Περίπου δυο ώρες κράτησε η χτεσινή συνέντευξη Τύπου του ΣΕΒ. Το τι ακούστηκε σ' αυτό το δίωρο, είναι δύσκολο να περιγραφεί στο σύνολό του. Κάθε λέξη των βιομηχάνων όμως στάλαζε το ταξικό τους μίσος και αναδείκνυε ότι το κεφάλαιο δεν είναι ανήθικο. Είναι απλώς κεφάλαιο. Αμείλικτος και φυσικός εχθρός της εργατικής τάξης.

Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα του προέδρου του ΣΕΒ με εργοστάσιο που φτιάχνει καλσόν στη Βόρεια Ελλάδα. Το χρησιμοποίησε, για να δηλώσει ότι αν και «μιλάμε για 8ωρο» στην πράξη οι εργαζόμενοι και οι εργοδότες έχουν βρει τον τρόπο να συνεννοούνται και μάλιστα οι διατάξεις που ισχύουν καταστρατηγούνται πολλές φορές με απαίτηση των ίδιων των εργαζομένων. Ετσι, στο συγκεκριμένο εργοστάσιο οι εργαζόμενοι δεν πληρώνονταν τις υπερωρίες όπως όριζε ο νόμος που αλλάζει τώρα η κυβέρνηση. «Μα, αυτό που κάνετε δεν είναι νόμιμο», ήταν - υποτίθεται - η παρατήρηση του κλιμακίου του ΣΕΒ που βρέθηκε εκεί και η απάντηση που - πάντα κατά τον πρόεδρο του ΣΕΒ - πήραν, ήταν: «Μα, το ζήτησαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, για να μην κλείσει το εργοστάσιο»! Το ...μόνο τους πρόβλημα ήταν ότι έπεφτε το ρεύμα και δεν έβγαινε η παραγωγή!!!

Σχετική με την παραβίαση των εργασιακών νόμων από τους εργοδότες ήταν και η παρατήρηση ότι «εμείς νομοθετούμε, αλλά στην πράξη γίνεται κάτι άλλο». Είναι - πρόσθεσε - όπως με την πολεοδομία, τα τετραγωνικά είναι δεδομένα, αλλά στην πράξη όλο και κάποιος ημιυπαίθριος υπάρχει και πάει λέγοντας!!! Το πρόβλημα των βιομηχάνων δεν είναι, λοιπόν, η τήρηση των νόμων, αλλά ότι οι ξένοι επενδυτές αγνοούν τις «πρακτικές» ρυθμίσεις που συμβαίνουν στην πραγματικότητα και όταν βλέπουν τη νομοθεσία «δεν είναι χαζοί», σηκώνονται και φεύγουν, μόνο και μόνο γιατί δεν ξέρουν ότι στην Ελλάδα μπορείς να χτίσεις παραπάνω από το νόμιμο και να εκμεταλλευτείς τους εργαζόμενους ανενόχλητος, κατά την όρεξή σου....

Ξεκαθαρίστηκε, επίσης, αν «το κεφάλαιο έχει πατρίδα». Ο Ο. Κυριακόπουλος επισήμανε ότι «οι κανόνες της αγοράς είναι σκληροί και όποιος τους αγνοήσει θα τιμωρηθεί. Κανείς δεν κάνει επενδύσεις επειδή αγαπάει την πατρίδα του». Πρόσθεσε, βεβαίως, ότι αγαπούν την πατρίδα τους οι Ελληνες βιομήχανοι, όπως ο Γερμανός τη δική του, ο Αλβανός κλπ. Ωστόσο, «δε συντρέχουν εθνικοί λόγοι», όταν «ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι». Περιέγραψε, μάλιστα, μια αμείλικτη διαδικασία σε βάρος των εργαζομένων, λέγοντας ότι εάν σε μια άλλη χώρα το κόστος παραγωγής είναι 70 και στη δική μας 80, κάποιοι θα πουλάνε 75 με κέρδος και κάποιοι θα χάνουν. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί κατά τους βιομήχανους, άρα το όριο που η «πραγματικότητά» τους θέτει στο ζήτημα των μισθών και των δικαιωμάτων είναι η διαρκής συρρίκνωση...