Κυριακή 24 Ιούλη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΑΣΟΚικά... ανέκδοτα για το εργασιακό

Ισως, θα έμοιαζε με ανέκδοτο, αν δεν αφορούσε στα δικαιώματα, στις κατακτήσεις, στην ίδια τη ζωή και το μέλλον των εργαζομένων, όλο αυτό το παιχνίδι που γίνεται στις πλάτες τους με αντικειμενικό και τελικό σκοπό το αυγάτεμα των υπερκερδών της πλουτοκρατίας και την όλο και μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, στα χέρια λίγων πολυεθνικών μονοπωλίων.

Πρόκειται για τη δικομματική συμπαιγνία και υποκρισία γύρω από το εργασιακό που ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικής απάτης. Ολο αυτό το σκηνικό αποτυπώνεται σε «ενημερωτικό σημείωμα για το νομοσχέδιο για τα εργασιακά» του Ευ. Βενιζέλου, υπό την ιδιότητα του υπευθύνου του Τομέα Απασχόλησης, Κοινωνικής Πολιτικής και Υγείας του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ.

Πρόκειται πραγματικά για ένα ΠΑΣΟΚικής έμπνευσης κείμενο, καθώς ο συγγραφέας του δε διστάζει να χρησιμοποιήσει όρους «ταξικούς», να διαπιστώσει, τελείως υποκριτικά, ότι η κατάσταση σήμερα στα εργασιακά δικαιώματα οδεύει ολοταχώς προς το παρελθόν, αλλά και δε διστάζει - έτσι για να μην παρεξηγηθεί από κανέναν ότι πράγματι τα εννοεί αυτά και πως ανησυχεί για τα προβλήματα των εργαζομένων - να κάνει προτάσεις προς την κυβέρνηση για πιο «έξυπνη» αντιμετώπιση που θα εξασφάλιζε τη συναίνεση και των εργαζομένων, καλλιεργώντας τους συμμετοχικές αυταπάτες.

Ετσι, λοιπόν, ο Ευ. Βενιζέλος κατηγορεί την κυβέρνηση ότι εργάζεται με «υπερωρίες» υπέρ των «ολίγων» και επισημαίνει ότι «η κυβέρνηση εγκαταλείπει τα προσχήματα και εμφανίζει απροκάλυπτα το κοινωνικά άδικο και μονομερές ταξικό πρόσωπό της». Και αφού διαπιστώνει ότι «η κυβέρνηση θεωρεί προφανώς ότι για τα προβλήματα ανταγωνιστικότητας και ανάπτυξης της εθνικής οικονομίας υπαίτιος είναι ο εργαζόμενος, άρα μόνο μέσα από τη μείωση των αποδοχών και την αποδυνάμωση των δικαιωμάτων του εργαζόμενου, θεωρεί ότι μπορεί να βελτιωθεί η ανταγωνιστικότητα και να ενισχυθεί η ανάπτυξη», σπεύδει να περιγράψει το πολιτικό στίγμα του ΠΑΣΟΚ και τη «διαφορά» του από την πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά διαφορετική ανάγνωση της ίδιας πολιτικής διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού σε βάρος των εργαζομένων.

Την ίδια πολιτική

Επιβεβαιώνει ότι στην ουσία και οι δύο εταίροι του δικομματισμού εκφράζουν την ίδια ταξική πολιτική, μια πολιτική που έχει ως δεδομένο ότι οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που θα κάνουν τις θυσίες. Απλώς η διαφορά είναι στο τι είδους αυταπάτες θα οδηγηθούν. «Τίποτα, λέει, δε διασφαλίζει ότι οι θυσίες που επιβάλλονται στους εργαζόμενους θα μετατραπούν σε όφελος για το κοινωνικό σύνολο και κυρίως σε νέες θέσεις εργασίας με στόχο τη μείωση της ανεργίας». Επίσης, η άλλη «μεγάλη» διαφορά είναι το αν η «αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων θεωρείται αυτόματα ταυτόσημη με την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της εθνικής οικονομίας». Δηλαδή, στο «ίδιο καζάνι» βράζουν τους εργαζόμενους, η όποια διαφορά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ αφορά τον τρόπο που θα τους σερβίρουν στο τραπέζι της πλουτοκρατίας.

Με όσα αναφέρει επιβεβαιώνει ότι τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ υπηρετούν συμπληρωματικά την ίδια πολιτική. Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι «οι συνέπειες επεκτείνονται με σκληρότερο τρόπο σε όσους εργάζονται χωρίς να τους συνδέει με τον εργοδότη μια κανονική σύμβαση εργασίας, αλλά με συμβάσεις έργου και δελτία παροχής υπηρεσιών, με "δανεισμό" ή "μίσθωση εργαζομένων"». Δηλαδή, όλες αυτές οι «μορφές απασχόλησης» που εδραίωσε το ΠΑΣΟΚ διαπιστώνει τώρα ότι με τη συνδρομή της ΝΔ θα επιδεινώσουν τη θέση των εργαζομένων.

Επίσης, ανησυχεί μήπως υπάρξει πρόβλημα στη μείωση της εντατικοποίησης: «Η προσδοκία μιας μικρότερης σε διάρκεια, αλλά εντατικότερης και καλύτερα αμειβόμενης λόγω των υπερωριών απασχόλησης, ουσιαστικά καταργείται». Και όλα αυτά υπό το πρίσμα του «διευθυντικού δικαιώματος» ένα θέμα γύρω από το οποίο έχει επικεντρωθεί μια αντιπαράθεση που εστιάζεται στο αν ο εργαζόμενος πάει με τη θέλησή του στη σφαγή των εργασιακών του δικαιωμάτων ή αν του επιβληθεί ελέω «διευθυντικού δικαιώματος» του εργοδότη.

Το σημείο όμως που αποτελεί την αποθέωση του ΠΑΣΟΚισμού είναι το επιμύθιο του εν λόγω κειμένου: «Αντί για μια "έξυπνη" αναπτυξιακή πολιτική, βασισμένη στην αίσθηση κοινής ευθύνης των κοινωνικών εταίρων και στην προσδοκία των εργαζομένων να μετάσχουν στα κέρδη της επιχείρησης, βλέπουμε μια επιστροφή σε παλαιού τύπου πολιτικές αντιλήψεις που ταυτίζουν το συμφέρον της εθνικής οικονομίας και της ανταγωνιστικότητάς της με τη μείωση του κόστους εργασίας». Εδώ καταγράφεται όλη η «έξυπνη» λογική ενσωμάτωσης των εργαζομένων, όπου ως καλοί «κοινωνικοί εταίροι» με τους εργοδότες τους, θα ζουν και θα υπομένουν με «αίσθημα ευθύνης» την αφαίμαξή τους μέχρι εξαθλίωσης, όμως, με την «προσδοκία» της συμμετοχής στα κέρδη της επιχείρησης που στο μεταξύ τα καρπώνονται άλλοι.

Βέβαια, οι εργαζόμενοι μπορούν να προσδοκούν μόνο από τον δικό τους οργανωμένο, ταξικό και αταλάντευτο αγώνα. Ούτε ελπίδα ούτε αυταπάτες μπορούν να υπάρχουν από τους διαχειριστές της δικής τους υπερεκμετάλλευσης και εξαθλίωσης.

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Θέσεις για τα Εργασιακά με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου(2016-07-28 00:00:00.0)
Να πληρώσουν για τα ατέλειωτα ψέματα(2010-09-21 00:00:00.0)
Θέλουν τους εργαζόμενους συνένοχους στο «έγκλημα»(2009-10-13 00:00:00.0)
ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ στην επίθεση κυβέρνησης - κεφαλαίου(2005-06-19 00:00:00.0)
Πιλότος στη μερική απασχόληση η νομαρχία(2005-02-11 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ