Συμπληρώθηκαν τριάντα ένα χρόνια, όταν, εξαιτίας της καταφανούς αμερικανο-ΝΑΤΟικής εμπλοκής στο έγκλημα σε βάρος της Κύπρου, είχαμε την αποχώρηση της χώρας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Οι Τούρκοι άρχισαν να προβάλλουν έντονα διεκδικήσεις στο Αιγαίο, που τις προωθούσαν σε όλα τα φόρα αλλά και στην πράξη με σεισμογραφικές έρευνες, για τον εντοπισμό κοιτασμάτων πετρελαίου. Οι διεκδικήσεις αυτές δημιούργησαν φοβερή ένταση. Από τη δική μας πλευρά είχαμε τις κραυγές «βυθίσατε το "ΧΟΡΑ"» και οι Ενοπλες Δυνάμεις ήταν σε μέγιστη ετοιμότητα. Αμεσο επακόλουθο της έντασης ήταν η κατακόρυφη αύξηση των εξοπλισμών και στις δύο πλευρές του Αιγαίου.

Η ένταση συνεχίστηκε και το 1987 φθάσαμε στο χείλος πολεμικής αναμέτρησης. Εν τω μεταξύ, όμως, μεσολάβησαν η επανένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ το 1980, αλλά και οι διαπραγματεύσεις και τελικά η υπογραφή νέων συμφωνιών για τις αμερικανικές βάσεις στην Ελλάδα το 1983 και το 1990. Μιλάμε για τις περίφημες συμφωνίες για τις βάσεις που έφευγαν αλλά τελικά έμειναν. Να σημειώσουμε επίσης ότι είτε τις διαπραγματεύσεις, είτε την υπογραφή της κάθε συμφωνίας τις υλοποιούσαν, αλληλοσυμπληρούμενα, τα δύο μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα της Ελλάδας.

Η αναφορά στις βάσεις δε γίνεται τυχαία. Η απλή εξιστόρηση των γεγονότων δείχνει ότι δεν είναι άσχετα μεταξύ τους τα Ελληνοτουρκικά με τα Ελληνοαμερικανικά. Συμβαίνει όμως τα τουρκικά συμφέροντα και οι διεκδικήσεις να ταυτίζονται με τα αμερικανικά. Νομίζετε ότι αρέσει στους Αμερικανούς να ταξιδεύουν στο Αιγαίο, ή οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, και να έχουν περιορισμούς εθνικών θαλάσσιων συνόρων αντί 6, 12 μιλίων; `Η 6 μιλίων θαλάσσιων και 10 εναέριων εθνικών συνόρων; Ειδικά όταν πρόκειται για τα σύνορα ενός λαού που, μιλώντας για κείνη την εποχή, εξέλεξε κυβέρνηση με συνθήματα όπως «έξω οι βάσεις, έξω απ' το ΝΑΤΟ»;

Επρεπε λοιπόν να καμφθεί ο αντιαμερικανισμός του λαού και να ανακοπεί η παραπέρα ριζοσπαστικοποίησή του. Επρεπε να συνεχιστεί ανεμπόδιστα η αξιοποίηση των βάσεων αλλά και γενικότερα η αξιοποίηση της χώρας ως βατήρα για τα σχέδιά τους στα Βαλκάνια, στη Μ. Ανατολή, στον Περσικό, κ.α. Η μέθοδος είναι γνωστή: Είτε αξιοποιώντας τις ευκαιρίες, είτε συμβάλλοντας στη δημιουργία πολεμικών επεισοδίων, ο αμερικανικός παράγοντας περιμένει τους αντιμαχόμενους να προστρέξουν στις καλές υπηρεσίες του για αποσόβηση της συρράξεως. Στη συνέχεια οι δύο πλευρές, ανάλογα με τις αντιστάσεις τους, τον υπακούουν πειθήνια, ρίχνοντας νερό στο κρασί του λαού τους και οδηγώντας τον στη μοιρολατρία.

Μετά από ένα διάστημα σχετικής ηρεμίας στα Ελληνοτουρκικά, το 1996 είχαμε επανάληψη της ίδιας τακτικής του αμερικανικού παράγοντα, όταν δέχτηκε και τις ευχαριστίες του πρώτου από τους Ελληνες πρωθυπουργούς της νεότερης γενιάς, για το ρόλο του επιδιαιτητή κατά τα γεγονότα στα Ιμια. Τότε ήταν που συμφωνήθηκε πλέον για τα Ιμια: «Ούτε στρατός, ούτε πλοία, ούτε σημαίες». Την ίδια εποχή βέβαια είχαν αρχίσει οι επιχειρήσεις στη Γιουγκοσλαβία και η Ελλάδα έπρεπε να είναι υπό θετικό αμερικανικό έλεγχο.

Η τακτική του αμερικανικού παράγοντα δεν μπορεί να χρησιμοποιείται όμως ως άλλοθι για την κατάντια των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Οι Αμερικανοί φροντίζουν για τα συμφέροντα τα δικά τους. Το θέμα είναι πώς ενεργούν οι δικές μας κυβερνήσεις. Ας θυμηθούμε όμως πως:

Το 1997 στη Μαδρίτη συμφωνήθηκε μεταξύ Ντεμιρέλ και Σημίτη η «...μη λήψη μονομερώς μέτρων, που θα διαταράξουν τη σταθερότητα στο Αιγαίο». Αυτό σημαίνει για τους Τούρκους πως δεσμεύτηκε η ελληνική κυβέρνηση, εκτός των άλλων, να μην επεκτείνει τα χωρικά μας ύδατα από τα έξι μίλια που είναι σήμερα, μέχρι τα δώδεκα που δικαιούται. Συγχρόνως η απειλή για πόλεμο, ως ανταποδοτική πράξη από πλευράς της Τουρκίας, διατηρείται.

Το Δεκέμβρη του 1999 κατά τη Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι η ΕΕ αποφάσισε την ένταξη της Τουρκίας, αλλά συγχρόνως αναγνώρισε και τις τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας, ως «μεθοριακές διαφορές», παραπέμποντάς τις για λύση ως πρόβλημα των δύο κρατών και μάλιστα μέσω του Δικαστηρίου της Χάγης. Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε και την ύπαρξη των διαφορών και τη μέθοδο επίλυσής τους μέσω συζητήσεων. Οι πατριώτες λέγαμε: «Εμείς δε διεκδικούμε τίποτα, επομένως τι θα συζητήσουμε;». Επίσης εφόσον συζητάς, κάπου θα υποχωρήσεις. Ενώ σε όσα δεν υποχωρήσεις, θα υποχρεωθείς να πας σε διαιτησία. Εκεί όμως οι διαφορές εξετάζονται με βάση πολιτικά κριτήρια και όχι το Διεθνές Δίκαιο. Αυτό ακριβώς επιδιώκει η Τουρκία, αλλά εμάς καθόλου δε συμφέρει!

Συνεχίζοντας την περιήγησή μας στην ΕΕ, όλοι θυμούμαστε ότι δύο χώρες μη μέλη της ΕΕ (Τουρκία και ΗΠΑ) και μία που είναι η μισή στην ΕΕ (Μεγάλη Βρετανία) αποφάσισαν στην Κωνσταντινούπολη πως ο Ευρωστρατός (στον οποίο σπεύσαμε να συνεισφέρουμε δυνάμεις) δε θα ανακατεύεται χωρίς άδεια των Τούρκων στις περιοχές Αιγαίου και Κύπρου. Αρα δε θα τις προστατεύει σε περίπτωση επίθεσης. Οχι ότι θα περιμέναμε από τους Αγγλους να πολεμήσουν για μας. Αλλά μήπως με τον τρόπο αυτό δεν έχομε την καλύτερη διάψευση του κυριότερου από τους λόγους που πρόβαλλε ο Καραμανλής ως επιχείρημα για να μπούμε στην τότε ΕΟΚ: Την «προστασία» μας δηλαδή από την επιθετικότητα των γειτόνων μας. Δυστυχώς στις μέρες μας, τα λόγια της προέδρου της Βουλής, χαιρετίζοντας τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας (3/2005), δείχνουν καθαρά ότι, για χάρη της ΕΕ, από τους ηγέτες μας προωθείται ακόμα και ο... «περιορισμός των εθνικών συνόρων, μέρους της εθνικής κυριαρχίας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του πολίτη».

Ας δούμε όμως τις τουρκικές διεκδικήσεις για το Αιγαίο συνοπτικά: Ελληνικός εναέριος χώρος, FIR, υφαλοκρηπίδα και μη αποδοχή αυτού του δικαιώματος για τα ελληνικά νησιά, κυριαρχία σε νησίδες και βραχονησίδες («γκρίζες ζώνες»), δικαίωμα άμυνας και στρατικοποίησης των ελληνικών νησιών του Ανατ. Αιγαίου. Επίσης, να μην ξεχνάμε και κάτι που δεν ανακινείται συχνά αλλά υπάρχει και έχει επιβεβαιωθεί από επίσημα κείμενα της διπλωματίας μας (Απρίλης 2002), ότι εκτός των άλλων κύριος στόχος της Τουρκίας είναι: Η συνδιοίκηση (;) στη Θράκη. Αλλά και πλήθος άλλα, όπως ο επιχειρησιακός έλεγχος στο Αιγαίο, το δικαίωμα για έρευνα και διάσωση στο Αιγαίο, όπως το μπλοκάρισμα αεροδιαδρόμων στο ελληνικό FIR και η έκδοση ΝΟΤΑΜ από το ψευδοκράτος, η εξάλειψη των ελληνοτουρκικών συνόρων από τους ΝΑΤΟικούς χάρτες, κ.ά.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις διαχρονικά δήλωναν ότι το μόνο θέμα για επίλυση ήταν η υφαλοκρηπίδα. Μας κορόιδευαν βέβαια! Αφού το εύρος των χωρικών υδάτων, άρα και οι νησίδες, είναι προϋπόθεση για τον υπολογισμό της υφαλοκρηπίδας. Αρα στις μυστικές συνομιλίες που έχουν αρχίσει εδώ και χρόνια, τα συζητούσαν όλα και ακόμα όσα συνδέονται με αυτά, όπως το εύρος του εθνικού εναέριου χώρου και το ενδεχόμενο άσκησης ή μη από την πλευρά μας του δικαιώματος για επέκταση των χωρικών μας υδάτων. Οι συζητήσεις για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ) είναι διαφορετικό πράγμα. Διεξάγονται από τα στρατιωτικά επιτελεία των δύο χωρών, υπό την ομπρέλα και τις πιέσεις, όμως, του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.

Από την πλευρά μας, βήματα διαλλακτικότητας, προς μια ειρηνική κατεύθυνση είναι καλοδεχούμενα, όχι όμως όταν συνοδεύονται από παραχωρήσεις κυριαρχικών μας δικαιωμάτων. Η προστασία των εδαφών, του εναέριου χώρου, της χωρικής θάλασσας, του υποθαλάσσιου χώρου είναι δικαίωμα και υποχρέωση της χώρας μας. Αυτό το δικαίωμα δεν εκχωρείται, δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Η κυβέρνηση που κάνει βήματα προς τα πίσω, ασκεί ενδοτική πολιτική.

Παρά την ενδοτικότητα και τις υποχωρήσεις των ελληνικών κυβερνήσεων σε κάθε κρίση-πρόκληση της Τουρκίας στο Αιγαίο, τα πλήγματα και η αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων συνεχίζονται. Ο Τούρκος πρωθυπουργός σε πρόσφατη (Απρίλης 2005) συνέντευξη ξεκαθάρισε σε ενιαία γραμμή με τους Τούρκους στρατιωτικούς ότι η Τουρκία δεν κάνει πίσω πουθενά! Ούτε στο ΝΑΤΟ, ούτε ενόψει της ενταξιακής της πορείας στην ΕΕ, αλλά ούτε και όταν δέχεται τον Ελληνα ΥΠΕΞ σε επίσημη επίσκεψη. Αντίθετα, κατά τη διάρκεια της τελευταίας, δημιούργησε νέας μορφής επεισόδια στα Ιμια και στο Αιγαίο.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις, όμως, αντίθετα από το παλαιότερο, «δε διεκδικούμε τίποτα και δεν παραχωρούμε τίποτα», έχουν προχωρήσει σε συμφωνίες, τύπου Μαδρίτης, Ελσίνκι και Ιμια. Εχουν προχωρήσει σε συνομιλίες για τα εθνικά θέματα και άλλες για Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ). Να θυμούμαστε επίσης ότι έχουμε χάσει από συμμάχους ένα λαό δεκάδων εκατομμυρίων, τον κουρδικό λαό. Και δε φθάνουν όλα αυτά. Η σημερινή κυβέρνηση καθορίζοντας την πολιτική της για την Εθνική Αμυνα με απόφαση του ΚΥΣΕΑ, καθόρισε τις «ασύμμετρες απειλές» ως πρώτο στόχο της εθνικής μας άμυνας. Ετσι έκανε μια προσφορά στους «συμμάχους» και έφερε σε δεύτερη μοίρα τις πραγματικές απειλές κατά του Αιγαίου και της Κύπρου. Ελπίζουμε ότι η νέα δομή και οργάνωση του Στρατού Ξηράς, που παρουσιάσθηκε τελευταία, δεν παίρνει τις δυνάμεις από τα νησιά του Αιγαίου για ικανοποίηση της Τουρκίας. `Η μήπως τις παίρνει και τις αντικαθιστά με τους ΕΦΥΕΣ;

Ζητάμε απ' την κυβέρνηση ενημέρωση για το τι δεσμεύσεις - παραχωρήσεις έχουν γίνει στις πολυετείς συνομιλίες. Δεν είναι νοητή συμφωνία για εθνικά εδάφη, θάλασσα, ή αέρα, χωρίς να είναι ενήμερος ο λαός μας και οι αντιπρόσωποί του στη Βουλή. Μήπως μετά την ανακοίνωση από τους δύο ΥΠΕΞ των συμφωνημένων ΜΟΕ, έχει έρθει η σειρά των εθνικών θεμάτων;

Ζητάμε απ' το λαό και τους ηγέτες του, μέσα σ' αυτή την ολομέτωπη επίθεση που δέχονται στα συμφέροντά τους, να συνεχίσουν να επαγρυπνούν για τα εθνικά θέματα, ειδικά μετά την πρόσφατη αναγόρευση του πρωθυπουργού «στρατηγικού εταίρου» του πλανητάρχη.

ΣΗΜ.: Τα άρθρα συνεργατών μας απηχούν τις απόψεις τους