Κυριακή 10 Ιούλη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 11
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Να αναδείξουμε την αλήθεια από το έρεβος που την έριξαν

Είναι χρέος μας, χρέος των μελών του Κόμματος και της ΚΝΕ, χρέος των δασκάλων που σέβονται την επιστήμη, να αποκαλύψουμε το ρόλο και το στόχο της διεθνούς πλουτοκρατίας και των φερεφώνων της, που «ξαναγράφουν» την Ιστορία, ειδικότερα την Ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Να αποκαλύψουμε και τον οπορτουνισμό, που επιτίθεται και στον τομέα της ιστοριογραφίας, κάνοντας λόγο για την «αντιφασιστική ιδεολογία» που πρέπει να αποκτήσουν οι λαοί, που πρέπει να αποκτήσει η ΕΕ!

Δεν είναι εύκολο να βρει την αλήθεια ο εργάτης που τον κράτησαν στην αμάθεια, αν παρθεί υπόψη, σε τι βάθος του ερέβους την έχει ρίξει αυτήν την αλήθεια η διεθνής αστική τάξη, που δε διστάζει μπροστά σε τίποτα. Και στο έγκλημα και στην πλαστογραφία.

Δε διστάζει, αν χρειαστεί, να θάψει και δικά της παιδιά, στυλοβάτες της, για να περισώσει την κυριαρχία της.

Ενα παράδειγμα: Οι τρεις κυβερνήσεις της Κατοχής εδώ στην Ελλάδα. Ηρωες της αστικής τάξης είναι οι τότε διορισμένοι από τους Γερμανούς πρωθυπουργοί Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος, Ράλλης και τα μέλη των υπουργικών συμβουλίων τους. Την εξουσία της υπεράσπισαν. Εγιναν, κυριολεκτικά, «παρανάλωμα πυρός» για την ανήθικη τάξη τους. Και όμως: Δεν τολμούν οι αστοί πολιτικοί ούτε να τους αναφέρουν. Τους άφησαν να σέρνονται στη λάσπη όπου κυλίστηκαν υπηρετώντας το αστικό κράτος. Γιατί το κάνουν αυτό; Για να αποφύγουν τη λαϊκή κατακραυγή, τη λαϊκή μνήμη για τους συνεργάτες των Γερμανών. Θυσιάζουν πρόσωπα, για να περιφρουρήσουν το σύστημα.

Ομως αυτό το παράδειγμα, ένα από τα πολλά, δείχνει και το εξής: Στα χρόνια της Κατοχής, ενώ οι αστικές πολιτικές δυνάμεις ήταν χωρισμένες και μάλιστα μάχονταν μεταξύ τους και με τα όπλα για το ποια πλευρά θα κυριαρχήσει, την ίδια στιγμή, η στάση τους απέναντι στο λαϊκό κίνημα ήταν ενιαία, ιδιαίτερα από το 1943 και μετά. Οχι μόνο οι κατοχικές κυβερνήσεις και οι Γερμανοί, αλλά και οι Εγγλέζοι και ο «δημοκρατικός» αστικός πολιτικός κόσμος είχαν κύριο στόχο το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Και το έκαναν αυτό σε συνεργασία.

Επόμενο και φυσικό. Γιατί η βασική αντίθεση της κοινωνίας, η αντίθεση «αστικής τάξης - εργατικής τάξης», δεν καταργήθηκε λόγω Κατοχής. «Δούλευε δραστήρια», ανεξάρτητα από το ότι τη «σκέπαζε» η εθνικοαπελευθερωτική πάλη. Ο πόλεμος κάποια στιγμή θα τέλειωνε, δεν μπορούσε να διαρκέσει πολλά χρόνια, όποια πλευρά κι αν νικούσε.

Το ζήτημα, λοιπόν, ήταν, τι θα γινόταν με την εξουσία, με το κράτος, που ο πόλεμος και η απίστευτη εξαθλίωση, στην οποία περιέπεσαν απότομα οι λαϊκές μάζες, το είχε κλονίσει και από ορισμένη άποψη σμπαραλιάσει. Ενώ ταυτόχρονα ο λαός είχε, με την οργανωμένη πάλη του, ανυψωθεί και τα αστικά κόμματα απομαζικοποιηθεί.

«Εθνικώς επολιτεύθη»!

Εγινε η δίκη των δοσιλόγων μετά την Κατοχή. Και τι ομολογήθηκε σ' αυτή;

Ο στρατηγός Θοδ. Πάγκαλος κατέθεσε, ότι όλος ο πολιτικός κόσμος ήταν σύμφωνος «επί της ανάγκης του σχηματισμού Ελληνικών Κυβερνήσεων κατά την Κατοχήν». Ο Θεμ. Σοφούλης, ο αρχηγός των «Φιλελευθέρων», πήγε στη δίκη ως μάρτυρας υπεράσπισης και «εδήλωσεν ότι ο Ιωάννης Ράλλης σχηματίσας την Κυβέρνησιν είχεν ως μόνον σκοπόν την ανακούφισιν του υπό Κατοχήν διαβιούντος Λαού». Εμπράκτως επιδοκίμασαν την κυβέρνηση Ράλλη ο Στυλ. Γονατάς, διά λογαριασμόν και κατ' εντολήν του Ν. Πλαστήρα, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός, όπως και οι Κ. Ρέντης, Δημ. Μάξιμος, Ι. Θεοτόκης, Γ. Στράτος, που κατέθεσαν ότι «ο Ι. Ράλλης εθνικώς επολιτεύθη».

Ενώ και άλλοι αστοί πολιτικοί, που αργότερα (για να... προσαρμοστούν) στράφηκαν κατά των δοσιλόγων, πήγαιναν στο πολιτικό γραφείο του Ράλλη και του έδιναν συγχαρητήρια μόλις έγινε πρωθυπουργός, τον Απρίλη του 1943.

Αυτά όλα δεν τα λέμε μόνο εμείς. Τα ομολογούν οι Ι. Ράλλης και Γεώργιος Ράλλης (βλέπε «Ο Ιωάννης Δ. Ράλλης ομιλεί εκ του τάφου», ΑΘΗΝΑΙ 1947).

Ποιος ήταν ο στόχος του Ι. Ράλλη, όταν αναλάμβανε την πρωθυπουργία που του ζήτησαν οι γερμανικές αρχές, την οποία είχε απορρίψει ένα χρόνο πριν, επειδή τότε δεν είχε γίνει δεκτός ο όρος που έθεσε στους Γερμανούς, δηλαδή να συγκροτήσει «Τάγματα Ασφαλείας»;

Απαντά ο Γ. Ράλλης: «... ήδη από τας αρχάς του 1943 ο πατήρ μου κρούει τον κώδωνα του κομμουνιστικού κινδύνου (...), προειδοποιεί τους Ελληνας αξιωματικούς, τους στυλοβάτας του Εθνους, διά τον κίνδυνον ον διατρέχει η Πατρίς» (ό.π., σελ. 90 - 91 ).

Απαντά και ο Ι. Ράλλης: «Ο κίνδυνος του κομμουνισμού είναι εγγύς. Η εξουθένωσις της Ελληνικής φυλής έσεται βέβαια αν δεν ετοιμασθώμεν και δεν αντιδράσουμε» (ό.π., σελ. 92 ).

Τα ίδια σχεδίαζε και υλοποιούσε ο Γεώργιος Παπανδρέου στα χρόνια της Κατοχής. Εγραψε: «Κατέχομαι από τη συνείδησιν ότι χάρις εις την πολιτική την οποίαν ηκολούθησα κατά τους κρισιμώτατους εκείνους μήνας (Μάης 1944 - Δεκέμβρης 1944), κατά τους οποίους η Μοίρα με είχε επιφορτίσει με την ευθύνην της Ελλάδος, κατέστη δυνατή η συντριβή της Κομμουνιστικής Τυραννίας, η οποία τότε ήτο παντοδύναμος και εδυνάστευε την Ελλάδα» (επιστολή του Γ. Παπανδρέου δημοσιευμένη στην εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» στις 2 Μάρτη 1948).

Είχαν πάντα κοινό στόχο

Να, όμως, τι γινόταν και από τις δύο πλευρές του αστικού κόσμου (τη λεγόμενη «δημοκρατική» και την κατοχική), όσον αφορά στην από κοινού αντιμετώπιση του ΕΑΜ.

1 Ο Νεοζηλανδός λοχαγός Ντον Στοτ συναντήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβρη του 1943 με το διορισμένο δήμαρχο Αθηναίων Αγγελο Γεωργάτο, για να οργανώσουν αντικομμουνιστική δράση, δηλαδή πώς δε θα έπεφτε η Αθήνα στα χέρια του ΕΑΜ, σαν θα έφευγαν οι Γερμανοί. Οργάνωσαν σύσκεψη αξιωματικών όλων των αστικών παρατάξεων: Βεντήρης, Γρίβας («Χ»), Σειραδάκης (της υπηρεσίας Πληροφοριών) κ.ά.

Στο σπίτι του Γεωργάτου ο Στοτ συναντήθηκε με απεσταλμένους της ανώτατης γερμανικής διοίκησης και «συνεζήτησαν επί της δυνατότητας της συνάψεως χωριστής ειρήνης μεταξύ Μεγ. Βρετανίας και Γερμανίας» (Π. Ρούσσου, «Η μεγάλη 5ετία», τόμος Α', σελ. 510). Σε έκθεσή του ο Γεωργάτος ομολογεί πως ενήργησε με την έγκριση των βρετανικών αρχών του Καΐρου, ενώ ομολογεί επίσης πως ο ίδιος ήταν πράκτορας και των Γερμανών και των Βρετανών...

2 Τα «Τάγματα Ασφαλείας» συγκροτήθηκαν με τη χρηματοδότηση ντόπιων μεγαλοβιομηχάνων και μαυραγοριτών και με τις ευλογίες της «δημοκρατικής» ελληνικής κυβέρνησης του Καΐρου (Εμμ. Τσουδερός) και των Εγγλέζων. Είχαν οργανωτικούς δεσμούς με τον ΕΔΕΣ (Ναπολέων Ζέρβας), με την Αστυνομία Πόλεων (Αγγελος Εβερτ) και τη Χωροφυλακή. Και, βεβαίως, τη δημιουργία των «Ταγμάτων Ασφαλείας» την ευλόγησε όλος ο αστικός πολιτικός κόσμος, όπως καταγγέλθηκε στη δίκη των δοσιλόγων.

Ετσι, ενώ και οι δύο πλευρές ήταν παιδιά από την ίδια μήτρα, ενώ συνεργάστηκαν, στο τέλος οι «δημοκρατικοί» έκαναν τον... καμπόσο στους πρωταγωνιστές της συνεργασίας με τους Γερμανούς και τους έριξαν έξω από την κονίστρα, ως εχθρούς του «ελεύθερου κόσμου»!.. Δεν έριξαν βεβαίως έξω, από την κονίστρα, το «ψαχνό» της ιδεολογίας τους: Την «κοινωνική συναίνεση», την εκμετάλλευση, τους πολέμους...

Ξορκίζουν τη βία ενώ την ασκούν

Η διεθνής αστική τάξη και οι διανοούμενοί της επαναφέρουν στην προπαγάνδα τους το θέμα της βίας, στο πλαίσιο των «δύο ολοκληρωτισμών», του ναζιστικού και του κομμουνιστικού!

Και εδώ περισσεύει η υποκρισία.

Βία ασκεί, έτσι και αλλιώς, το κάθε κράτος. Αλλοτε καλυμμένη, άλλοτε ανοιχτή. Το φασιστικό φαινόμενο αποτελεί την έκφραση της πιο ανοιχτής καπιταλιστικής βίας, την εκδοχή, δηλαδή, που θεωρεί ότι πιο αποτελεσματικά υπερασπίζει την αστική ταξική κυριαρχία, το κτύπημα του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος.

Η ίδια η διεξαγωγή της ταξικής πάλης είναι άσκηση βίας. Και μία απεργία, έστω σε ήπια μορφή, αποτελεί άσκηση ορισμένης βίας.

Η ταξική πάλη είναι πολύ σκληρή. Το διαπιστώνουμε ωμά, αν θυμηθούμε τη Γαλλική αστική Επανάσταση, που δεν άφησε φεουδαρχικό κεφάλι στη θέση του, καθώς και τις άλλες αστικές επαναστάσεις. Το διαπιστώνουμε, όταν θυμηθούμε τα στρατεύματα 14 καπιταλιστικών χωρών που εισέβαλαν στην επαναστατημένη Ρωσία το 1918, για να ανατρέψουν την εξουσία των Σοβιέτ. Τι έγινε στην Ελλάδα της λαϊκής ένοπλης πάλης 1946 - 1949 και μετά; Ή το Δεκέμβρη του 1944; Ή και πιο πριν; Ας θυμηθούμε και τη σφαγή των χιλιάδων επαναστατών Κομμουνάρων το 1871 από τη γαλλική αστική τάξη.

Δεν ασκεί και σήμερα βία η εργοδοσία, με το νόμο ή και δίχως νόμο, έχοντας τις κρατικές πλάτες; Οι αντεργατικοί - αντιλαϊκοί νόμοι, το πέταγμα των εργατών στο δρόμο, η απειλή της απόλυσης, η καταδίκη να ζεις άνεργος, η κήρυξη των απεργιών ως παράνομων, η παρουσία και δράση των ΜΑΤ, η παρακολούθηση, τι άλλο είναι από άσκηση ταξικής βίας;

Στην πραγματικότητα η αστική τάξη, όταν, συκοφαντώντας, κάνει λόγο για «εγκλήματα των κομμουνιστών», καταδικάζει και τις αστικές επαναστάσεις. Τις δικές της επαναστάσεις. Εκεί έχει καταλήξει...

*(Το κείμενο είναι απόσπασμα από ομιλία που έγινε στο 14ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο της ΚΝΕ στο Στόμιο της Λάρισας)


του
Μάκη ΜΑΪΛΗ
μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ