Σάββατο 3 Σεπτέμβρη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 2
ΔΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ
Αλλού «θολό ποτάμι» λένε την οργή

Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ
Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα ΝΕΑ
Κάτω από άλλες συνθήκες για τους καπνεργάτες έπρεπε να μιλάμε.

Οχι όποιους κι όποιους. Γι' αυτούς ειδικά που σε ομάδες των 20 ατόμων, κατά διαστήματα κλείνονταν στο υπόγειο εργοστάσιο της Θεσσαλονίκης κι έβγαιναν από κει μόνο όταν παραδίνονταν όλο το φορτίο.

Η αναφορά του αστυνομικού δελτίου στο «παράνομο» του εργοστασίου, είναι σχετικά αδιάφορη. Τέτοια «παράνομα» βρίσκονται μπόλικα γύρω μας. Ας τα βρουν οι αστοί μεταξύ τους σχετικά με τα όρια της «νομιμότητας» στο κυνήγι του κέρδους.

Αυτό που ενδιαφέρει εδώ, είναι η ανάδειξη αυτής της απόλυτης εργατικής δύναμης: Δουλεύει, δουλεύει, μόνο δουλεύει, σταματά για λίγο δίπλα στη μηχανή, τρώει το ξεροκόματο, ξαναδουλεύει, ξαπλώνει για λίγο, πάντα δίπλα στη μηχανή και μετά ξανά δουλεύει, δουλεύει, δουλεύει.

Τι πιο ονειρικό για τον καπιταλιστή; Μοιάζει με φωτογραφία από το... μέλλον. Ο όρος «συνολική διευθέτηση του χρόνου εργασίας», παραπέμπει σε κάτι διαφορετικό απ' αυτό ακριβώς το μέλλον;

Ερχονται, όμως, βροχή - καταιγίδα οι εικόνες από το θολό ποτάμι που σκέπασε τα πάντα.

Και δεν περίμενες, βέβαια, να περάσει ο τυφώνας για να αποκαλυφθούν οι δύο όψεις του νομίσματος.

Από καιρό ξέρεις ότι εκεί που κάνει παρέλαση ο πλούτος, στα υπόγεια ξεχειλίζει η απόγνωση.

Οτι τώρα είναι υποχρεωμένοι να μιλήσουν γι' αυτό, δεν έχει να κάνει με καμιά ελεήμονα διάθεση. Πάλι την ιδιοκτησία θέλουν να προστατεύσουν. Και μιλάνε για «λεηλασίες». Και ανακοινώνουν νούμερα με χιλιάδες ενόπλους που έχουν διαταγή να σκοτώνουν όποιον «λεηλατεί». Δηλαδή τον έγκλειστο στο γήπεδο που μετά από 4 μέρες πρέπει να πεθάνει παρά να απλώσει το χέρι και να πάρει ένα μπουκάλι νερό.

Μια επιχείρηση είναι και η Νέα Ορλεάνη. Μετράνε τη ζημιά σε δολάρια, τα βρίσκουν περισσότερα από όσα δίνουν στον πόλεμο κι αποφασίζουν ότι συμφέρει η συνέχεια του πολέμου. Ετσι κι αλλιώς σε μερικά χρόνια η Νέα Ορλεάνη θα πάψει να υπάρχει. Ξέρει ο ποταμός το δρόμο του.

Δεν είναι της ώρας, αλλά αρχίνα να σκέφτεσαι για το μοντέλο της πόλης - επιχείρηση. Μια τέτοια ήταν η Ν. Ορλεάνη. Μια τέτοια γίνεται π.χ. και η Θεσσαλονίκη. Κι αυτηνής ένα μέρος θα βυθιστεί. Ποιο δημοτικό ή κρατικό ταμείο θα αντιμετωπίσει την κατάσταση; Το κλειδί το ξέρεις. Είναι εκεί απέναντι. Είναι κεντρικός σχεδιασμός, είναι αξίες όπως αλληλεγγύη, είναι εξουσία εργατική. Οσο υμνείς το «ο καθένας μόνος του κι όλοι εναντίον όλων» κι άλλα δεινά θα μετράς ως θέαμα κάπου αλλού. Ωσπου να σε πάρει ο ποταμός.

`Η, να γίνεις εσύ θολό ποτάμι.


ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ