Μια αναδρομή στις θέσεις του Συνασπισμού για τις εργασιακές σχέσεις και το ωράριο εργασίας, με αφορμή τα προωθούμενα από την κυβέρνηση νομοσχέδια, μας έφερε προ εκπλήξεως. Σε κείμενο του ΣΥΝ υπό τον τίτλο «Το παρόν και το μέλλον των εργασιακών σχέσεων και της εργασίας», τον Ιούνιο του 1997, διαβάσαμε: «Επαναπροσδιορισμός του πλαισίου λειτουργίας της υπερωριακής απασχόλησης μέσα από τον περιορισμό της αλλά και τη θέσπιση σχετικών αντικινήτρων (π.χ. μείωση του ποσοστού της προσαύξησης του ωρομισθίου)»!

Με τη θέση αυτή, ο ΣΥΝ προφανώς θεωρεί τον εργαζόμενο υπεύθυνο για την επέκταση της υπερωριακής απασχόλησης, αφού για τον περιορισμό της προτείνει να μειωθεί η αμοιβή του. Αντιθέτως, ο εργοδότης αθωώνεται και μάλιστα πριμοδοτείται, αφού με την πρόταση αυτή θα πληρώνει λιγότερα για τις υπερωρίες...

Αν, φυσικά, τα παραπάνω μοιάζουν να έχουν βγει με καρμπόν από τις θέσεις του κυβερνητικού νομοσχεδίου για τις υπερωρίες, αυτό θα πρέπει να προβληματίσει τους εργαζόμενους για τις θέσεις του ΣΥΝ στο σύνολο των θεμάτων που αφορούν στις εργασιακές σχέσεις και τα οποία βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη.

Στην Ευρωπαϊκή Ενωση, το πλέγμα των εργατικών δικαιωμάτων - κατακτήσεων εξετάζεται υπό το πρίσμα της «ανταγωνιστικότητας». Αποτιμώντας το «κόστος» αυτών των δικαιωμάτων, οι ιθύνοντες της ΕΕ ενοχοποιούν το 8ωρο, τις αποζημιώσεις, τις άδειες, την πλήρη απασχόληση, το σύνολο των εργατικών κατακτήσεων, για τη χαμηλή «ανταγωνιστικότητα» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Λογικό επακόλουθο και αφού η «ανταγωνιστικότητα» είναι, σύμφωνα με τη «Στρατηγική της Λισαβόνας», ο δείκτης στον οποίο υποτάσσονται όλα τα υπόλοιπα μεγέθη της οικονομίας, τα εργατικά δικαιώματα είναι «εμπόδιο» που πρέπει να εκλείψει.

Φυσικά, αυτή η θεώρηση έχει νόημα μόνο από τη σκοπιά των καπιταλιστών και των ενώσεών τους, που ανάγοντας την «ανταγωνιστικότητα» σε κρίσιμο μέγεθος για την αύξηση των κερδών τους, επιχειρούν να την καταστήσουν κρίσιμο μέγεθος για το σύνολο της κοινωνίας, δηλαδή και για τους εργαζόμενους.

Η «ανταγωνιστικότητα» δεν είναι τίποτα λιγότερο, ή τίποτα περισσότερο, από τη διαμάχη των μονοπωλίων για το μεγαλύτερο κέρδος. Επομένως, ως στόχος όχι μόνο δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων, αλλά αντιθέτως, τα αντιστρατεύεται, βρίσκεται στον αντίποδά τους.

Παρ' όλα αυτά, ο Γιάννης Δραγασάκης, βουλευτής του ΣΥΝ, σχετικά με τα προωθούμενα κυβερνητικά μέτρα (υπερωρίες, διευθέτηση χρόνου εργασίας, ωράριο λειτουργίας καταστημάτων) δηλώνει: «Τα μέτρα αυτά δεν έχουν καμία θετική συσχέτιση με το υπαρκτό πρόβλημα της παραγωγικότητας της εργασίας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας».

Και το ερώτημα που τίθεται εκ των πραγμάτων είναι: Πώς είναι δυνατόν να συνεξυπηρετηθούν ο στόχος της «ανταγωνιστικότητας» και της προστασίας των εργατικών δικαιωμάτων;

Είναι προφανές ότι η διαρκής προσπάθεια του ΣΥΝ να πατήσει σε δύο βάρκες, δηλαδή και στην κοινοτική «νομιμότητα» και στα προβλήματα των εργαζομένων, οφείλεται σε μια θεμελιώδη επιλογή του. Στην υποστήριξη του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ολοκλήρωσης, με κορυφαία πράξη την ψήφιση της Συνθήκης του Μάαστριχτ.

Διαφορετικά, πώς μπορεί να εξηγηθεί ότι ο ΣΥΝ, αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα που συγκροτούν το Ευρωπαϊκό Αριστερό Κόμμα, ζητούν από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών «να εργαστούν για μια άλλη οικονομική και κοινωνική πολιτική με κοινωνικές προτεραιότητες, υπέρ της πλήρους απασχόλησης και της κατάρτισης, των δημοσίων υπηρεσιών και μιας τολμηρής πολιτικής επενδύσεων για το περιβάλλον». (Προγραμματική Διακήρυξη του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος).

Αντικειμενικά, υπό τις παρούσες συνθήκες, ο ΣΥΝ ως πολιτική δύναμη αναλαμβάνει να συντηρεί και να αναπαράγει ψευδαισθήσεις σχετικά με το χαρακτήρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της συμβατότητας των λαϊκών συμφερόντων με τα συμφέροντα των πολυεθνικών και των τραπεζιτών.