Στο καφενείο. Φθινόπωρο. Εβρεξε. Η ψύχρα είναι υγρή κι όπου νά 'ναι θα πέσει το πρώτο χιόνι στο Καϊμακτσαλάν. Τα λέγαμε και γελούσαμε. Κοπανήσαμε και κάμποσα τσίπουρα κι άντε να δέσεις τη γλώσσα μας. Το ωραίο είναι ότι όλοι σχεδόν ψηφίζουμε τους δωροφάγους. Ε, δεν έχει πλάκα;

Η κουβέντα στο καφενείο δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ο καθένας μετέχει και δε μετέχει. Κάποιος απ' το πέρα τραπέζι αμολάει το λόγο του. Τον αρπάζει άλλος και ξεστρατίζει η συζήτηση.

Νιώθω ένοχος, είπε κάποιος. Με την ψήφο μου τα δωράκια τους κι εγώ θεατής. Α, επειδή δεν τρως...

Ρε γιατί κοροϊδεύεις; Κι εγώ ένοχος είμαι, μίλησε ο ομοτράπεζός μας κι έγινε σιωπή. Για λίγο. Αμέσως αρχίσαμε να μιλάμε όλοι μαζί, ν' ακούει και να μην ακούει ο ένας τον άλλο. Είναι κι αυτό απ' τον κανονισμό του καφενείου.

Φτου μας. Είπε κάποιος και έμεινε ο λόγος μας στον αέρα. Θυμάστε μωρέ, πόσες φορές κρατήσαμε τις πλαστικές σημαίες τους, που δεν ανεβήκαμε στο πούλμαν να πάμε στο Κιλελέρ; Οχι φτου τους. Ντιπ για ντιπ χαϊβάνια είμαστε.

Τα είπε αυτά ο πιο νέος. Ο εραστής της γης. Θα τη σπέρνω, έστω κι αν μείνω μόνος. Ετσι λέει.

Φτου μας; Η ερώτηση ήρθε από τον γέροντα αγρότη. Συνεταιριστής. Αγωνιστής. Φυλακές κι εξορίες. Με παιδιά και πιότερα εγγόνια. Ελα μπάρμπα, εσένα δε σε πιάνει το φτου, τον ησυχάσαμε. Με πιάνει, με πιάνει. Είναι πολύ δυνατό κι ό,τι γίνεται με αφορά. Γι' αυτό ξαναρωτώ: Φτου μας;

Εγώ, είπε ο νέος αγρότης, σιχτιρίζω τέτοια πράγματα. Τέτοιος παράς δεν τρώγεται, είπε άλλος. Μωρέ με την κλεψιά, γιατί μη μου πείτε ότι τα δωράκια και τα γρηγορόσημα δεν είναι κλεψιά, ποιος συμφωνεί; Ρώτησε τρίτος. Κανείς, απαντήσαμε σε χορό. Εκτός κι αν κλέβουμε εμείς, είπε ένας και τραντάχτηκε το καφενείο από το γέλιο.

Σιωπή ενόχων στο καφενείο. Ο γέροντας έφυγε, καληνυχτώντας, αφού είπε ότι εμποδίζουμε νά 'ρθει το καινούριο. Φύγαμε κι εμείς, με μια λύπη. Μέσα μας το ομολογούμε. Είμαστε ένοχοι. Πότε θα το πούμε δυνατά; Καληνύχτα.