Ηταν Μάης του 2003, όταν έγινε γνωστή η απόφαση της πολυεθνικής εργοδοσίας στη «ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ» να βάλει «λουκέτο» στο εργοστάσιο στα Πετράλωνα και να μεταφέρει τις δραστηριότητές της στη Βουλγαρία. Τον Ιούνη του 2003 το εργοστάσιο κλείνει οριστικά, πετώντας στο δρόμο 513 εργαζόμενους, στη συντριπτική τους πλειοψηφία γυναίκες. Δυο χρόνια έχουν περάσει από τότε. Ομως οι «πληγές» από το κλείσιμο της «ΣΙΣΣΕΡ», τόσο για τις απολυμένες εργάτριες και τις οικογένειές τους, όσο και συνολικά για την περιοχή, παραμένουν ανοιχτές.

Ο «Ρ» μίλησε με δυο πρώην εργαζόμενες της «ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ», για το πώς επηρεάζει το κλείσιμο μιας επιχείρησης τη ζωή, όχι μόνο των ίδιων των απολυμένων, αλλά και των οικογενειών τους. Η διαπίστωση είναι πάντα η ίδια: Αυτό που για μια «χούφτα» ανθρώπων σημαίνει πολλαπλασιασμό των κερδών τους, αποτελεί καταδίκη για χιλιάδες άλλους.

«Από την πρώτη μέρα που έπιασα δουλιά, άκουγα ότι η "ΠΑΛΚΟ" θα κλείσει», μας είπε η Νικολέτα Α., που δούλευε για 15 χρόνια στην επιχείρηση. «Δεν περίμενα, όμως, ότι θα γινόταν από τη μια στιγμή στην άλλη. Μόλις επιστρέψαμε από τις διακοπές του Πάσχα, μας ανακοίνωσαν ότι το εργοστάσιο μεταφέρεται στη Βουλγαρία... Αυτό ήταν και το μόνο που τους ενδιέφερε. Να κάνουν περισσότερα τα κέρδη τους!».

Αγανάκτηση προκαλούν στις εργάτριες οι τότε υποσχέσεις των υπουργών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ Δ. Ρέππα και Ν. Χριστοδουλάκη. Θυμούνται τα δημαγωγικά και αποπροσανατολιστικά τους λόγια, πως θα παρέμβουν προς τη διοίκηση της επιχείρησης με σκοπό να αποτρέψουν το κλείσιμο του εργοστασίου. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση επιδοτούσε τη «ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ» για τη μεταφορά των δραστηριοτήτων της σε χώρα των Βαλκανίων! Η δε πλειοψηφία στη διοίκηση του σωματείου της επιχείρησης (ΣΥΝ), το μόνο που έκανε ήταν να ρίχνει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, σπέρνοντας ελπίδες ότι το εργοστάσιο δεν πρόκειται να κλείσει... Εφτασαν μάλιστα στο σημείο να καταθέτουν και «επιστημονική» μελέτη της ΓΣΕΕ για το πώς το εργοστάσιο θα βγάζει κέρδη με διάφορες ρυθμίσεις στο χρόνο εργασίας.

Η Νικολέτα Α. ζει στα Κάτω Πετράλωνα. Με τον άντρα της και τα δυο παιδιά τους. Οσο εργαζόταν, «μπαίναν δυο μισθοί στο σπίτι», αντιμετώπιζαν μαζί την πολυέξοδη ζωή. Σχεδόν αυτόματα βγαίνει η ερώτηση: «Και τώρα; Πώς τα βγάζετε πέρα;».

«Μετά προσπάθησα να εργαστώ αλλού, σε δουλιές του "ποδαριού". Ομως γρήγορα σταμάτησα γιατί από τη δουλιά στο εργοστάσιο είχα πάθει υπερκονδυλίτιδα και στένωση του σπονδύλου. Οι γαζώτριες δουλεύουν επί οχτώ ώρες σκυμμένες στο ίδιο σημείο και ο αυχένας επιβαρύνεται», μας εξηγεί. Η δουλιά σκληρή, με επιπτώσεις στην υγεία, αλλά για βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα ούτε λόγος. «Επειτα ήμουν για ένα χρόνο στο ταμείο ανεργίας. Το επίδομα που δικαιούσαι, αν έχεις δυο παιδιά, είναι 395 ευρώ!».

Η Τασούλα Νίνου μένει με την οικογένειά της στα Ανω Πετράλωνα. Εργαζόταν για 10 χρόνια στη «ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ». Τώρα απασχολείται στα προγράμματα κατάρτισης των ΚΕΚ, μέσω ΟΑΕΔ, στον τομέα της μαγειρικής. Στα 40 της χρόνια καλείται να αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό, όπως και η πλειοψηφία των απολυμένων. Για 5 μήνες, για 600 ώρες εργασίας, θα αμειφθεί με 3.000 ευρώ...

Μπροστά στο αίτημα των εργατριών για δουλιά, ο υφυπουργός Εργασίας Λ. Τζιόλας, μαζί με συνδικαλιστές του ΣΥΝ, «κονταροχτυπιούνταν» για το ποια από τα ψευτοπρογράμματα κατάρτισης θα τους δώσουν, από τη στιγμή που θα πάρουν στα χέρια τους τα χαρτιά των απολύσεων.

«Οι επιχειρήσεις, μέσω αυτών των προγραμμάτων, αντί να πληρώνουν για το προσωπικό που προσλαμβάνουν, θα πληρώνονται από τον ΟΑΕΔ! Και θα απασχολούν ελάχιστα άτομα, τα οποία θα βγάζουν όλη τη δουλιά!», μας είπε. Και συνέχισε προσθέτοντας: «Η ζωή είναι πολύ δύσκολη. Ο γιος μου σπουδάζει στη Χαλκίδα. Η μικρή τώρα έδωσε πανελλήνιες. Μετά από τόσα έξοδα για φροντιστήρια, αν περάσει κι αυτή επαρχία, τι να της πούμε; Να μην πάει; Και πώς θα τα βγάλουμε πέρα;».

Το κλείσιμο της «ΣΙΣΣΕΡ ΠΑΛΚΟ» σήμανε και τη συνολική υποβάθμιση των Πετραλώνων. Το ποσοστό της ανεργίας της περιοχής, ιδιαίτερα μετά από τη συρρίκνωση της «ΚΟΠΕΡ» και του «ΠΑΥΛΙΔΗ», έχει αυξηθεί σημαντικά. Επιπλέον, οι εργαζόμενοι σ' αυτές τις βιοτεχνίες, είτε έμεναν στην περιοχή, είτε όχι, ψώνιζαν από τα καταστήματα. Τώρα και η αγορά έχει νεκρωθεί.

«Το ακούγαμε για την ελεύθερη αγορά ότι έτσι είναι, αδίστακτη, αλλά τότε δε μας άγγιζε», λέει χαρακτηριστικά η Τ. Νίνου. «Τότε ήμασταν όλες κλεισμένες στο καβούκι μας. Ηταν και το σωματείο μας... αυτό που ήταν...», λέει στο «Ρ» η Τασούλα.

«Κάτι πρέπει να γίνει, πάντως. Οι υποχρεώσεις είναι πολλές και πέφτουν όλα τα βάρη στις πλάτες μας: ενοίκιο, παιδιά, φροντιστήρια, δάνεια... Και τι θα κάνουμε; Θα λέμε μια ζωή, "άντε να δουλέψω και σήμερα, για να έχω απλώς ένα πιάτο φαϊ;" Δεν είναι ζωή αυτή!», κατέληξε η Νικολέτα.