Ενθυμούμενος τον αγώνα μας μέσα στην καθημερινότητα, παραθέτω μια συζήτηση - θραύσματα που είχαμε κάνει πριν από δέκα χρόνια και είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό «Οδός Πάνος».

- Γ. Κ. Να πούμε για τα καθ' ημέραν μας, τα αδιάφορα πράγματα που μας κυκλώνουν, τον τόπο και τους τρόπους διά των οποίων προσπαθούμε να τα εννοηματίσουμε και να εμψυχωθούμε.

- Η. Λ. Μίλησες για «αδιάφορα πράγματα». Εγώ θα τα ονόμαζα «σκληρά». Εχω την αίσθηση, έντονη πολύ, ότι περιστοιχιζόμαστε από καταστάσεις κινδυνώδεις, πρόσωπα προσβλητικά... Υπάρχει, εκ μέρους μου τουλάχιστον, μια συνεχής αμφιβολία, αγωνία, για τα έργα και τις ημέρες - δικές μου και των άλλων. Δεν εξαιρώ εαυτόν. Αισθάνομαι αναπόσπαστο τμήμα, συνεργός και δράστης της πέριξ χυδαιότητας. Οι άλλοι με επιβουλεύονται κι εγώ αυτούς. Οι πράξεις τους αποσκοπούν στο να με βλάψουν και να με μειώσουν - σ' αυτό όμως δεν τείνουν και οι δικές μου; Τι μέλλει γενέσθαι λοιπόν; Το δέον γενέσθαι. Η απόσυρση, ο αυτοεγκλεισμός. Μόνο αν δεν πράττεις καθόλου δεν πράττεις το κακό.

- Γ. Κ. (γέλια) Μου παρουσιάζεις μια εικόνα όχι της ζωής, αλλά γκραν γκινιόλ... Και καλά κάνεις, όπως πάντα. Λες και δεν είμαστε στο κέντρο των Αθηνών μ' ένα θαυμάσιο χειμωνιάτικο ήλιο να μας θερμαίνει, αποκαλύπτοντας συγχρόνως σαφές το περίγραμμα παντός επιστητού. Αδιάφορα πράγματα, ναι. Ανθρωποι απρεπείς, ναι. Πλην όμως γνωρίζουμε μεθόδους μαγικές για να μεταμορφώνουμε τον κόσμο γύρω μας, να χλευάζουμε ή να παραβλέπουμε το κακό. Είναι κάτι σαν ξόρκι. Ποιητής είσαι, τα γνωρίζεις.

- Η. Λ. Ακόμη και αν αποδεχτώ το «ποιητής», το «σαμάνος» δεν το δέχομαι. Τα ξόρκια και τα μαγικά δεν είναι η τέχνη μου - αν υποθέσουμε ότι κάποια είναι η τέχνη μου.

- Γ. Κ. Δε σε έχρισα σαμάνο. Αυτό είναι πέραν των προθέσεων και των δυνατοτήτων μου. Απλώς σου είπα ότι αυτή ακριβώς η ποιητική πράξη εμπεριέχει τη μαγεία. Διά της ποιήσεως τα πράγματα αποκτούν ψυχή, αίρεται η παραποίηση του σύμπαντος κόσμου. Ακόμη και το αφεαυτού κακό οδηγείται σε ένα είδος αποθέωσης.

- Η. Λ. Και ως θεολογικό σχήμα εάν το εκλάβω, το βρίσκω τολμηρότατο. Δεν μπορώ να συμφωνήσω. (...)

- Γ. Κ. θα παρατηρήσω πως, παρά τους διακηρυττόμενους φόβους για πράγματα και πρόσωπα, παρουσιάζεις μια προσκόλληση, στα όρια σχεδόν της εμμονής, γι' αυτά. Είμαστε κάθε μέρα μαζί και μου μιλάς συνεχώς για τα πάθη σου, ανωφερή και κατωφερή.

- Η. Λ. Πάντοτε καυστικός, αγαπημένε μου. Πώς να σου αποκρύψω ότι με κρατεί και με συνέχει εν είδει βωβού έρωτος ή αποσιωπηθείσης προσευχής ένας δεσμός με την κυρά που αγαπώ και το ευεργετικό πιόμα.

- Γ. Κ. Αυτά είναι που σ' εσένα αγαπώ. Αυτά είναι που σου λέω εξαρχής. Αν εγώ οικοδομώ μιαν άλλη κατοικία πραγματικότητος, εσύ - με αλχημικό τρόπο - μεταστοιχειώνεις αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα.

- Η. Λ. Ενθυμούμαι ένα μεσημέρι του Απριλίου το 1993. Είχαμε πιει, ο τότε φίλος μας και η Μαριάννα έλεγαν ιστορίες ποικίλες και αίφνης ακούστηκε από το μαγνητόφωνο η αποληκτική μουσική από το «Αλοζανφάν» των Ταβιάνι.

- Γ. Κ. Θυμάμαι.

- Η. Λ. Πιαστήκαμε αλά μπρατσέτα και αρχίσαμε να χορεύουμε. Στην αρχή ήταν σαν παιχνίδι. Κατόπιν μας συνεπήρε. Διασχίζαμε το δωμάτιο ποδοκροτώντας και φωνασκούντες, πάνω κάτω πόσην ώρα;

- Γ. Κ. Μια αιωνιότητα. Οσο κράτησε.

- Η. Λ. Εκτοτε ο άλλος φίλος και εκείνη απήλθον. Ισως ξεμείναμε, όμως μπορούμε εισέτι και συνευρισκόμεθα. Αυτή η φιλία, γνωρίζω, που μας σώζει.