Κυριακή 30 Οχτώβρη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 3
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ
«VIVA CUBA!»
Ταινία - «απάντηση» για έναν καλύτερο κόσμο

Από την περασμένη Πέμπτη άρχισε να προβάλλεται στις αίθουσες η βραβευμένη κουβανική ταινία «VIVA CUBA» του Χουάν Κάρλος Κρεμάτα Μαλμπέρτι σε διανομή της «New Star», σε πρώτη παγκόσμια εμπορική διανομή μετά την προβολή της σε πλήθος φεστιβάλ.

Ωστόσο, η ταινία κέρδισε το δυσκολότερο «βραβείο»: Να «συνομιλήσει» με το κοινό. Οι Κουβανοί την υποδέχτηκαν ενθουσιωδώς, όπως και οι κριτικές σε όλο τον κόσμο. Αποδεικνύεται, έτσι, ότι ένας εθνικός κινηματογράφος, που εκφράζει τις αγωνίες, τα προβλήματα και τις ελπίδες του λαού, είναι ταυτόχρονα και παγκόσμιος.

Ο «Ρ» μίλησε με τους συντελεστές της ταινίας, τον σκηνοθέτη, την Ιράιδα Μαλμπέρτι, διευθύντρια του κουβανέζικου παιδικού θεατρικού ομίλου «Λα Κολμενίτα», και τους μικρούς πρωταγωνιστές, την Ταραού Μπόρσε και τον Μίλο Αβιλα, οι οποίοι προτίμησαν να μιλήσουν με τα ονόματα των ηρώων που υποδύονται: Μαλού και Χορχίτο, αντίστοιχα.

«Μας εξέπληξε η εντύπωση που άφησε στον κόσμο»

-- Μία διαδεδομένη άποψη στους σκηνοθέτες λέει ότι είναι δύσκολο να δουλεύεις με παιδιά.

Χ. Κ. Μαλμπέρτι: «Είναι μία αντίληψη του κινηματογράφου των ΗΠΑ, να μη δουλεύουν με παιδιά και ζώα. Εμείς στην ταινία δουλέψαμε και με παιδιά και με ζώα. Επιπλέον, ήταν πιο δύσκολο να δουλεύουμε με ενήλικες. Με τη μητέρα μου (σ.σ. Ιράιδα Μαλμπέρτι) έχουμε κάνει πάρα πολλές δουλιές, με και για παιδιά, στην τηλεόραση και το θέατρο. Ηταν η πρώτη φορά που κάναμε κινηματογράφο. Η μέθοδος που χρησιμοποιήσαμε ήταν να "παίζουμε" με τα παιδιά. Το σενάριο ήταν ειδικά γραμμένο για τα συγκεκριμένα παιδιά, επειδή τα γνωρίζω από πολύ μικρά και πάντα ήθελα να κάνω μια ταινία μαζί τους. Δε διαβάζανε το σενάριο πριν κάνουν την ταινία... εκτός αν το διαβάζανε κρυφά (γέλια). Τους έλεγα μια μέρα πριν τι πρέπει να κάνουν και την επόμενη κάνανε αυτό που θυμόντουσαν. Αν και είναι συνηθισμένα να δουλεύουν στο θέατρο, δεν είναι το ίδιο με τον κινηματογράφο. Επρεπε, λοιπόν, να βρούμε τον τρόπο να κρατάμε πιο "φυσική" την ταινία και να παλέψουμε ενάντια στη "θεατρικότητα". Δουλεύαμε με ψηφιακή κάμερα και μπορούσαμε να επαναλαμβάνουμε τις σκηνές όσες φορές θέλαμε. Τώρα που τέλειωσε η ταινία, μπορώ να πω ότι τα παιδιά είχαν τον κατάλληλο τρόπο παιξίματος. Μεγάλοι και διάσημοι ηθοποιοί ήταν ακόμη πιο δύσκολοι. Επειδή με τα παιδιά απλά "έπαιζα"».

-- Η ταινία γυρίστηκε ψηφιακά για οικονομικούς λόγους;

Χ. Κ. Μαλμπέρτι: «Ο ψηφιακός κινηματογράφος "επαναστατεί". Δεν είμαστε πλούσια χώρα. Οι μεγάλες κινηματογραφικές εταιρίες γυρίζουν σε φιλμ 35 χιλιοστών. Εμείς χρειάστηκε να κάνουμε πιο "μικρή" ταινία, καταλληλότερη στον τρόπο ζωής μας, στη μικρή μας χώρα, στις ιστορίες των παιδιών. Η ψηφιακή κάμερα βοήθησε όλο το γύρισμα. Είχαμε λιγότερα άτομα στην παραγωγή, μόλις 15, άρα περισσότερη ελευθερία κινήσεων και μεγαλύτερο περιθώριο συγκέντρωσης στη δουλιά μας. Ταξιδέψαμε σε όλη την Κούβα, ακόμη και σε μέρη που πολλοί Κουβανοί δεν έχουν επισκεφθεί και αυτό ήταν ευκολότερο με την ψηφιακή κάμερα. Είχαμε όλο τον εξοπλισμό στο σπίτι μας, άρα μπορούσαμε να δουλεύουμε 24ωρο. Πολλές φορές τα παιδιά έμεναν σπίτι μου. Ηταν από την αρχή μια πολύ μικρή παραγωγή και γι' αυτό μας εξέπληξε η εντύπωση που άφησε στον κόσμο. Οπως ήμουν έκπληκτος κάθε μέρα που έβλεπα τα παιδιά να μεγαλώνουν μαζί με την ταινία. Ηταν πολύ όμορφο αυτό, αφού όταν τη γυρίζαμε ήταν μικρότερα».

«Δημιουργούμε πρώτα σωστούς ανθρώπους»

-- Τι είναι η «Λα Κολμενίτα»;

Ιράιδα Μαλμπέρτι: «Η "Λα Κολμενίτα" είναι η παιδική εθνική θεατρική ομάδα της Κούβας. Φέτος κλείνει 15 χρόνια λειτουργίας. Ο στόχος μας δεν είναι να δημιουργούμε ηθοποιούς, αλλά πρώτα σωστούς και καλούς ανθρώπους. Ο Χοσέ Μαρτί έλεγε ότι ένα παιδί δεν πρέπει να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να κάνει μια καλή πράξη και χωρίς να έχει μάθει κάτι καινούριο. Η ομάδα έχει την αντίληψη της κολεκτίβας, όπου τα παιδιά συμμετέχουν και δημιουργούν. Στην Αβάνα συμμετέχουν 70 παιδιά και ακόμη 600 στα παραρτήματα σε όλη την Κούβα. Μακάρι να είχατε την ευκαιρία να γνωρίσετε και τα άλλα παιδιά της ομάδας! Προσέχουμε πολύ τον αριθμό των παιδιών, γιατί δε θέλουμε να υπάρχουν διαφορές στην απόδοσή τους. Εκεί μαθαίνουν ξένες γλώσσες, αλλά και να κάνουν φιλίες, να συναναστρέφονται με άλλα παιδιά. Κάθε φορά που κάνουμε περιοδεία στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό, πηγαίνουν πάντα διαφορετικά παιδιά. Εχουν ταξιδέψει και ανεβάσει παραστάσεις από τη Γερμανία μέχρι την Ιαπωνία. Ανεβάζουν και κοινές παραστάσεις με αντίστοιχες παιδικές θεατρικές ομάδες, όπως έγινε στην Ισπανία. Με αυτόν τον τρόπο ενώνουμε τα παιδιά της χώρας μας μεταξύ τους και με τα παιδιά άλλων χωρών».

Χ. Κ. Μαλμπέρτι: «Ετοιμάζουν και παραστάσεις σε ξένες γλώσσες. Μόλις κάνανε στο Παρίσι ένα θεατρικό έργο και ήταν καταπληκτικό. Τώρα θέλουν να μάθουν ελληνικά και να ανεβάσουν παράσταση στην Ελλάδα! Αν η ταινία είναι καταπληκτική μία φορά, η λειτουργία της "Λα Κολμενίτα" είναι δέκα φορές περισσότερο. Γιατί τα παιδιά χορεύουν, δημιουργούν ταινίες, παίζουν θέατρο, τραγουδούν, συμπεριφέρονται ελεύθερα, δημιουργικά. Δουλεύουν ομαδικά και πολλά παιδιά της "Λα Κολμενίτα" είναι σήμερα γνωστοί ηθοποιοί».

-- Αρα η ταινία είναι η κινηματογραφική «έκφραση» της αισθητικής και ιδεολογικής αντίληψης της σχολής;

Χ. Κ. Μαλμπέρτι: «Η ταινία είναι μόνον ένα κομμάτι της "Λα Κολμενίτα". Αλλά η ίδια η "Λα Κολμενίτα" αντιπροσωπεύει τον τρόπο ζωής του παιδιού στην Κούβα».

Ιράιδα Μαλμπέρτι: «Υπάρχουν και άλλες παιδικές πολιτιστικές ομάδες στην Κούβα, θεατρικές, καλλιτεχνικές, στις οποίες συμμετέχουν και παιδιά με ειδικές ανάγκες. Πολλές φορές τα παιδιά δουλεύουν όλα μαζί. Συνδημιουργούν με παιδιά που δε βλέπουν, έχουν κινητικά προβλήματα ή δεν είναι αρτιμελή».

Χ. Κ. Μαλμπέρτι: «Την ταινία την είδαν χιλιάδες θεατές στην Κούβα. Αλλά ένα έργο που ανεβάζει η "Λα Κολμενίτα" σε μεγάλες αίθουσες, επί μία βδομάδα, έχει 5 - 6 χιλιάδες θεατές καθημερινά και πολλές φορές μένει κόσμος έξω από το θέατρο γιατί δε χωράει»!

-- Εσείς, παιδιά, βρήκατε στην ταινία στοιχεία από την καθημερινότητά σας;

«Μαλού»: «Εμοιαζε αρκετά στη ζωή μας αυτό που κάναμε στην ταινία. Ημασταν ο εαυτός μας. Οι συνήθειές μας ήταν ίδιες. Οταν φώναζα και τσίριζα, ήταν ακριβώς το ίδιο όπως στη ζωή» (γέλια).

«Χορχίτο»: «Ηταν εύκολο για μένα γιατί είχα και τις πρόβες στη θεατρική ομάδα».

Χ. Κ. Μαλμπέρτι: «Στην ταινία ο Χορχίτο έχει το χειρότερο μέρος: Τον κουτσουλάει ένα πουλί, τον χτυπάνε, του φωνάζουνε. Κανονικά στους τίτλους τέλους της ταινίας θα έπρεπε να γράφουμε: "Σε αυτήν την ταινία κανείς δε φέρθηκε άσχημα σε κανένα παιδί... εκτός από τον Χορχίτο"»! (γέλια)

-- Πώς νιώθετε που πρωταγωνιστείτε σε μια ταινία, η οποία βραβεύτηκε στις Κάννες, την έχει δει χιλιάδες κόσμος, ταξιδεύει παντού; Σας τρομάζει αυτό;

«Μαλού»: «Είναι πρωτοφανής εμπειρία και με εντυπωσιάζει το ότι υπάρχει κόσμος που θέλει να δει κάτι στο οποίο συμμετείχα».

«Χορχίτο»: «Στην αρχή τρόμαξα λίγο, αλλά χαίρομαι για τα βραβεία και την πορεία της ταινίας. Δεν έχουμε αλλάξει τον τρόπο ζωής μας, όμως στο δρόμο μας αναγνωρίζουν και μας φωνάζουν "Βίβα Κούβα"»!

Αναζητώντας το διαφορετικό

-- Νιώθετε ότι εκτός από καλλιτεχνική κατάθεση αυτή η ταινία είναι και μια απάντηση στην προπαγάνδα ενάντια στην επανάσταση και την Κούβα;

Χ. Κ. Μαλμπέρτι: «Επρεπε να μιλήσω για την Κούβα. Αλλά με ένα έργο που να είναι ταυτόχρονα πολιτικό και καλλιτεχνικό. Ανθρώπινα πολιτικό. Η ταινία υπερασπίζει τα δικαιώματα των Κουβανών στη ζωή. Το δικαίωμα στην Κούβα να ζήσει. Να υπάρχει σε μικρές κινηματογραφικές παραγωγές, όπως αυτή, και στη δυνατότητα να γίνεται κινηματογράφος! Υπερασπίζει το δικαίωμα των παιδιών της Κούβας να ακουστεί η φωνή τους και να προστατεύσουν τη ζωή τους. Η ταινία είναι μια ευκαιρία να προπαγανδιστεί η Κούβα τουριστικά, πολιτικά και κοινωνικά. Με ενθουσιάζει να βλέπω την αφίσα "Viva Cuba" με μεγάλα γράμματα. Είμαι ικανοποιημένος που εκφράζει τη χώρα μου.

Το 1976 ο πατέρας μου σκοτώθηκε σε ένα έγκλημα της CIA, μαζί με 72 αθώους ανθρώπους σε ένα πολιτικό αεροπλάνο της αεροπορικής εταιρίας της Κούβας. Είναι γνωστό ως "το έγκλημα του Μπαρμπάντος". Είναι αποδεδειγμένο ότι το έκανε η CIA. Οι δολοφόνοι αυτή τη στιγμή ζούνε στις ΗΠΑ και οι αρχές εκεί γνωρίζουν πως αυτοί είναι τρομοκράτες. Ετσι, εμείς γνωρίζουμε την τρομοκρατία πολύ πριν πέσουν οι "δίδυμοι πύργοι". Παρόλο που ο πατέρας μου δεν μπορεί να δει αυτήν την ταινία, μέσα σε όλο αυτό τον κόσμο, τον γεμάτο τρομοκρατία και καταστροφές, η ταινία είναι μια απάντηση για την αναζήτηση της ελπίδας: για το διαφορετικό, για το πιο μικρό, για το πόσο σημαντικό είναι να ακούμε τα παιδιά, για τη ζωή, την Κούβα και για έναν καλύτερο κόσμο».


Γρηγόρης ΤΡΑΓΓΑΝΙΔΑΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ