Στις 12 Οχτώβρη 1944 η αδούλωτη Αθήνα και μαζί της όλη η Ελλάδα υποδεχόταν θριαμβευτικά τα νικηφόρα τμήματα του ΕΛΑΣ. Ο αδάμαστος ελληνικός λαός, σύσσωμος, γιόρταζε χαρούμενα, ειρηνικά και περήφανα την πολυπόθητη λευτεριά του, έτοιμος να αρχίσει την οικοδόμηση της λευτερωμένης Ελλάδας, στήνοντας τους δημοκρατικούς θεσμούς της αυτοδιοίκησης και της λαϊκής δικαιοσύνης. Τούτη την ώρα του πανηγυρισμού της νίκης ήρθαν και πάτησαν τα ιερά χώματα της πατρίδας μας οι πρώτοι Βρετανοί στρατιώτες, κουβαλώντας τα σατανικά σχέδια για την ένοπλη επέμβαση, που θα υποχρέωνε τον ελληνικό λαό να βροντοφωνάξει και πάλι:

«Στ' άρματα, στ' άρματα, εμπρός στον αγώνα για τη χιλιάκριβη τη λευτεριά».

Η πρώτη σημαδιακή πρόκληση που θα έφερνε την προσχεδιασμένη στα χαλκεία του Καΐρου σύγκρουση, στάθηκε η εμφάνιση, στις 18 Οχτώβρη, του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου σε ανοιχτό αυτοκίνητο με πλάι του τον Εγγλέζο στρατηγό Σκόμπι, αντί του πρωτοκαπετάνιου του ΕΛΑΣ, του Αρη Βελουχιώτη. Καθώς και ο λόγος που εκφώνησε ο Γ. Παπανδρέου στην πλατεία Συντάγματος μπροστά στις χιλιάδες πατριώτες, έδειχνε να έφερνε ένα κακό προμήνυμα. Και πραγματικά, στις 3 Δεκέμβρη του 1944, που έμεινε στην ιστορία ως «η Ματοβαμμένη Κυριακή», γύρω στις 10 το πρωί, εκδηλώθηκε η ένοπλη επέμβαση των Εγγλέζων. Οι πραιτοριανοί της «Μεγάλης Βρετανίας» και οι Γερμανοτσολιάδες ματοκύλισαν τον άοπλο ελληνικό λαό, που διαδήλωνε ειρηνικά στην πλατεία Συντάγματος, στέλνοντας καταπάνω του τα δολοφονικά τους βόλια από τα παλιά ανάκτορα και την αστυνομία.

Από κείνη τη μέρα ο λαός μας με την πάλη του ενάντια στον Αγγλο καταχτητή - πρώην σύμμαχό μας - έγραψε ξανά σελίδες δόξας και ηρωισμού, θυσίας και αλτρουισμού. Ανάμεσα στην ιστορία της επικής εκείνης τραγωδίας του «Μεγάλου Δεκέμβρη» μερικές σελίδες τις δικαιούνται και οι 8.000 πατριώτες, που πιάστηκαν ύπουλα και προδοτικά σε μπλόκα από τους Αγγλους επεμβασίες και τους ταγματασφαλίτες προσκυνητές και μεταφερθήκανε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελ-Ντάμπα της Αιγύπτου.

Οι μνήμες από κείνη την ομηρία είναι ακόμα ζωντανές. Αναθυμούμαι τις μέρες που είμαστε κλεισμένοι στα σύρματα του αγγλικού στρατόπεδου συγκέντρωσης, στην Ελ-Ντάμπα, τη στενοχώρια του συγκρατούμενού μας Σπύρου Μελετζή, του ηρωικού φωτογράφου της Αντίστασης, που δεν μπορούσε να απαθανατίσει το ιστορικό αυτό γεγονός, γιατί οι Εγγλέζοι του είχαν κλέψει τη φωτογραφική μηχανή του, καθώς και την εκμηστήρευση του αξέχαστου Μίμη Φωτόπουλου, πως όταν γυρίζαμε στην πατρίδα θα κατέγραφε όλη αυτή την τραγωδία της ομηρίας των Ελλήνων πατριωτών που πιάστηκαν στα στημένα μπλόκα τις μέρες της δεκεμβριανής αντίστασης του ελληνικού λαού και βασανίστηκαν στο Γουδί από τους Αγγλους και ταγματασφαλίτες και ταλαιπωρήθηκαν απάνθρωπα στα σύρματα στο Χασάνι και τελικά κλείστηκαν στα στρατόπεδα στην ερημιά της Ελ-Ντάμπα.

Το ένιωθα χρέος μου - έλεγε - να κάνω αυτή την καταγγελία σαν κραυγή διαμαρτυρίας για την εγκληματική και βάρβαρη συμπεριφορά των Αγγλων «συμμάχων» απέναντι σ' ένα λαό που τόσο αίμα και νεκρούς έδωσε στον αντιφασιστικό αγώνα και συνέβαλε στην τελική νίκη. Και πραγματικά. Οταν γυρίσαμε στην πατρίδα, το ιστορικό της τραγωδίας εκείνης και της αντίστασης των 8.000 πατριωτών - ομήρων, φυλαγμένο στο νου και την καρδιά του Μίμη, δε στάθηκε δυνατό να το φέρι σε φως εξαιτίας των γεγονότων που ακολούθησαν με τις διώξεις, τις φυλακίσεις, τον εμφύλιο, το μοναρχοφασιστικό κράτος και παρακράτος και την απριλιανή χούντα.

Είχαμε φτάσει στο 1980 όταν μια μέρα ανταμώσαμε και μου είπε πως κράτησε το λόγο του, κι έχει έτοιμο το βιβλίο. Αμέσως του έγραψα τον πρόλογο και το δώσαμε στη «Σύγχρονη Εποχή», που αμέσως το τύπωσε και το κυκλοφόρησε με τον τίτλο: «Ομηρος των Εγγλέζων».

Σήμερα, παρά το μεγάλο χρονικό διάστημα που πέρασε από κείνες τις μέρες του Δεκέμβρη του 1944, κάθε φορά που τις αναφέρνω στο νου μου, αγαναχτώ με το απροκάλυπτο συνταίριασμα των «συμμάχων» μας με τους δοσίλογους, τους Γερμανοτσολιάδες και τους δημίους της Ειδικής Ασφάλειας, του Λάμπου, με σκοπό να εξαφανίσουν το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Κι αναπλάθοντας νοερά τη ζωή μας σ' εκείνα τα στρατόπεδα των «Αγγλων δεσμοφυλάκων μας» ξεκαθαρίζω όλο και πιότερο πόσο απάνθρωπη και σαδιστική ήταν η συμπεριφορά τους, που πάσκιζαν να μην υστερούν από τους χιτλεροφασίστες. Και μέσα μου σφιχτοδένει η σκέψη πως το ιστορικό εκείνο γεγονός της «Ομηρίας» των Ελλήνων πατριωτών αποτελεί ακόμα ένα στίγμα των ιμπεριαλιστών και μιλιταριστών και της πολιτικής τους που στις μέρες μας βρήκε αντάξιους μιμητές και συνεχιστές τους πολιτικούς των ΗΠΑ, τα γεράκια του ΝΑΤΟ και το Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Ενα προμήνυμα της χρεοκοπίας του ΟΗΕ, όπως έγινε τότε με την ΚτΕ.