Με «άδεια χέρια» επέστρεψε, επί της ουσίας, από το Λευκό Οίκο ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος. Ο Μαχμούντ Αμπάς, που συναντήθηκε για άλλη μια φορά με τον Τζορτζ Μπους, δεν πέτυχε, όπως άλλωστε αναμενόταν, να αποσπάσει από τον Αμερικανό Πρόεδρο καμία συγκεκριμένη δέσμευση. Αντίθετα, και πάλι, κυριάρχησαν οι φιλοφρονήσεις, τα χαμόγελα και τα ευχολόγια.

Σε επίπεδο εντυπώσεων, ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος δε θα πρέπει να είναι δυσαρεστημένος. Εγινε αποδέκτης θερμών δηλώσεων εκ μέρους του Πλανητάρχη, ο οποίος τον χαρακτήρισε «άνθρωπο εμπιστοσύνης και ειρήνης», αναβαθμίζοντάς τον σε «συνομιλητή ίσης αξίας» με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Σαρόν, που, επίσης, έχει εισπράξει ανάλογους χαρακτηρισμούς. Επίσης, ο Μπους επανέλαβε το «όραμά» του για τη δημιουργία δύο ανεξάρτητων κρατών και δε δίστασε να επικρίνει το Ισραήλ «για την εποικιστική του πολιτική», υπενθυμίζοντας στους «καλούς συμμάχους» ότι «θα πρέπει να διαλύσουν τους παράνομους εποικισμούς».

Φυσικά, ο Αμερικανός Πρόεδρος δεν έκανε ούτε μία νύξη στα ουσιαστικά προβλήματα που διαιωνίζουν την ισραηλινο-παλαιστινιακή διένεξη και θα μπορούσαν να περιγραφούν με μία μόνο λέξη: Κατοχή. Από το γεγονός αυτό απορρέουν όλα τα υπόλοιπα: οι πρόσφυγες, οι εποικισμοί, η οργή, η απελπισία, η βία, το τείχος. Αυτή την τόσο απλή λέξη η αμερικανική διπλωματία δεν την έχει χρησιμοποιήσει ποτέ, ούτε, όπως φαίνεται, πρόκειται να το πράξει.

Το Ισραήλ είναι ένας πολύ καλός σύμμαχος, που χρησιμοποιείται με ποικίλους τρόπους, άμεσους και έμμεσους, ως δούρειος ίππος των αμερικανικών συμφερόντων στην πολύτιμη, γεωστρατηγικά, περιοχή της Μέσης Ανατολής. Ουδείς λόγος υπάρχει να ανατραπεί η πάγια υποστήριξη που παρείχαν οι ΗΠΑ στις ισραηλινές κυβερνήσεις τόσο διπλωματικώς, ενισχύοντας τη διαρκή περιφρόνηση κάθε έκφρασης διεθνούς δικαίου (αποφάσεις ΟΗΕ, συνθήκες της Γενεύης για τις κατεχόμενες περιοχές κλπ) όσο και χρηματικώς.

Βέβαια, οι διαμορφωθείσες, σήμερα, συνθήκες στον ευρύτερο αραβικό χώρο και ιδιαίτερα το κλιμακούμενο αιματοκύλισμα στο Ιράκ, ωθούν την Ουάσιγκτον σε μια προσεκτικότερη «διαχείριση» της κατάστασης, τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων. Φιλοφρονήσεις, χειραψίες και παράθεση «οραμάτων» εκτιμάται ότι έχουν «θετικό αντίκτυπο» στην αραβική κοινή γνώμη, που αντιμετωπίζει ως αιχμή του δόρατος της βαθιάς και χρόνιας δυσαρέσκειάς της για την αμερικανική πολιτική, το Παλαιστινιακό. Και όσο κλιμακώνεται η ένταση στην ευρύτερη περιοχή, τόσο οι εξελίξεις και ο χειρισμός, σε διπλωματικό επίπεδο, θα συνδέει τα «ανοιχτά μέτωπα» μεταξύ τους.

Ολα αυτά, βέβαια, δε σημαίνουν τίποτε ουσιαστικά. Κανείς δε θα υποχρεώσει τον ισραηλινό στρατό να άρει τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας και τους αποκλεισμούς, να σταματήσει τους εξευτελισμούς, να διαλύσει τα σημεία ελέγχου και να καταστρέψει το τείχος. Ούτε πρόκειται κανείς να πιέσει την ισραηλινή ηγεσία να εφαρμόσει αποφάσεις του ΟΗΕ που έχει ποδοπατήσει εδώ και χρόνια ή να διαλύσει τους «νόμιμους» εποικισμούς, των οποίων την ύπαρξη, παλαιότερα, ο Πρόεδρος Μπους αναγνώρισε ως «μη αναστρέψιμο δεδομένο».

Για τον ίδιο τον παλαιστινιακό λαό, δεν μπορούν να υπάρξουν αυταπάτες. Τίποτε δεν έχει αλλάξει. Το ό,τι μέχρι σήμερα το θέμα παραμένει στην επικαιρότητα και έχει, κατά διαστήματα, κερδίσει μερικές «ανάσες ζωής» οφείλεται στον αγώνα και στο αίμα των παιδιών του, που ακόμη και αυτές τις ημέρες της απόλυτης ηρεμίας, συνεχίζουν να σκοτώνονται και να τραυματίζονται μακριά από κάμερες. Και μόνο έτσι, θα διατηρηθεί ζωντανό το δικό του όραμα για πραγματική και βιώσιμη ανεξαρτησία.