Η Εκθεση του υπουργείου Απασχόλησης για τις συντάξεις που υποβλήθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαιώνει την πρόθεση της κυβέρνησης να συνεχίσει το ξήλωμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, υπηρετώντας με συνέπεια τους 11 στόχους που είχε θέσει το 2001 στο Λάακεν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Αποδεικνύει ταυτόχρονα τη δραματική χειροτέρευση του νομοθετικού ασφαλιστικού πλαισίου την τελευταία δεκαπενταετία με την ψήφιση μιας σειράς νόμων από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και θέτει τη στρατηγική και τις αντιασφαλιστικές προτεραιότητες για το επόμενο διάστημα.

Ετσι υπό το πρόσχημα της «ελαχιστοποίησης των συνταξιοδοτικών διακρίσεων» - όπως ορίζεται σε μία από τις εννέα δράσεις που καθορίζονται στην Εκθεση - η κυβέρνηση ουσιαστικά δεσμεύεται να χτυπήσει τις λεγόμενες πρόωρες συντάξεις και να υπονομεύσει το καθεστώς που διέπει ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων (γυναίκες, μητέρες ανηλίκων, βαρέα και ανθυγιεινά). Το ότι η «ελαχιστοποίηση των διακρίσεων» θα γίνει σε βάρος των εργαζομένων αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι ως παράδειγμα τέτοιων ρυθμίσεων, με τις οποίες «έχουν καταργηθεί οι περισσότερες των ανισοτήτων», προβάλλεται η αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για τις γυναίκες! Από τα 60 χρόνια που ήταν γι' αυτές που είχαν μπει στην παραγωγή πριν το 1993. Ετσι οι διαβεβαιώσεις ότι «δε θα αλλάξουν τα ανώτερα ηλικιακά όρια» για τη συνταξιοδότηση, σε τίποτα δεν κατοχυρώνουν εκείνες τουλάχιστον τις ομάδες και κλάδους, που -μέχρι τώρα - λαμβάνουν πλήρη σύνταξη πριν το 65ο έτος.

Στόχος επίσης της κυβέρνησης είναι «η εκμηδένιση της επιβάρυνσης τρίτων με κοινωνικούς πόρους», η κατάργηση δηλαδή πόρων για τα ταμεία που προέρχονται πέραν των εισφορών και της κρατικής χρηματοδότησης, πράγμα που θα πλήξει παραπέρα τα οικονομικά της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.

Στον αντίποδα η κυβέρνηση θα επιδιώξει να διασφαλίσει με «φορολογικά κίνητρα» τα επαγγελματικά ταμεία που θεσπίστηκαν με το νόμο 3029 του ΠΑΣΟΚ, δίνοντας και αυτή με τη σειρά της νέα ώθηση στην ιδιωτική ασφάλιση.

Παρά τους επανειλημμένους ισχυρισμούς ότι δε θα θιχτούν τα ποσοστά αναπλήρωσης των συντάξεων, στην Εκθεση σκόπιμα αποφεύγεται να αναφερθούν τα ποσοστά αναπλήρωσης του συντάξιμου μισθού που θα ισχύουν. Αντίθετα γίνεται λόγος για «αναπλήρωση στο υψηλότερο δυνατό ποσοστό του βιοποριστικού επιπέδου που απολάμβανε ο ασφαλισμένος πριν...». Η ασάφεια στη διατύπωση δεν είναι τυχαία. Πολύ περισσότερο που αυτό το οποίο κρίνεται κάθε φορά «δυνατό» καθορίζεται, όπως πολλές φορές αναφέρεται στην Εκθεση, από την τήρηση της δημοσιονομικής ισορροπίας.

Ανάλογος κίνδυνος αναδεικνύεται και για τις κατώτερες συντάξεις. Εδώ η Εκθεση διαγράφει τον όρο «κατώτερη σύνταξη» και κάνει λόγο για «κατώτατο εισόδημα από συντάξεις», το οποίο θα εξασφαλίζεται «σε συνάρτηση με την προσφορά μιας σειράς παροχών, δομών και αγαθών...». Είναι φανερό ότι εδώ δεν πρόκειται για κάποιες μόνο διατυπώσεις, ούτε φραστικές ιδιομορφίες, αλλά για αντιασφαλιστικούς σχεδιασμούς που καλύπτονται επιμελώς για να μη χτυπάνε στο μάτι. Αλλωστε, τα παραπάνω συμβαδίζουν με τις γενικότερες αντιλήψεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και με την πεποίθηση ότι η δημόσια κοινωνική ασφάλιση, η κοινωνική πρόνοια και οι συντάξεις αποτελούν «βάρος» για το καπιταλιστικό αυτό οικοδόμημα και το ίδιο το ασφαλιστικό «βόμβα» στα οικονομικά θεμέλια των περισσότερων μελών - κρατών.

Ετσι η «βιωσιμότητα» και η «δημογραφική πρόκληση» γίνονται τα όπλα τρομοκράτησης για να εξουδετερώσουν την αντίσταση των εργαζομένων. «Τα υφιστάμενα προβλήματα - γράφουν οι συντάκτες της Εκθεσης - καθιστούν την επάρκεια και τον εκσυγχρονισμό τις μεγαλύτερες προκλήσεις για το συνταξιοδοτικό σύστημα. Η σοβαρότητα των προκλήσεων αυτών απαιτεί παρεμβάσεις, έτσι ώστε να αντιμετωπιστούν σήμερα με προγραμματισμό και αποφασιστικότητα».

Στην Εκθεση η επιτυχία της «βιωσιμότητας» προϋποθέτει να «αναμορφωθούν τα συνταξιοδοτικά συστήματα με κατάλληλο τρόπο, λαμβάνοντας υπόψη το γενικό στόχο της βιωσιμότητας των δημόσιων οικονομικών. Την ίδια στιγμή η βιωσιμότητα των συνταξιοδοτικών συστημάτων θα πρέπει να συνοδεύεται από σωστά επιλεγμένες δημοσιονομικές πολιτικές που να περιλαμβάνουν όπου είναι απαραίτητο μια μείωση του δημόσιου χρέους». Και επειδή για τη χώρα μας αυτό αποτελεί μία βασική προτεραιότητα, γίνεται φανερό σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί η κυβέρνηση. Η χρόνια υποχρηματοδότηση από τον προϋπολογισμό, η μείωση της μερίδας του κράτους στη χρηματοδότηση της κοινωνικής ασφάλισης θα πάρει ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις.

Και όχι μόνο αυτό. Η «βιωσιμότητα» γίνεται η σημαία για να αυξηθούν και τα όρια ηλικίας που δήθεν οι κυβερνήσεις της χώρας μας ορκίζονται ότι δε θα θίξουν. Τα συνταξιοδοτικά συστήματα θα πρέπει να «παρέχουν αποτελεσματικά κίνητρα για τη συμμετοχή των μεγαλύτερων σε ηλικία εργαζομένων, ότι οι εργαζόμενοι δεν ενθαρρύνονται νωρίς και δεν τιμωρούνται όταν παραμένουν στην εργασία τους, ενώ έχουν ξεπεράσει τα συνήθη ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, καθώς επίσης και ότι τα συνταξιοδοτικά συστήματα διευκολύνουν την επιλογή της σταδιακής συνταξιοδότησης». Οπου βέβαια σταδιακή συνταξιοδότηση εννοούν ένα ερμαφρόδιτο καθεστώς, όπου ο εργαζόμενος αν και θα έχει συμπληρώσει τα ανώτερα ηλικιακά όρια θα παραμένει μερικώς στην εργασία, παίρνοντας μόνο ένα μέρος της σύνταξης.

Το τρομοκρατικό όπλο της γήρανσης του πληθυσμού είναι όπλο ευρείας χρήσεως και αξιοποιείται αρκούντως από τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΠΑΣΟΚ. Επαναλαμβάνεται και στην Εκθεση στηριζόμενο στην πρόβλεψη ότι ο πληθυσμός της χώρας μας άνω των 65 ετών θα αυξηθεί κατακόρυφα το 2050. Πρόβλεψη βέβαια που σκόπιμα αγνοεί μια σειρά παραμέτρους, που παγιώνει τον δείκτη γονιμότητας, αφού προϋποθέτει ότι δεν αλλάζουν όλες εκείνες οι παράμετροι οικονομικοί και κοινωνικοί που καθορίζουν σήμερα αυτόν το δείκτη σε χαμηλά επίπεδα. Και, βέβαια, αποκρύπτει και το ζήτημα της τεράστιας αύξησης της παραγωγικότητας των εργαζομένων και του παραγόμενου πλούτου που θα επέλθουν τα επόμενα 45 χρόνια. Οι θιασώτες αυτών των απόψεων, άκρως αντιεπιστημονικά, σταματούν το ρολόι του χρόνου και της εξέλιξης, μόνο και μόνο για να επιβάλουν σήμερα τα αντιασφαλιστικά τους μέτρα.

Και μετά τις τρομοκρατικές ρουκέτες, έρχεται το κερασάκι του κοινωνικού διαλόγου. Οπως έκανε και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, όπως προτρέπει και η Ευρωπαϊκή Ενωση, ο λεγόμενος «κοινωνικός διάλογος» προστίθεται και από την κυβέρνηση της ΝΔ στα εργαλεία της αντεργατικής επίθεσης. Ενας διάλογος, που - όπως ομολογούν - «αποβλέπει στην εξασφάλιση της μεγαλύτερης δυνατής συναίνεσης μεταξύ των ενδιαφερομένων ή των θιγομένων...». Τι είδους θα είναι αυτός ο διάλογος; Ιδού τι απαντάει η ίδια η κυβέρνηση: «Χαρακτηριστικό παράδειγμα - αναγράφεται στην έκθεση - επιμέρους κοινωνικού διαλόγου αποτέλεσε η επί εξάμηνο αναζήτηση κοινωνικής συναίνεσης πριν από την αναδιοργάνωση των συντάξεων του προσωπικού των πιστωτικών ιδρυμάτων... Ανάλογη περίπτωση ήταν και ο κοινωνικός διάλογος στο χώρο των τηλεπικοινωνιών...». Το τσάκισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των τραπεζοϋπαλλήλων και το ξεπούλημα των εργατικών δικαιωμάτων στον ΟΤΕ, να ποια είναι τα παραδείγματα του διαλόγου που προωθεί η κυβέρνηση. Υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία για τα αποτελέσματα αυτών των διαλόγων;