Πέμπτη 9 Ιούνη 2005
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 4
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ
Με αφορμή τη... Φυσική

Αγανάκτηση προκάλεσε σε πολλούς υποψήφιους της θετικής και τεχνολογικής κατεύθυνση η επιλογή - στις προχτεσινές εξετάσεις στη Φυσική - θεμάτων που κατά γενική ομολογία κινούνταν εκτός και του ίδιου του εκπαιδευτικού περιεχομένου. Επρόκειτο για εξετάσεις εξόντωσης. Κατά συνέπεια δικαιολογημένες και οι αντιδράσεις από παιδιά που έχουν αφιερώσει ούτε λίγο ούτε πολύ τα τρία τελευταία μαθητικά τους χρόνια σ' αυτή την προετοιμασία και που ειδικά τον τελευταίο μήνα οι ίδιοι και οι οικογένειές τους κυριολεκτικά καρδιοχτυπούν.

Το ζήτημα που προέκυψε με τη Φυσική ανέδειξε για μια ακόμα φορά τα αδιέξοδα του ίδιου του συστήματος εισαγωγής σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, της Παιδείας γενικότερα. Δείχνει κατ' αρχάς για μια ακόμα φορά ότι ο βαθμός δυσκολίας των θεμάτων και η ανάλογη άνοδος ή πτώση των βάσεων, δεν είναι παρά η στρόφιγγα που ανοίγει και κλείνει ρυθμίζοντας κάθε φορά την κοινωνικο-ταξική επιλογή και την ταξινόμηση των μαθητών στα διάφορα τμήματα και σχολές των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Το ζήτημα άλλωστε των επιδόσεων των μαθητών είναι σύμφυτο με τη φύση του ίδιου του σχολείου που έχει οικοδομηθεί. Αυτή η «κρεατομηχανή» είναι ένα ανύπαρκτο σχολείο.

Ενα σχολείο που έχει χάσει το μορφωτικό του ρόλο, έχει μετατραπεί σε προθάλαμο ελέγχου της εισαγωγής στην ανώτατη εκπαίδευση, έχει φτάσει να κοστίζει ένα ακόμα μισθό για τη λαϊκή οικογένεια που απευθύνεται στα φροντιστήρια προκειμένου να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του. Ενα σχολείο που κάνει τελικά τη μόρφωση απωθητική προς τα παιδιά τα οποία καλούνται να καλλιεργήσουν την προσωπικότητά τους μέσα σε συνθήκες ανταγωνισμού με το συμμαθητή τους, που τυποποιεί και συσκευάζει άψυχες, ασύνδετες γνώσεις σαν εμπόρευμα προς κατανάλωση στις εξετάσεις ή σε μία εφήμερη απασχόληση. Οι εξετάσεις που συνηθίζεται να φέρνουν την Παιδεία και το περιεχόμενό της στο επίκεντρο της προσοχής είναι αφορμή για τη λαϊκή οικογένεια να δει κατάματα την Παιδεία που της προσφέρουν και το κατά πόσο αυτή ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες του λαού ή στις ανάγκες αυτών που ορίζουν τη μοίρα των εργαζομένων και των παιδιών τους.

Η διέξοδος από το σχολείο του άγχους, του ανταγωνισμού, της παραπαιδείας και της ακριβοπληρωμένης αμάθειας δεν μπορεί να αναζητηθεί σε δοκιμασμένες και αποτυχημένες συνταγές που αφήνουν άθικτο το περιεχόμενο της Παιδείας και ενισχύουν τον προσανατολισμό της ως μηχανισμό αναπαραγωγής του συστήματος. Βρίσκεται στην οικοδόμηση ενός άλλου σχολείου που θα έχει ως βάση τις πραγματικές σύγχρονες ανάγκες του λαού για ουσιαστική Παιδεία, μέσα από ένα σχολείο ενιαίο, δημόσιο, δωρεάν, 12χρονο υποχρεωτικό για όλους που θα δίνει στους νέους τα απαραίτητα εφόδια για τη ζωή. Αλλά αυτό το σχολείο προϋποθέτει και πάλη για λαϊκή οικονομία, πάλη για τη λαϊκή εξουσία.


Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ


Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ