Η Ιστορία γράφεται πάντα με αίμα. Και γράφεται πάντα με το αίμα των δούλων, των ταπεινών, των πληβείων, των προλετάριων.

Το αίμα των λαών είναι το «μελάνι» της Ιστορίας. Ανεξίτηλο, άλικο, κόκκινο, στο χρώμα της αλήθειας.

*

Το κόκκινο είναι αυτό που ενώνει τις αγχόνες του Σικάγου με τη σημαία του στρατού της εργατικής τάξης στο Ράιχσταγκ.

Το κόκκινο του μέλλοντος, αυτό είναι το αστείρευτο «μελάνι» της Ιστορίας, μιας ιστορίας που συνεχίζεται και δε θα «τελειώσει» πριν δικαιωθούν οι δούλοι, οι ταπεινοί, οι πληβείοι, οι προλετάριοι.

Αυτό είναι - το κόκκινο του μέλλοντος, της αλήθειας και του δίκιου - που θα πνίξει τους «μελανοχίτωνες» του κεφαλαίου και τα τσογλάνια τους (ναι! τα «τσογλάνια» τους), που βουτάνε την «πένα» τους στην «κοιλιά» του Γκαίμπελς για να ξαναγράψουν και να ξεγράψουν την Ιστορία.

***

Σ' αυτά τα «τσογλάνια», που ζουν ανάμεσά μας, που αρθρογραφούν ξεσκίζοντας την αλήθεια, που «φτύνουν» το Σικάγο και το Στάλινγκραντ με όλη τη χυδαιότητα που αρμόζει στη «δημοσιογραφία - μπιστικός» του ΝΑΤΟ

(αλλά και στα πλήθη που μόνο το δικό τους συνταίριασμα είναι το αντίδοτο σε κάτι τέτοιους σμπίρους),

ο Βάρναλης είχε να πει δυο λόγια:

*

«...και συ τσούλα των δήμιων επιστήμη,

της αλήθειας εσχάτη τεφροδόχα,

και συ πρόστυχη πένα και μολύβι,

του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα.

Οχι με λόγια, μ' έργα

τ' άδικο πολέμα!

Κι όχι μονάχος. Με τα πλήθη συνταιριάσου!

Τ' άδικο μ' αίμα θρέφεται!

Πνίξε το μ' αίμα!»