Ονομάζω μανία αυτή την εξόχως ελευθεριακή κατάσταση που προετοιμάζει τους μουσικούς φθόγγους για το πέρασμά τους από την παραφροσύνη στην ελευθερία απέναντι στη γραμμική ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, που εξελίσσεται σε μια επανάληψη χωρίς προηγούμενο, δίχως αρχή και ως εκ τούτου δίχως τέλος. Σαν τα μυρμήγκια που κουβαλάν τη ζωή τους κάτω από τη γη, έτσι και οι Ελληνες τραγουδοποιοί, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, ακολουθούν αυτό που συντελείται μπροστά τους σαν πεπρωμένο και, δίχως να το καταλάβουν, τραγουδούν μέσα στον επίγειο τάφο τους, τη στιγμή που η ανάσταση γίνεται αλλού. Κατά καιρούς κάποιος μουσικός έρχεται σε αντιπαράθεση με άλλον μουσικό, ανακαλύπτοντας με φρίκη ότι δεν προκύπτει αίμα. Καυγάς δίχως αίμα αφήνει υπόλοιπο. Υπόλοιπο που γίνεται καρκίνος, καρκίνος που γελά μέσα σου και σε ιστορεί σαν ανέκδοτο, ανέκδοτο που σε καταπίνει.

Μικρό χρονικό

Καιρό τώρα η μητέρα όλων των μαχών χασμωδία έκανε δειλά την εμφάνισή της στην άκρη του τραγουδιού, ανακαλύπτοντας πως ο φθαρμένος δίσκος που απλόχερα μοιράζει η πλήξη συνέχιζε ακάθεκτος στα ανθρώπινα κεφάλια. Ποτέ άλλοτε έργο δεν κατέστρεψε τόσο σύντομα τους δημιουργούς του, αφήνοντας στη θέση τους μια σειρά νευρόσπαστα. Οι πατριαρχικές μορφές του τραγουδιού, περνώντας με τη θέλησή τους στα χέρια της πραγματικότητας, έχασαν τη δύναμη να κάνουν θαύματα και μετατράπηκαν σε αξιώματα που στολίζουν εφήμερα στήθη. Τότε ακριβώς η μανία άρχισε να σχηματίζεται μέσα στον Θάνο Μικρούτσικο, που αδιαφορούσε για Θεού πρόσωπο. Με συντροφιά τα σκυλιά του, οδήγησε την κατάσταση της μανίας στο έναστρο σκοτάδι της Βαλχάλλας, που δε μολύνθηκε ποτέ από το χριστιανισμό.

Πώς άρχισαν όλα

Ολα άρχισαν όταν οι γονείς του Θάνου, για λόγους που δε θα μάθουμε ποτέ, έταξαν το παιδί τους στη... ζωγραφική. Η ενατένιση του κόσμου μέσα από χρώματα εξελίχθηκε σε χρόνια φαντασιακή καθήλωση και χρειάστηκε να επέμβει ο διάσημος «γιατρός» Οσβαλντ Σπένγκλερ**, για να γίνει ομαλή η εξόδια ακολουθία του παιδιού στον κόσμο. Δίδαξε στο παιδί ότι «τα έγχορδα αντιπροσωπεύουν στον ήχο της ορχήστρας, τα χρώματα της μακρινής απόστασης. Το γαλαζωπό πράσινο του Βατό υπάρχει ήδη στο μπελκάντο των Ναπολιτάνων γύρω στο 1700, στον Κουπερέν, τον Μότσαρτ και τον Χάιντν, το καφέ των Ολλανδών στον Κορέλι, τον Χέντελ και τον Μπετόβεν. Φωτεινές μακρινές χώρες θυμίζουν και τα ξύλινα πνευστά, ενώ το κίτρινο και το κόκκινο, τα χρώματα του κοντινού περιβάλλοντος, τα "λαϊκά χρώματα", ανήκουν στον ήχο των χάλκινων οργάνων, ο οποίος δίνει την εντύπωση του σωματικού που φθάνει μέχρι τη χυδαιότητα». Ο αποχαιρετισμός στα όπλα, δηλαδή στο τοπίο της παιδικής ηλικίας, έγινε γρήγορα, δίχως να γυρίσει να κοιτάξει ποτέ πίσω του, σίγουρος ότι αυτή η ηλικία δε μένει μόνη της, αφού είναι γεμάτη από ίσκιους κρεμασμένων που δεν κατάφεραν ν' απαλλαγούν ποτέ από αυτή. Δίχως να το καταλάβει, είχε βρεθεί στον προθάλαμο της Βαλχάλλας, προκειμένου να συναντηθεί με τους δικούς του ήρωες, τους νεκρούς ζωντανούς όπως ο Μπρεχτ και τους αιώνια παραμυθάδες Ρεμπό και Καββαδία.

* Η Βαλχάλλα είναι η κατοικία των πεσόντων ηρώων στη μάχη.

** Γερμανός στοχαστής που έγραψε το περίφημο βιβλίο «Η παρακμή της Γης».