Κυριακή 13 Νοέμβρη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Στις φουρτούνες φάνηκε...

Σύντομη αναφορά της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, για τον Χαρίλαο Φλωράκη. Αναδημοσιεύεται από το δίτομο βιβλίο του Χρ. Θεοχαράτου «Χαρίλαος Φλωράκης και λαϊκό κίνημα»

Δύσκολο πολύ για μένα, μέσα σε λίγες γραμμές, να δώσω ό,τι σκέφτομαι για τη μακρόχρονη και μεγάλη προσφορά του συντρόφου Χαρίλαου στο λαϊκό κίνημα της χώρας και βεβαίως στο Κόμμα. Συνήθως, σύντροφοι, φίλοι, ακόμη και πολιτικοί αντίπαλοι, δίπλα στο όνομα του σ. Χαρίλαου, βάζουν τον τίτλο «ιστορικός ηγέτης». Σαφώς και θα συμφωνήσω, με μόνη παρατήρηση ότι αυτός ο τίτλος από μόνος του δε λέει και πολλά, αφού τα τελευταία χρόνια χρησιμοποιείται πολύ εύκολα και καταχρηστικά για πολλούς, ακόμη και για τον οποιονδήποτε είχε ένα ασήμαντο πέρασμα από την πολιτική ζωή του τόπου. Το θέμα δεν είναι πόσα χρόνια βρίσκεται κάποιος στην πολιτική δράση, αλλά τι και πώς το έκανε. Το θέμα δεν είναι πόσο θόρυβο προκαλεί η πολιτική παρουσία ενός ηγέτη, όσο κυρίως το τι κάνει αθόρυβα, συλλογικά. Στον σύντροφο Χαρίλαο το προσωνύμιο αυτό βρίσκει τη θέση του.

Πολλοί όταν μιλούν για τον Χαρίλαο Φλωράκη, στέκονται στη δράση του στα χρόνια της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, στα χρόνια του Δημοκρατικού Στρατού, στην παρουσία του στους σύγχρονους αγώνες. Εχοντας επίγνωση ότι μέσα σε λίγες γραμμές είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς ολοκληρωμένα, νιώθω την ανάγκη να σταθώ σε κάποιες περιόδους στην ιστορία και δράση του Κόμματος, που εγώ ξεχωρίζω ως χαρακτηριστικές για τη γενικότερη και μακρόχρονη, ως σήμερα, συμβολή του.

Η πρώτη ταυτίζεται με τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ το 1974, με την ανοιχτή δράση του Κόμματος ύστερα από 27 χρόνια παρανομίας, ύστερα από πολλά χρόνια απουσίας κομματικών οργανώσεων στην Ελλάδα. Δεν είναι λίγο πράγμα να είσαι στη θέση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ενός κόμματος ιστορικού μεν, παρόντος μεν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα ελληνικά πράγματα, αλλά ταυτόχρονα στερημένου της συνεχούς νόμιμης δράσης, σε μια περίοδο, μάλιστα, που γίνονται σημαντικές αλλαγές στον ελληνικό καπιταλισμό. Επικεφαλής ενός κόμματος που έχει στερηθεί μια πολύτιμη ιδιότητα, τη φυσιολογική διαδοχικότητα των γενεών, στην ανάπτυξή του. Δύο γενιές στελεχών έλειψαν, η μια από τα δολοφονικά χτυπήματα του πολέμου και των κατοπινών διωγμών, η άλλη λόγω της διάλυσης των κομματικών οργανώσεων μέσα στην Ελλάδα.

Δεν υπήρχε, κατά τη γνώμη μου πιο σύνθετος ρόλος για όλα τα παλαιά στελέχη του Κόμματος και βεβαίως για τον Γενικό Γραμματέα. Ναι, το πιστεύω απόλυτα, ο σ. Χαρίλαος τα κατάφερε. Να συμβάλει στην ενότητα του παλιού με το καινούριο, στη γρήγορη προσαρμογή του Κόμματος στις σύγχρονες συνθήκες και απαιτήσεις. Στην αξιοποίηση των έμπειρων στελεχών με την αποφασιστική προσπάθεια να διαμορφωθεί μια νέα γενιά στελεχών στο Κόμμα. Συνέβαλε στην ομαλή σχέση των διαφορετικών γενεών, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, κατά τη γνώμη μου. Δεν ξέρω, εγώ τουλάχιστον, άλλο τέτοιο παράδειγμα, σε κανένα άλλο κόμμα.

Οι αποχωρήσεις αρκετού αριθμού στελεχών την περίοδο του 1989-91, μια περίοδο βαθιάς κρίσης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, καθόλου δε μειώνει την παραδειγματική προσπάθεια του σ. Χαρίλαου να δώσει ώθηση στην ανάδειξη νέων στελεχών. Ας μην ξεχνάμε ότι έφυγαν αρκετοί επώνυμοι, όμως σήμερα στο ΚΚΕ υπάρχει μια ώριμη γενιά στελεχών, που αναδείχθηκε και παρέμεινε ορθή ως σήμερα. Η συμβολή ενός κορυφαίου στελέχους δεν κρίνεται μόνο από τη δική του προσφορά, αλλά κυρίως από την προσπάθειά του να ανεβαίνει η συλλογικότητα και η διαδοχή γενεών.

Μια άλλη «στιγμή» απετέλεσε η περίοδος όπου το ΚΚΕ δέχεται τη βαθιά αρνητική επίδραση από τη διάλυση του σοσιαλιστικού συστήματος, από τη νίκη της αντεπανάστασης. Τότε που το ελληνικό κατεστημένο μεθόδευσε παρέμβαση στα εσωτερικά του ΚΚΕ, με στόχο τη διάλυσή του, ή το «νέρωμά» του.

Μια περίοδος που συμπαρέσυρε στην υποχώρηση, στην αναδίπλωση και στη μοιρολατρία, όχι μόνο νέους ανθρώπους και άπειρα στελέχη (αυτό δεν είναι παράξενο ούτε απροσδόκητο), αλλά και επιφανείς ηγέτες πολλών κομμουνιστικών κομμάτων, ώριμης μάλιστα ηλικίας, που είχαν περάσει από «φωτιά και σίδηρο».

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ήταν από τις εξαιρέσεις στον κανόνα αυτό. Ο ρόλος του στη διατήρηση του Κόμματος και της φυσιογνωμίας του ήταν αποφασιστικός, στην κρίσιμη στιγμή που προηγήθηκε του 13ου Συνεδρίου, όπως ήταν η ευρεία ολομέλεια. Δεν έμεινε μόνο εκεί. Δε δίστασε να υπερασπιστεί την προσφορά του σοσιαλισμού, όταν άλλοι ηγέτες παγκόσμιου διαμετρήματος, στην καλύτερη περίπτωση, σίγησαν, αναδιπλώθηκαν στον εαυτό τους, περιμένοντας να δουν πού θα πάνε τα πράγματα.

Ο λαϊκός, ο κομματικός ηγέτης στη φουρτούνα φαίνεται, όταν χρειάζεται να πάει κόντρα στο ρεύμα. Οταν ακόμη πάει κόντρα και στην ηλικία του, καθώς κάθε μέρα, κάθε ώρα γίνεται πολύτιμος με τις παρατηρήσεις και τις γνώμες του, όταν πιστεύει βαθιά στα κομμουνιστικά ιδανικά, τίποτε δεν τον κάνει να τα παρατήσει.

Το Κόμμα και οι ηρωικοί αγώνες του ανέδειξαν τον σ. Χαρίλαο σε ηγέτη του και ο ίδιος ανταπέδωσε και ανταποδίδει την εκτίμηση που τρέφουν σ' αυτόν οι κομμουνιστές και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι πολίτες, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις.

    

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ