυξανόμενη αντίσταση των εργαζομένων και της νεολαίας στην κοίτη της αστικής πολιτικής. Η ίδια η ιστορία των δυνάμεων αυτών φανερώνει ότι και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ της Αθήνας θα αξιοποιηθεί ποικιλότροπα προς αυτήν την κατεύθυνση. Αποτελεί χρέος για το εργατικό και λαϊκό κίνημα να ξεδοντιάσει και αυτήν την επίθεση, στεριώνοντας ακόμα παραπέρα τους δεσμούς του με τα πλατιά λαϊκά στρώματα.