Ολα ξεχνιούνται κι οι πνιγμένοι αλλά και η λίστα των καταστροφών μπαίνουν στα αρχεία των καταστροφών. Από τότε που έκανε τα πρώτα της βήματα η πρωτεύουσα διαδοχικές οι καταστροφές και οι πνιγμοί. Το μικρό εκείνο χωριό κάτω από την Ακρόπολη, το Κάστρο με τους 35 μαχαλάδες και τις 9.000 ψυχές θα δοκίμαζε, ειδικά από τις πλημμύρες, του «λιναριού τα πάθη» ολόκληρο αιώνα. Κι οι πνιγμένοι στα ορμητικά ποτάμια της εκατοντάδες.

Στις λαϊκές γειτονιές βασίλευε η λάσπη, ο θάνατος και η απελπισία. Η πολιτεία πνίχτρα χτυπούσε κάθε τόσο, με τα χαντάκια, με τα ρέματα, που τα έθαβαν κι εκείνα ξυπνούσαν κι εξακολουθούν να ξυπνούν αγριεμένα και να σαρώνουν όλα όσα αυθαίρετα κάθισαν επάνω τους. Κι είναι από τότε, που άρχιζαν να «φορτίζουν» οι «τορπίλες κι από τότες έχουμε εγγραφές για μεγάλες, για βιβλικές καταστροφές αλλά και πνιγμούς. Είναι κυρίως οι λαϊκές γειτονιές που συνέχεια χτυπιούνται από τις πλημμύρες: είναι το Μπουρνάζι, το Μοσχάτο, ο Ρέντης, το Περιστέρι που ανυπεράσπιστες δέχονται συνεχώς της πλημμύρας την έφοδο.

Γνωστοί πασίγνωστοι οι ένοχοι, όλοι εκείνοι, που πάνω τους πέφτουν οι μεγάλες ευθύνες για τα μεγάλα εγκλήματα που έχουν διαπράξει σε βάρος της Αττικής αλλά κι άλλων περιοχών, που τον τελευταίο καιρό δοκιμάζονται από τις πλημμύρες.

Πολλές φορές έχει χτυπήσει το καμπανάκι του κινδύνου κι έχει δραματικά προειδοποίησε για τις μεγάλες απειλές που αντιμετωπίζουμε τόσο από τις πλημμύρες, όσο και τα σκουπίδια. Αλλά και μια σειρά άλλες κακοποιήσεις που τα αδηφάγα συμφέροντα συνεχίζουν σε βάρος του φυσικού περιβάλλοντος. Εφοδος αφανιστική με της κυβέρνησης τις πλάτες. Τα ζητάνε όλα δικά τους. Φιλέτα γης, φιλέτα παραθαλάσσια, για τα ξενοδοχεία, τις βίλες και τις μαρίνες τους. Πανάκριβο της θάλασσας το πλησίασμα. Οι ακρογιαλιές του Σαρωνικού, που αποτελούσαν ανάσα ζωής και δροσιάς έγιναν απλησίαστες για τους πολίτες.